"Ηχογραφώντας το βουητό της πόλης" μαζί με το Fragile

_

Είναι καιρός που ανακάλυψα το Fragile και μάλιστα το ξεχώρισα ανάμεσα στα πολυάριθμα ηλεκτρονικά περιοδικά του Διαδικτύου. Δεν ξέρω να σας πω ακριβώς γιατί. Κάτι με τράβηξε να διαβάζω τα κείμενα που φιλοξενούσε. Κι ενώ δεν το κάνω συχνά, ακολούθησα τη σελίδα και διάβαζα ό,τι ανέβαινε, ακόμη και θεματικές που ίσως –σε άλλα μέσα– να μην έδινα το κλικ. Ένιωθα μια σύμπνοια απόψεων, αλλά παράλληλα και το άνοιγμα μιας νέας οπτικής. Ο καιρός πέρασε και κάπου ανάμεσα στις ατραπούς του διαδικτύου, τις τηλεφωνικές γραμμές και τα στενά της πόλης γνώρισα τον Γιάννη Παναγόπουλο. Κι όταν τον γνώρισα κατάλαβα γιατί διαβάζω τα κείμενα, τόσο τα δικά του, όσο και όλης της ομάδας του Fragile. Ο Γιάννης είναι μια αυθεντική προσωπικότητα, με καθαρό βλέμμα που δε σε φοβίζει ότι κρύβει «πίσω» σκέψεις. Κι αυτό εκπέμπεται. Εκφράζει την εκτίμησή του, τη διαφωνία του, τις προτάσεις του και αυτό ξέρεις ότι είναι αληθινό, ψύχραιμο και ουσιαστικό. Και είναι ωραίο να βρίσκεις ανθρώπους που μοιράζονται κοινή αισθητική με σένα. Όταν γνωριστήκαμε στην αυλή του περιοδικού ήταν λες και γνωριζόμασταν από παλιά. Και η παρακάτω συζήτηση ξεκίνησε με τη μορφή φιλικής κουβέντας και όχι με τη μορφή συνέντευξης.

_

Όλα έχουν μια αρχή, όμως ο Γιάννης παρουσιάζει το Fragile ως μια συνέχεια: «Τα συστημικά μέσα εδώ και καιρό δε γεννούν ιδέες, φαντάζουν υποταγμένα στην αισθητική της εξυπηρέτησης συμφερόντων. Θεωρώ πως το internet στη δημοσιογραφία, όπως και στη μουσική ή την τέχνη γενικότερα, δίνει ευκαιρίες. Δεν ξέρω πού μπορεί να αναζητηθεί το “καινούργιο” στον κόσμο της επικοινωνίας. Αυτό που γνωρίζω είναι ότι όσα κείμενα έχουν δημοσιευτεί στο site μας περιέχουν την ελευθερία που θα ήθελε να έχει κάθε συντάκτης». Πριν προχωρήσω στα επόμενα, θέλω να ικανοποιήσω την περιέργειά μου σε σχέση με το όνομα. Οι αγγλομαθείς το λένε «φρατζάιλ», οι γαλλομαθείς «φραζίλ» και πάει λέγοντας. Ένα όμως σημαίνει σε όλες τις γλώσσες: Εύθραυστο. «Το εύθραυστο είναι συχνά και το πιο πολύτιμο. Σαν τους λαμπάτους ενισχυτές που πάνω τους χτίστηκε το rock&roll. Αν σπάσει η εύθραυστη λάμπα, χάνεις τον ήχο που επιθυμείς».

Μια επίσκεψη στο site σού ανοίγει ένα παράθυρο στην τέχνη και στον πολιτισμό, σε ανθρώπους και σκέψεις, σε ταξίδια στο εξωτερικό, στο θέατρο, στην τηλεόραση. Ένα παράθυρο σε μια πόλη μέσα στην πόλη: «Το site θα μπορούσε να έχει μόνο μια κατηγορία που θα την έλεγαν: “Έκφραση”. Η μπάντα που τώρα κάνει την πρώτη της πρόβα με ενδιαφέρει ισόποσα όσο ένας φτασμένος ηθοποιός. Δεν διαχωρίζω τους ανθρώπους με βάση τη δημοφιλία τους, τους followers που έχουν στα social media, το βαθμό επιρροής ή τη δύναμή τους».

