Λογοκρισία. Αυτολογοκρισία. Πολίτικαλι κορέκτ. Ακύρωση. Διαδικτυακή διαπόμπευση. Καταγγελία. Πρωινάδικοι τηλεδικαστές. Εξοργισμένοι. Πεσίματα. Αλγόριθμοι. Κυνηγοί άποψης. Σινάφια. Μονταζιέρες.
Η εποχή μας δεν είναι εποχή της ελευθερίας του λόγου.
«Άς’ τους να λένε» λοιπόν, γιατί υπάρχει ανάγκη ελεύθερης έκφρασης!
Ευθανασία. Λέξη ταμπού. Πολλοί μπορεί να τη σκέφτονται, λίγοι τολμούν να την υποστηρίξουν. Κι όμως, όσο μεγαλώνω, όσο βλέπω την αναπόφευκτη φθορά —σε ανθρώπους γύρω μου, σε ανθρώπους που αγαπάω— και καθώς μεγαλώνω κι εγώ, σκέφτομαι ολοένα και περισσότερο πως, αν χρειαστεί, θα ήθελα να έχω το δικαίωμα της επιλογής να φύγω από τη ζωή με τους δικούς μου όρους.
Αντιλαμβάνομαι πως μπορεί η επιλογή κάποιου να είναι να πολεμήσει μέχρι τέλους, να υποφέρει από τους πόνους μιας ανίατης ασθένειας ή από την ανημποριά της πολύ μεγάλης ηλικίας, ακόμη κι αν βρίσκεται κατάκοιτος για χρόνια, επειδή αγαπάει τη ζωή. Και ποιος δεν την αγαπάει; Μπορεί να επιλέγει να περιμένει ένα «θαύμα», όποιο κι αν είναι αυτό, με όποια μορφή κι αν μπορεί να του εμφανιστεί. Ας είναι.
Μέσα στις δικές μου επιλογές, πάντως, θα ήθελα να ξέρω ότι υπάρχει και αυτή της ευθανασίας. Δεν είναι απαραίτητο ότι θα τη χρησιμοποιούσα. Θέλω όμως να έχω την επιλογή. Είναι δικαίωμά μου. Ή καλύτερα θα πρέπει να κατακτηθεί ως δικαίωμά μου.
Ο μεγαλύτερος αντίλογος, εκτός από τους θρησκευτικούς λόγους που θεωρώ πως είναι καθαρά προσωπική υπόθεση και όχι θέμα προς συζήτηση για ένα κοσμικό, φιλελεύθερο κράτος, είναι η πιθανότητα λανθασμένης, εγκληματικής, χρήσης (από πρόσωπα, κυβερνήσεις κ.λπ.) της ευθανασίας. Σε ένα ευνομούμενο, δημοκρατικό κράτος όμως, υπάρχουν ασφαλιστικές δικλείδες που μπορούν να εξαλείψουν κάθε τέτοιο κίνδυνο. Όπως δηλαδή συμβαίνει ήδη στις χώρες και στις περιοχές του πλανήτη όπου έχει νομοθετηθεί το δικαίωμα στην ευθανασία, όπως είναι η Ολλανδία, το Βέλγιο, ο Καναδάς, ορισμένες πολιτείες της Αυστραλίας, των ΗΠΑ κ.α..
Ως πολίτης αυτής της χώρας, λοιπόν, ζητάω ένα ουσιαστικά φιλελεύθερο κράτος —και όχι κατ’ όνομα— που προστατεύει και εξασφαλίζει το δικαίωμά μου στην επιλογή. Πόσο μακριά είμαστε απ’ αυτό; Φοβάμαι πως αν δεν αρχίσουμε να μιλάμε ανοιχτά για κάποια θέματα και να πιέζουμε τις συμπεριφορές και τις βεβαιότητες να αλλάξουν, πολύ. Tο ζήτημα της ευθανασίας έχει κρυφτεί με μεγάλη επιτυχία τα τελευταία χρόνια κάτω απ’ το χαλί. Έτσι βολεύονται όλοι — και κυρίως οι πολιτικοί των κομμάτων εξουσίας που δε χρειάζεται να εκτεθούν και να πάρουν θέση σε ένα θέμα που μπορεί να τους στοιχίσει σε ψήφους.
Ας δούμε την ευθανασία ως πράξη ευσπλαχνίας. Σε έναν αδιέξοδο δρόμο, θέλω να έχω το δικαίωμα να σβήσω εγώ τη μηχανή πριν πέσω και διαλυθώ πάνω στον τοίχο που ορθώνεται μπροστά μου. Έτσι, απλά.
