Ο ηλικιωμένος άνδρας που έδεσε το σκυλάκι στο αυτοκίνητο του ήταν τελικά φιλόζωος.
Κι αυτό το υποστήριξαν οι φιλόζωοι. Αλλά πριν το κάνουν, κι έτσι βάλουν ένα τέλος στην ιστορία, πάσης φύσεως “χρήστες” του Facebook είχαν προλάβει να καταδικάσουν τον ηλικιωμένο ως βασανιστή και τέρας.
Ο άνθρωπος που τελικά φρόντισε το σκυλάκι, ο Γιάννης Σκεπετζάκης, στη σχετική του ανάρτηση ζήτησε από τους χρήστες του διαδικτύου να διασταυρώνουν τις πληροφορίες που λαμβάνουν πριν πιάσουν το πληκτρολόγιο και στήσουν στον τοίχο ανθρώπους.
Το σχεδόν αυτονόητο δηλαδή.
Κι όμως. Οι “χρήστες” των μέσων κοινωνικής δικτύωσης, εμπειρικά θα έλεγα οι πιο φρέσκοι από αυτούς αλλά με μυαλά μπαγιάτικα, δεν κρατιούνται.
Κάθε τι που στιγμιαία ερεθίζει το θυμικό τους γίνεται αφορμή για αφορισμούς και μίσος κοινωνικό. Καθόλου πολιτικό.
Κάθε φωτογραφία, αποστροφή, μικρή ιστορία σαν κι αυτή του ηλικιωμένου κυρίου, που σύμφωνα με τους αποδεδειγμένα φιλόζωους ξεκίνησε με καλή πρόθεση, μπορεί για τους “χρήστες” να γίνει πολύ γρήγορα ψευδαίσθηση απάντησης στα πολλά “γιατί” που δημιούργησε η “κρίση” και η μετέπειτα νέα μας πραγματικότητα.
Και όλες αυτές οι ψευδαισθήσεις απάντησης εύκολα γίνονται βουνό.
Βουνό ψηφιακό, εφήμερο αλλά ταυτόχρονα βίαιο και άγαρμπο, ικανό να οδηγήσει ανθρώπους στην απαξίωση και το σκοτάδι.
Λοιπόν έχω να πω ότι δε μ’αρέσουν αυτοί οι “χρήστες”.
Αλλά δεν μπορώ να πω ότι δε με αφορούν κιόλας. Κάθε άλλο.
