Γράφει ο Βαγγέλης Χωραφάς, Συντονιστής geoeurope.org

Πριν από 60 χρόνια, στις 13 Ιανουαρίου 1962, το τραγούδι ‘The Twist’ που τραγουδούσε ο Chubby Checker, έφτασε στο Νο 1 του Billboard Hot 100. Ήταν η δεύτερη φορά που έφτασε στην πρώτη θέση, αφού το είχε επιτύχει ξανά στις 19 Σεπτεμβρίου 1960. Το τραγούδι είχε γραφτεί από τους Hank Ballard and the Midnighters και κυκλοφόρησε για πρώτη φορά το 1958, χωρίς να γνωρίσει ιδιαίτερη επιτυχία.

Από την στιγμή που το τραγούδησε ο Chubby Checker, το τουίστ έγινε ο χορός της μόδας σε ολόκληρο τον κόσμο. Στο τουίστ μπορούσε κάποιος να δει ψήγματα από τα αιτήματα των κινημάτων της δεκαετίας του ΄60 στις ΗΠΑ. Η αίσθηση ελευθερίας, τα κοινωνικά δικαιώματα, η σεξουαλική απελευθέρωση, τα φεμινιστικά αιτήματα, όλα πήραν μια ώθηση από έναν χορό που επέτρεπε στις γυναίκες να χορεύουν χωρίς να είναι υποχρεωμένες να ακολουθούν τις κινήσεις των συνοδών τους, αλλά και σε όλους να απελευθερώσουν το σώμα και τις κινήσεις τους.

Από την μια πλευρά, το τουίστ υιοθετήθηκε από την υψηλή κοινωνία της Νέας Υόρκης και από τους κοσμικογράφους. Σε λίγο καιρό, όλοι οι κοσμικοί της εποχής χόρευαν τουίστ. Η τότε «Πρώτη Κυρία» των ΗΠΑ Τζάκι Κέννεντι έκανε τουίστ πάρτυ στον Λευκό Οίκο.

Στη Νέα Υόρκη ο «ναός» του τουίστ ήταν το κλαμπ “The Peppermint Lounge” στο οποίο συνωστίζονταν οι celebrities της εποχής. Το κλαμπ διευθύνονταν από τον Johnny Biello της γνωστής οικογένειας της Μαφίας, των Genovese. Το τουίστ-και μάλιστα η εκδοχή Peppermint Twist- έδωσε τόσο μεγάλη ώθηση στον Biello-γνωστό και από την ρήση του «κάθε ημέρα που δίνεις μια κάσα ουίσκι σε έναν δικαστή, είναι μια καλή ημέρα»-που θεωρούνταν ως ο επόμενος αρχηγός της Μαφίας.

Από την άλλη πλευρά, υπήρχαν αυτοί που τόνιζαν το αφροαμερικανικό στοιχείο του τουίστ: οι συνθέτες, ο τραγουδιστής, ακόμα και τις ιδιαίτερες κινήσεις του χορού. Στο βιβλίο του «Ψυχή στον πάγο» ο ηγέτης των Μαύρων Πανθήρων Έλντριτζ Κλήβερ, υποστήριζε ότι «Το The Twist ήταν ένας κατευθυνόμενος πύραυλος, που εκτοξεύτηκε από το γκέτο, στην καρδιά των προαστίων. To The Twist πέτυχε αυτό που η πολιτική, η θρησκεία και ο νόμος δεν μπόρεσαν να επιτύχουν, να γράψει στην καρδιά και στην ψυχή (των λευκών) αυτό που το Ανώτατο Δικαστήριο μπορεί να γράψει μόνο στις αποφάσεις του. To The Twist ήταν ένα είδος θεραπείας για ένα έθνος σε ανάρρωση».

Αλλά οι ΗΠΑ είναι μια μεγάλη χώρα γεμάτη από αντιφάσεις. Πολλοί γονείς προσπάθησαν ατομικά να ανασχέσουν το τουίστ επιβάλλοντας απαγορεύσεις στα παιδιά τους, το ίδιο έκαναν και κάποιες πόλεις. Αλλά η επανάσταση του τουίστ, ήταν μη ανασχέσιμη. Ακόμα και ο συντηρητικός Ρίτσαρντ Νίξον, στην προεκλογική καμπάνια του για κυβερνήτης της Καλιφόρνια, αναγκάστηκε να χρησιμοποιήσει νεαρές χορεύτριες με το όνομα “Twisting Nixonettes”.

