του Χρήστου Κατσιμάρη
Τα διλήμματα ουδέποτε υπήρξαν το φόρτε μου. Πολλάκις άλλωστε, δημιουργούνται για λόγους προπαγάνδας. Αυτές τις μέρες, και νομίζω εύλογα, με απασχόλησε το… ψευτο-δίλημμα του Δημόσιου και του Ιδιωτικού Συστήματος Υγείας.
Η Ευρωπαϊκή Ένωση δέχεται διαρκώς «πυρά» για διάφορες επιλογές, κωλυσιεργίες σε πολιτικό μέτωπο και ουχί μόνο. Ωστόσο, υπάρχει και η άλλη όψη του νομίσματος. Το βασικό είναι πως πολύ δύσκολα κάποιος μη ασφαλισμένος θα βρεθεί στον δρόμο αβοήθητος από το Δημόσιο Σύστημα Υγείας. Κάτι τέτοιο, όμως, συναντάται στις πολύ οργανωμένες κατά τα άλλα, Η.Π.Α.
Στον καιρό του πανικού, του άγχους και της ύστατης προσπάθειας επιβίωσης απέναντι στον αόρατο εχθρό- τύραννο που αποκαλείται κορονοϊός, προσπαθούμε να διατηρήσουμε τον κοινωνικό ιστό ενεργό και λειτουργικό. Για να είμαι πιο ακριβής, προσπαθούμε να δώσουμε κουράγιο στον διπλανό μας, προστατεύοντας ειδικά τις ευπαθείς κοινωνικές ομάδες που είναι οι παππούδες, οι γιαγιάδες, ακόμη και οι γονείς μας. Κοινώς, αναφερόμαστε σε όλα τα αγαπημένα μας πρόσωπα.
Κακά τα ψέματα, θα υπήρχε σαφώς μεγαλύτερη καταστροφή εάν δεν υπήρχε το δημόσιο σύστημα υγείας σε πολλές χώρες αναφορικά με την Ευρώπη.
Στο προηγούμενο κείμενό μου, είχα γράψει για επαναξιολόγηση και αλληλεγγύη. Σε έναν καιρό κρίσης, αποδεικνύεται περίτρανα πως η φούσκα που ήθελε την αποδυνάμωση στο δημόσιο σύστημα υγείας κατέρρευσε σαν πύργος από τραπουλόχαρτα αποδυναμώνοντας τόσο τη συγκεκριμένη πρακτική όσο και τα επιχειρήματά της. Εξάλλου, όλη αυτή η φασαρία βόλευε μόνο τη μικροπολιτική συμφερόντων για ορισμένους.
Επίσης, καταδεικνύει πόσο επικίνδυνη και τοξική είναι αυτή η νεοφιλελεύθερη προσέγγιση των νεωτεριστών της κακιάς ώρας σε ένα καίριο ζήτημα που αφορά την ανθρώπινη ζωή. Κύριοι, δεν είμαστε απλώς αριθμοί! Εάν δε σας ήταν αντιληπτό πριν την πανδημία, μήπως σαν είναι τώρα; Ρητορική η ερώτηση.