Η ομάδα του Fragile είναι σταθερή και όλοι έχουν έναν κοινό στόχο: «Εκείνο, ίσως το πιο σημαντικό, που επιδιώξαμε από την αρχή είναι το Fragile, δημοσιογραφικά τουλάχιστον, να λειτουργεί με επαγγελματικό τρόπο. Ακόμα και με τα μικρά ή τα μεγάλα λάθη του, τις μικρές ή τις μεγάλες παραλείψεις, ο τρόπος που επεξεργαζόμαστε κείμενα δε διαφέρει από εκείνο των μεγάλων μέσων επικοινωνίας. Από την αρχή, την πρώτη μέρα της ιστοσελίδας, είπαμε ότι ανεξαρτήτως του αριθμού των κειμένων που θα ανεβάζουμε εκείνα θα έπρεπε να είναι σωστά δομημένα και να λάμπουν για την ευθύτητα της άποψής τους».

Για εμάς που διαβάζαμε το περιοδικό από την αρχή, παρατηρήσαμε τώρα τελευταία μία ανανέωση, η οποία, τουλάχιστον για το Γιάννη είναι πάντα απαραίτητη: «Όντως πρόσφατα ανανεωθήκαμε. Και ήταν κάτι που θα έπρεπε να το είχαμε κάνει εδώ και καιρό. Ελπίζουμε αυτή η αλλαγή να αρέσει και στους αναγνώστες. Ανανέωση για μένα σημαίνει καθημερινότητα. Η ασφάλεια της ρουτίνας δεν με ενδιέφερε ποτέ, με εκνευρίζει, μου προκαλεί αμηχανία».

Για τους πιο παρατηρητικούς, όταν ανοίγεις το site ή τη σελίδα στο facebook, εμφανίζεται το διακριτικό μήνυμα «Ηχογραφώντας το βουητό της πόλης». Για μένα, αυτό το μήνυμα είναι ποιητικό. Και αν και το βουητό για κάποιους έχει αρνητική χροιά, τόσο για το Γιάννη, όσο και για πολλούς εξ ημών είναι κάτι ευχάριστο: «Το ηχητικό χάος των πόλεών μας είναι το soundtrack της ζωής μας. Να φέρω ένα παράδειγμα; Σίγουρα θα έχεις ακούσει τον ήχο που αφήνουν οι συρμοί του μετρό όταν τρέχουν πάνω στις ράγες. Δεν έχεις αισθανθεί ποτέ πως αυτό το σύντομο καθημερινό ταξίδι έχει ρυθμό; Δεν έχεις ποτέ ξεχαστεί ακούγοντάς το; Ναι, η ανοργάνωτη βοή που παράγουμε ασυναίσθητα καθημερινά έχει το δικό της ενδιαφέρον και έχει αποτυπωθεί συχνά σε έργα τέχνης. Μας αρέσει; Δεν μας αρέσει; Άλλες φορές μας αρέσει και άλλες όχι; Όπως και να ’χει, η πόλη έχει τους δικούς της κανόνες. Το Fragile ζει εντός τους».