ΤΟ ΑΝΑΤΟΛΙΚΟ ΜΠΛΟΚ

Την ίδια περίοδο, το τουίστ εξαπλώνεται και στις χώρες του Συμφώνου της Βαρσοβίας.

Το 1962 το ΚΚ Γιουγκοσλαβίας διαπίστωνε ότι οι νέοι ενδιαφέρονταν περισσότερο για το τουίστ, παρά για την οικονομική ανάπτυξη. Η κυβέρνηση του Βελιγραδίου διαχειρίστηκε με ήπιους τρόπους την κατάσταση, αφού η διάχυση του χορού ήταν μεγάλη και από το 1961 δημιουργούνταν συγκροτήματα που έπαιζαν τουίστ.
Ο Βάλτερ Ούλμπριχτ, ΓΓ του ΚΚ της Λαϊκής Δημοκρατίας της Γερμανίας κράτησε την ίδια ήπια στάση, όπως και το ΚΚ Τσεχοσλοβακίας.

Αυτός που τηρούσε σκληρότερη στάση απέναντι στο τουίστ, ήταν ο Νικήτα Χρουστσόφ. Όπως έλεγε το 1963 σε μία ειδική συνάντηση καλλιτεχνών και αξιωματούχων του υπουργείου Πολιτισμού: «Δείτε τους Ουζμπέκους, του Καζάκους και όποιον σοβιετικό λαό…ο τρόπος χορού τους είναι απαλός και όμορφος… Αλλά αυτό(το τουίστ)… Ακούστε, είναι απλά απρεπές. Να κάνεις τέτοιες κινήσεις με αυτά τα μέρη του σώματος. Δεν είναι καθόλου αξιοπρεπές. Νομίζω σύντροφοι ότι πρέπει να συνεχίσουμε να υποστηρίζουμε τις παλιές καλές ημέρες. Για να μην υποκύψουμε σε αυτή την παρακμή».

Αυτά όμως δεν πτόησαν τους φίλους του τουίστ. Συνέχιζαν να χορεύουν, είτε κρυφά, είτε φανερά, κυρίως το τουίστ του Σοβιετικού συνθέτη Yuri Saulsky ‘Η μαύρη γάτα’ που κυκλοφόρησε στο τέλος του 1963. Το τραγούδι σύντομα απέκτησε και την Πολωνική, Γερμανική και Τσεχοσλοβακική εκδοχή του.

Το 1964 αποτελεί σημείο καμπής για το τουίστ. Ολοκλήρωνε τον κύκλο του.

Τον Φεβρουάριο 1964 καταφθάνουν στις ΗΠΑ οι Μπήτλς. Το σκηνικό αλλάζει ριζικά.

Από το 1963 η Τζάκι Κέννεντι έχει εγκαταλείψει τον Λευκό Οίκο.

Το 1964 ο Νικήτα Χρουστσόφ ανατράπηκε από την εξουσία και το τουίστ κυριάρχησε ξανά στις πίστες της ΕΣΣΔ.

Το 1964 στις ΗΠΑ, οι «Φοιτητές για μια Δημοκρατική Κοινωνία-SDS» δίνουν στην δημοσιότητα τη Διακήρυξη του Port Huron. Οι πανεπιστημιουπόλεις «δεν αρκεί πλέον να είναι χώροι μαζικής επιβεβαίωσης του τουίστ». Χρειάζεται μεγαλύτερη ριζοσπαστικοποίηση.

Ο Johnny Biello δεν έγινε αρχηγός της Μαφίας. Δολοφονήθηκε το 1967 στο Μαϊάμι, σε ένα έγκλημα, που εννοείται, έμεινε ανεξιχνίαστο.

Η ώρα της κυριαρχίας του ροκ είχε φτάσει.

Στις φωτογραφίες, η μία είναι από τη Δύση και η άλλη από την Ανατολή.

O Βαγγέλης Χωραφάς, διευθυντής της ιστοσελίδας γεωπολιτικής https://www.geoeurope.org/, δημοσιεύει καθημερινά πρωτότυπα άρθρα και αναλύσεις και στην προσωπική του σελίδα στο facebook (https://www.facebook.com/vangelis.chorafas).