Aπλά! Μην μου λες πως δεν γίνεται! Στο λέω γιατί με κούρασες! Εγώ σου μιλάω για ιδέες, συναισθήματα και προοπτικές και εσύ μου βγάζεις το λεπίδι και καρατομείς! Έχεις έναν καταπληκτικό μηχανισμό! Πιο εύρυθμος από το τελευταίο μοντέλο της Μερσεντές, πιο αποτελεσματικός από την CIA, πιο ανθεκτικός από τα κουνούπια του Νείλου! Α! και πιο δογματικός από την ηλικιωμένη Βρετανή που πίνει το τσάι της στις 5 στο βικτωριανό της σαλονάκι…
Δεν σου είπα ότι θα βρούμε πετρέλαιο στην Πατησίων, δεν σου είπα ότι θα τα φτιάξω με την Πάμελα Άντερσον. Δόγματα, προλήψεις και ηττοπάθεια. Συνοφρυώνεσαι και ξεκινάς να πυροβολάς! Δεν γίνονται αυτά! Τι θα κάνεις με αυτή την πλευρά; Που θα πάει αυτό; Πως θα τα βγάλουμε πέρα οικονομικά; Που θα καταλήξει αυτός ο δρόμος; Πως θα μονταριστεί εκείνο; Και όλα αυτά με τρόπο που μου ρίχνουν το ηθικό… Δεν κοιτάς την ψυχή της ιδέας!
Δεν θες; Δεν μπορείς; Αλλά μην μου λες έτσι άκοπα, ότι δεν γίνεται! Το έχω, έχεις, έχουμε ακούσει εκατοντάδες φορές! Εμείς οι ίδιοι το λέμε στον εαυτό μας καθημερινά! Δεν έχω ανάγκη και ’σένα να ακυρώνεις κάτι που ούτε το ακούς! Σε λίγο θα έρχομαι και θα λέω… Έχω μια ιδέα αλλά δεν γίνεται και θα φεύγω! Ένα τεράστια υπέρβαρο δόγμα χοροπηδάει στα κεφάλια μας. Μας κουνά το δάχτυλο. Ένα δάχτυλο που ήδη μας έχει βγάλει το ένα μάτι και πάει για το άλλο! Αν όλα ήταν εντάξει, ας μην είχαμε ιδέες! Αλλά δεν είμαστε, οπότε οι ιδέες θα μας γεμίσουν τα κενά και θα μας βγάλουν από την όποια δύσκολη θέση.
Η Θεία μου η Φρόσω από 14 χρονών έμαθε να πλέκει σεμεδάκια. Το κάνει μέχρι και τώρα και είναι σίγουρη πως πάντα θα χρειάζονται. Τα παιδιά της έχουν γεμίσει τα πατάρια τους με τα “απαραίτητα” σεμεδάκια. Θεία, ίσως εσύ να μην μπορείς να το καταλάβεις και στην τελική να μην χρειάζεται να μάθεις για την ιδέα μου! Ότι η εποχή του σεμεδακιού τέλειωσε! Αλλά εσύ ρε φίλε μην μου πετάς και ’συ σεμεδάκια όταν έρχομαι να σου πω για την ιδέα μου!
Αφιέρωση πρώτη. Σε όλους και όλες που έχουν μάθει να λένε ευχαριστώ, παρακαλώ, που έχουν εντάξει την ευγένεια στην καθημερινότητά τους, που δεν φοβούνται να δείχνουν ότι φοβούνται, ότι έχουν ανάγκη σκούντημα, στήριξη. Ανθρώπινα πράγματα δηλαδή!
Αφιέρωση δεύτερη. Σε όλους που ξέρουν να στέκονται στα δύσκολα, να οικοδομούν σχέσεις, να κοιτάνε πίσω από το ατομικό στενό συμφέρον. Και σε όσους τελικά θα συνεχίσουν να χαμογελάνε!
Αφιέρωση τρίτη. Και επειδή πολύ σοβαρέψαμε… σε όλους και όλες που μιλάνε για μας, που ψάχνουν να μας βρουν, που μας διορθώνουν και μας βαράνε καμπανάκια.