“39 πτώματα σε φορτηγό-ψυγείο στο ‘Εσσεξ” είναι ο τίτλος που παίζει σ’ όλα τα ειδησεογραφικά site, στην τηλεόραση και στο ραδιόφωνο. Ένα φρικιαστικό έγκλημα εις βάρος της ανθρώπινης υπόστασης. Η Βρετανία κάνει λόγο για τα σύνορα και σύσσωμη η πολιτική ηγεσία σπεύδει να μιλήσει για τιμωρία. Σ’ ένα ειδεχθές έγκλημα, που έχει άπειρους ηθικούς αυτουργούς κι υποκινητές, εσάς ποια τιμωρία θα σας ήταν αρκετή;
Το μόνο που ξέρουμε για τα 39 θύματα είναι η κοινή συνθήκη θανάτου. Τις συνθήκες της ζωής τους δεν θα τις μάθουμε- μάλλον- ποτέ. Επανάληψη ιστορίας. Αυστρία, 2015… Το ίδιο αποτρόπαιο έγκλημα. Αφγανοί, Σύριοι, Ιρανοί κι Ιρακινοί, εβδομηνταένας πρόσφυγες, δολοφονημένοι με τον ίδιο τρόπο. Αυτή τη φορά τα θύματα είναι Κινεζικής καταγωγής.
Οι πολιτικές συνθήκες κάθε χώρας, η οικονομική ανέχεια, ο φόβος κι η ανασφάλεια οδηγούν ανθρώπους να ξεριζώνονται από τον τόπο τους για ένα αύριο. Οποιοδήποτε αύριο. Άνθρωποι χάνονται μεσοπέλαγα. Σώματα που τα ξεβράζει το κύμα. Κι είναι οξύμωρο το πώς οι άνθρωποι, προκειμένου να ζήσουν, είναι “πρόθυμοι” να πεθάνουν.
Έγκλημα μετανάστευσης. Διακίνηση Ανθρώπων. Σωματεμπορία. Τραγωδία. Πανανθρώπινο όνειδος, θα πω εγώ. Και ξέρεις ποια είναι η μεγαλύτερη τραγωδία εκτός από τον φόνο αυτών των ανθρώπων; Είναι ο “φόνος” της ελπίδα.
Σκέφτομαι ένα απόσπασμα από το βιβλίο “ Λόγος περί επιστημών και τεχνών”, του Ρουσσώ, που λέει: Η κίνηση προς τον πολιτισμό ξεκινά παράλληλα με την δημιουργία ανισοτήτων μεταξύ ανθρώπων. “Ο πρώτος που, έχοντας περιφράξει ένα χωράφι, σκέφτηκε να πει “αυτό είναι δικό μου”, και βρήκε ανθρώπους αρκετά αφελείς να τον πιστέψουν, υπήρξε ο αληθινός ιδρυτής της πολιτικής κοινωνίας. Από πόσα εγκλήματα, πολέμους, φόνους, αθλιότητες και αίσχη θα είχε απαλλάξει το ανθρώπινο γένος εκείνος που, ξεριζώνοντας τους πάσσαλους ή σκεπάζοντας το χαντάκι, θα είχε φωνάξει στους συνανθρώπους του: “Μην ακούτε αυτόν τον απατεώνα. Χαθήκατε, αν ξεχάσατε πως οι καρποί ανήκουν σε όλους κι η γη δεν ανήκει σε κανέναν”
*Λόγος Περί Επιστημών/ εκδ. Νήσος/ μτφ: Τάσος Μπέτζελος
