Όλοι έχουμε ακούσει το απόφθεγμα “μία εικόνα χίλιες λέξεις”. Μία ρομαντική προσέγγιση που μάλλον δεν βοηθάει πια.
Έχουμε – εδώ και δεκαετίες- περάσει στη φάση της κατασκευής-σχεδιασμού απεικονίσεων, έτσι ώστε ακριβώς να μην χρειάζονται λέξεις, αλλά τα συμπεράσματα να βγαίνουν μόνα τους… Αυτή η όχι και τόσο αγαθή διαδικασία έχει γιγαντωθεί από την δύναμη του διαδικτύου και από το ακόρεστο πάθος -έως και εξάρτηση- του ιντερνετικού πλήθους να συμμετάσχει, να προσφέρει και να αγοράσει από την παγκόσμια διαδικτυακή αγορά.
Και ο κάθε ένας διαλέγει αυτήν την φωτογραφία που ταιριάζει στο όποιο αφήγημά του. Πλάθονται συνειδήσεις, καθοδηγούνται μάζες, χειραγωγείται η κοινή γνώμη. Οι πιο παλιοί θα θυμούνται τον κορμοράνο, οι πιο μυημένοι θα ξέρουν για τις καμπάνιες της Unicef. Σπάνια πια υπάρχει μια φωτογραφία που δεν είναι ενταγμένη σε μία γραμμή και σε σχεδιασμό.
Ανάλογα ποια φωτογραφία διαλέγεις, δείχνει και τι πιστεύεις. Η αντίθετη φωτογραφία δεν υπάρχει για εσένα… Την ακυρώνεις και υπερθεματίζεις την δική σου, την καλή…


Υπάρχει περίπτωση να συμβαίνει και το ένα και το άλλο;
Υπάρχει περίπτωση και οι δύο φωτογραφίες να είναι στημένες έτσι ώστε να προκαλέσουν θυμό, οίκτο, απόγνωση, μίσος, ανασφάλεια, φόβο κλπ;
Και δύο ακόμη για να ‘χουμε να διαλέγουμε…


Διαλέξτε…
Υπόθεση εργασίας (μιας και για τις δύο περιπτώσεις υπάρχουν ψίθυροι πως είναι κατασκευασμένες). Όχι με photoshop. Αλλά πως μέλη ΜΚΟ οδήγησαν τους μετανάστες να ξαπλώσουν στο νεκροταφείο και να φωτογραφηθούν. Και πως κάτι καλόπαιδα δικά μας πήγαν και έκαναν την δουλειά και τα έριξαν στους μετανάστες. Και μεταξύ μας μου φαίνονται και τα δύο πολύ πιθανά. Υπήρχαν διάφορα σημεία να πάνε οι άνθρωποι, το τελευταίο που θα διάλεγαν θα ήταν νεκροταφείο.
Και η φωτογραφία με την Παναγία στημένη στον τοίχο να ποζάρει… Μήτσο τράβα… Άσε που δεν φαίνεται καν για εκκλησία αυτό το… δωμάτιο.
Παρόλα αυτά και τα δύο θα μπορούσαν να είχαν πραγματικά συμβεί χωρίς σκηνοθεσία. Το να επιλέγεις το ένα ή το άλλο και να αισθάνεσαι δικαιωμένος είναι μια ακόμα τσαχπινιά.
Αυτό που υποστηρίζω είναι πως έχουμε ανάγκη από ‘’λέξεις’’, επιχειρήματα και όχι χειραγώγηση μέσω φωτογραφιών αμφιβόλου προέλευσης… Επίσης νομίζω πως ζούμε μία τραγωδία. Και συνήθως στις τραγωδίες ο άνθρωπος φτάνει στα άκρα. Και τέλος, πως δυστυχώς δεν υπάρχουν από μηχανής θεοί, αλλά και να υπάρχουν, μάλλον περισσότερες φιτιλιές ανάβουν…