«Νωρίς το καλοκαίρι ο κόσμος των φύλλων, των χορταριών και των λουλουδιών εκρήγνυται και κάθε δειλινό είναι διαφορετικό».*
Το διαπιστώνω καθώς παρατηρώ τα χρώματα γύρω μου και συμφωνώ. Βεβαίως, ιδιαίτερα μετά από τον κολασμένο τελευταίο «Χειμώνα της Πίκρας μας»…
Στο Κηπάκι μαθαίνουμε να πυροδοτούμε τις θεόσταλτες αυτές εκρήξεις και να απολαμβάνουμε την Ζωή με τον τρόπο της Φύσης… Δημιουργικά!
Τώρα είναι η εποχή για όψιμη φύτευση του λαχανόκηπού μας — αργότερα η θερμοκρασία θα ανέβει απαγορευτικά. Προσοχή στην μεταφύτευση — στις σωστές αποστάσεις, αποφεύγοντας πυκνές φυτεύσεις που θα επέφεραν κακό αερισμό και εκδήλωση ασθενειών. Ντομάτες, μελιντζάνες, πιπεριές, αγγούρια, κολοκύθια, καλαμπόκι, πεπόνια, καρπούζια, φασόλια, βλίτα παίρνουν θέση στο Κηπάκι μας.
Αν έχουμε καμμιά ελίτσα, έχουμε τον νού μας στον δάκο, τοποθετώντας παγίδες και ψεκάζοντας με τα κατάλληλα σκευάσματα από το Κηπάκι μας.
Η κρεββατίνα χρειάζεται εξ ίσου την προσοχή μας, γιατί ωίδιο και ευδεμίδα απειλούν τα σταφυλάκια. Ψεκάζουμε κι επαγρυπνούμε, εφ’ όσον μύκητες και έντομα ευνοούνται από τις ζέστες.
Η ζέστη κι η κούραση άρχισαν να μετριούνται με σταγόνες ιδρώτα. Καταφεύγουμε στα… ενδότερα να ασχοληθούμε με τα φυτά εσωτερικού χώρου.
Εδώ τα πράγματα είναι εύκολα: Εξασφαλίζουμε δροσερό περιβάλλον με αρκετή ατμοσφαιρική υγρασία πολύ -πολύ απλά: Αερίζοντας συχνότερα τους χώρους μας. Καλό θα ήταν, πού και πού, να περνάμε ένα υγρό πανί και στις δύο επιφάνειες των μεγάλων φύλλων κι ύστερα να ψεκάζουμε με απεσταγμένο νεράκι και να ελέγχουμε πιό συχνά το χώμα για επί πλέον πότισμα. Αν εμφανιστεί βαμβακάδα ή αλευρώδης ή κακόβουλες αφίδες, θα πρέπει να επέμβουμε έγκαιρα, πρίν η ζέστη ή/και ο ελλιπής αερισμός εντείνουν επικίνδυνα τις προσβολές.
Ζωγραφίσαμε πάλι με Νερό, Φώς, Αέρα, Δουλειά, Αγάπη! Εν τούτοις…
«Στεγνός επύρωνε κι αθέριστος ο Ιούνιος μήνας…»** όχι!
Προσπαθήσαμε αρκετά και ήρθε η στιγμή της ανταμοιβής να γεμίσει καλαθάκια με τα προϊόντα των κόπων μας. Με ντομάτες, αγγουράκια, κολοκύθια, μελιντζάνες πιπεριές και κρεμμύδια, φράουλες, τα πρώτα πεπόνια, τα πρώτα γλυκά καρπούζια, βερύκοκκα, πρώιμα αχλάδια, νεκταρίνια και φράουλες. Ναι, και καλαμπόκια!
Μαζεύω μια χούφτα κεράσια από το Κηπάκι και – τί θαύμα!- η γλύκα της εποχής έχει άρωμα και χρώμα άλικο.
Τον Ιούνιο τον λένε και «Κερασινό» – το είχα ξεχάσει.
*John Steinbeck: The Winter of Our Discontent, (1961)
** Τάκη Σινόπουλου: “Η Τελευταία Κραυγή”
