Μακάρι να μου είχε δοθεί η ευκαιρία, έστω και μία φορά στη ζωή μου, να είχα βρεθεί σε μία συναυλία του, να άκουγα ζωντανά αυτά τα τραγούδια του, που όλους μας μας κάνουν να ανατριχιάζουμε.
Θα ήθελα αυτή τη στιγμή να βρισκόμουν στο Καλλιμάρμαρο τον Ιούνιο του 2017, βλέποντας τον να διευθύνει την ορχήστρα, να χαζεύω τις κινήσεις του, τις εκφράσεις του. Βλέποντας τον καταλάβαινες πως όλη του η ζωή ήταν η μουσική. Όταν ακούω τα τραγούδια του δε νιώθω τίποτε άλλο παρά μόνο το συναίσθημα της γαλήνης και της ελευθερίας. Με κάνουν να αισθάνομαι ελεύθερη με έναν τρόπο που είναι δύσκολο να σας το περιγράψω. Με κάνουν να αισθάνομαι χαρά, να βλέπω τα πράγματα από την αισιόδοξη πλευρά τους. Όταν ακούω τα τραγούδια του, ξεχνάω το τι γίνεται σε αυτόν τον κόσμο, ξεχνάω όλα τα προβλήματα, απλά χάνομαι και ταξιδεύω στην μελωδία του και απολαμβάνω αυτή την στιγμή. Εξάλλου, αυτός δεν είναι και ο σκοπός της μουσικής; Να ξεφεύγεις από τον κόσμο στον οποίο ζεις, και να πηγαίνεις σε έναν διαφορετικό κόσμο, να αισθάνεσαι ο εαυτός σου. Και ο Μίκης Θεοδωράκης το κατάφερε και μάλιστα με επιτυχία. Χαίρομαι πολύ που σε αυτή την ηλικία έμαθα να ακούω τραγούδια από τόσο σπουδαίους ανθρώπους. Χαίρομαι που μπορώ να αντιληφθώ την αξία αυτής της μουσικής. Στεναχωριέμαι αφάνταστα που θα πρέπει να αποχαιρετήσουμε σήμερα μία τέτοια ψυχή. Θέλω να πιστεύω πως και τα παιδιά μου μία μέρα θα μάθουν να ακούνε αυτή τη μουσική, ελπίζοντας να γίνουν καλύτεροι άνθρωποι.
