Καθόλου δε νιώθω πως βρισκόμαστε στο κατώφλι μια νέας χρονιάς. Περισσότερο μου φαίνεται πως έχουμε μπει σε μία Νέα Εποχή. Χωρίς γιορτές, γλυκά και δώρα…

Κανείς δεν σε ρωτάει αν θες να δρασκελίσεις ή όχι. Σαν το μαθητή που ήρθε η ώρα να βγει στην σκηνή για το ποίημα. Του δίνουν μια σπρωξιά και έρχεται αντιμέτωπος με το κοινό. Θρίαμβος ή τραγωδία;

Τολμώ σε κάποιους να πω πως χρειαζόμαστε λιγότερη ψηφιακότητα στην ζωή μας. “Να γυρίσεις στις σπηλιές” απαντούν και με κοιτούν σαν άνθρωπο των σπηλαίων. Από εκδίκηση τους κοιτώ σαν να ήταν ρομπότ και ψάχνω να δω από που αλλάζουν συχνότητα. Ισοπαλία; Ούτε τα σπήλαια θέλω, μα ούτε και αυτοί είναι ρομπότ. Ίσως να καταφέρουμε να συνεννοηθούμε εκτός από το να επικοινωνούμε.

Απλά όταν ζορίσουν τα πράγματα, στο διάβα της νέας εποχής, κλάματα, πανικούς και υστερίες θα τις υποστούμε όχι από τους σκεπτικιστές-ρομαντικούς, αλλά από τους ορκισμένους υποστηρικτές της.

Σε αυτήν τη Νέα Εποχή λοιπόν-δείτε μια διαφήμιση που ακούγεται το μήνυμα “αποδράστε από το παλιό” και η εικόνα δείχνει έναν εκπληκτικό αναγεννησιακό πίνακα που τον αντικαθιστούν κάτι ιντερνετικά καλικαντζαράκια- ξεχνώ τα λόγια μου, στριμώχνομαι, αγχώνομαι και καταφέρνω να ψελλίσω μπροστά στο κοινό ένα απλό “Ευοί Ευάν”*!

*Βακχικό-διονυσιακό επιφώνημα στην Αρχαία Ελλάδα που σήμαινε κάτι ανάλογο με το υγίαινε-χαίρε,
στην υγειά μας…

Ή όπως λέει και κάποιος “τα παλιά βιβλία δεν τα πετάς”.