Φυσικά, αυτή η απάντηση που μου θύμισε πολλές συζητήσεις εδώ, στο δικό μας περιοδικό, με οδήγησε αναγκαστικά στην επόμενη ερώτηση: Η Πόλη ζει; «Η πόλη ζει. Προφανώς και το κάνει. Εκείνο βέβαια που με ανησυχεί είναι ο τρόπος και η μέθοδος λήψης αποφάσεων γύρω από την τύχη της. Ο “Μεγάλος Περίπατος” είναι ένα ενδεικτικό παράδειγμα του πώς δεν πρέπει μια αρχή να προσεγγίζει τη μνήμη μιας πόλης και στην τελική τους πολίτες της. Ο αισθητικός αχταρμάς της Πλατείας Συντάγματος φέρει φαρδιά πλατιά την υπογραφή της παρούσας δημοτικής αρχής. Πολλοί πιστεύουν, ανάμεσα τους και εγώ, πως η κατασκευή σταθμού μετρό στην πλατεία Εξαρχείων έρχεται με όρους εκδίκησης από την κυβέρνηση για να αλλοιώσει το αυτόφωτο της συγκεκριμένης γειτονιάς. Η πόλη ζει, λοιπόν, το θέμα είναι πώς θα μπορούσε να ζει καλύτερα».

Γνωρίζοντας καλά πόσο δύσκολη είναι η κατάσταση για να επιβιώσεις ανάμεσα στο χάος και στο πολυάριθμο των διαδικτυακών προτάσεων και παράλληλα, να κρατάς ψηλά την ποιότητα και να μένεις πιστός στις ιδέες σου, η κουβέντα πήγε αναγκαστικά στα εμπόδια και στην αναπόφευκτη σκέψη της παραίτησης: «Ναι, μου πέρασε πολλές φορές από το μυαλό να τα παρατήσω. Ακόμα μου περνάει και λογικά δεν θα σταματήσει να μου περνάει στο κοντινό ή απώτερο μέλλον. Έχω παρατηρήσει πως υπάρχουν στάνταρ χρονικές συχνότητες που συμβαίνει αυτό. Οι καλοκαιρινές διακοπές, τα ταξίδια ανεξαρτήτως προορισμού, οι γιορτές των Χριστουγέννων και του Πάσχα μού φέρνουν πάντα μια έντονη διάθεση αναχώρησης από την καθημερινότητα. Το site, όμως, δεν είμαι μόνο εγώ. Είναι κάθε άνθρωπος που καταθέτει την άποψη και τη δουλειά του. Όσο έχουμε κάτι να πούμε θα συνεχίζουμε».

Και όσο η χρονιά πλησιάζει στο τέλος της, δε γινόταν να μην αναφερθούμε σε όνειρα και στόχους: «Εννοείται πως θα ήθελα το Fragile να ανοιχτεί, να μεγαλώσει». Και τι άλλο θα μπορούσε να προσθέσει στο τοπίο των media; «Σε ό,τι αφορά το τοπίο των διαδικτυακών σελίδων θεωρώ πως το μέλλον έχει να κάνει με τις συνεργασίες που θα μπορούσαν να αναπτυχθούν ανάμεσά τους. Η πολυφωνία είναι θεμιτή, εκείνη που θεωρώ απωθητική είναι η εγκλωβισμένη αυταρέσκεια που βγάζουν πολλές ιστοσελίδες. Δεν είναι νέο το φαινόμενο. Συχνά ταυτίζουμε ένα δημοσιογραφικό μέσο με το όνομα του ιδιοκτήτη του ή του ιδρυτή του. Αυτό σαν λογική, σαν πρακτική, με ξεπερνά, τη θεωρώ αναχρονιστική. Η εποχή της αυθεντίας έχει ολοκληρώσει τον κύκλο της».

Κι όσο για τους προσωπικούς στόχους; «Δεν έχω στόχους, έχω όνειρα. Θα ήθελα να δούμε καλύτερες παραστάσεις στο θέατρο, καλύτερες ταινίες στο σινεμά, καλύτερα βιβλία στις προθήκες των βιβλιοπωλείων. Θα ήθελα να κυκλοφορήσουν μόνο υπέροχοι δίσκοι και κυρίως να σταματήσουν οι dj να παίζουν μουσική από υπολογιστές».

Κι αυτό το τελευταίο με βρίσκει απολύτως σύμφωνη…

Περιηγηθείτε στο Fragile: https://fragilemag.gr/