Αγαπητοί καλλιτέχνες, εκφραστές συναισθημάτων, καημών και αισθητικών τάσεων,

Όσο ψωνίστικο και να σας φανεί αυτό που σας γράφω, εγώ θα το γράψω, επιχειρώντας, ίσως, αν και σε πρώτο ενικό, να εκφράσω μια μεγάλη μερίδα συναδέλφων.

Χαίρομαι πολύ που μου στέλνετε τα cd σας, τις ποιητικές σας συλλογές, τα δελτία τύπου σας.

Με τιμά.

Κάποια είναι εξαιρετικά υλικά και χαίρομαι να είμαι από τους πρώτους που τα απολαμβάνουν.

Δεν προλαβαίνω, όμως, να γράψω κάτι για όλα αυτά.

Ούτε να κάνω συνέντευξη με δεκαπέντε ανθρώπους την εβδομάδα.

Δεν έχουμε ύφος, ούτε είμαστε καβαλημένοι.

Οι δημοσιογράφοι πολιτιστικού δουλεύουμε ατελείωτες ώρες (απομαγνητοφώνηση συνέντευξης ξέρεις, φιλαράκι, τι θα πει;) και, συχνά, “αναγκαζόμαστε” να κάνουμε και αυτό που μας κάνετε: να στέλνουμε σε συναδέλφους μας δελτία τύπου κλπ, κάνοντας δημόσιες σχέσεις!

Τα χεράκια μας έχουνε βγάλει κάλους. Και τα ματάκια μας. Ο τραπεζικός μας λογαριασμός παραπονεμένος.

Κουλάρετε και συνεχίστε να καλλιτεχνίζεστε με πάθος και τρέλα. Σκεφτείτε, όμως, κάπου κι εμάς.

Μήπως αντί για βιβλία και δίσκους να μας στέλνατε κανένα λουλουδικό, τίποτις παπούτσια ή και κανένα πιτογυράκι;

Τους ασπασμούς μου