Πολλοί λατρεύουν την τέχνη. Απολαμβάνεις μια ταινία, ένα θεατρικό έργο, ένα κείμενο λογοτεχνικό. Και όσο πιο πολύ εξοικειώνεσαι τόσο περισσότερο σ’ αρέσει. Γελάμε με τα παθήματα των ηρώων… Συγκινούμαστε με τις τρυφερές απολήξεις κάποιων ανθρώπινων σχέσεων… Περνάμε και εμείς μαζί τους δραματικές ώρες. Ξαφνιαζόμαστε με τις ραγδαίες ανατροπές και τις εναλλαγές.
Η τέχνη πολλές φορές υπερβάλλει… και εμείς το απολαμβάνουμε! Είμαστε έτοιμοι να δούμε μια ταινία από τον καναπέ μας και να έχουμε φτιάξει και ποπ κορν. Έτοιμοι να συγκλονιστούμε για ένα δίωρο μέσα σε ένα θέατρο με αναπαυτικά καθίσματα και να στέλνουμε μηνύματα για το που θα συνεχίσουμε την βραδιά. Έτοιμοι να χαθούμε σ’ ένα βιβλίο κάτω από μια ομπρέλα Θαλάσσης ενώ τα παιδιά παίζουν στην πισίνα. Και μετά από όλα αυτά αισθανόμαστε πιο πλούσιοι, πιο καλλιεργημένοι.
Συζητάμε για αυτά που είδαμε, μερικοί από ‘μας τα εξαργυρώνουν μιας και εμφανίζονται σαν ειδήμονες και βαθυστόχαστοι. Αλλά υπάρχει ένα μυστικό που όλο και περισσότερο μας φανερώνεται και ‘μεις δεν το καταλαβαίνουμε! Κάτι αλλάζει και μας αφορά όλους! Η ίδια η ζωή μας αλλάζει πλέον πολύ και ξαφνικά! Στην πραγματικότητα ένα σενάριο αγκαλιάζει τις ζωές μας, κάνει και εμάς να παίζουμε σε μια ταινία, σε ένα θεατρικό έργο, να γινόμαστε ήρωες ενός βιβλίου. Η ζωή σκληραίνει, γίνεται πιο πραγματική… και με πολλές υπερβολές. Σαν την τέχνη δηλαδή! Το απρόοπτο είναι δίπλα μας, η ανατροπή συμβαίνει μπροστά μας, είμαστε μέρος της. Η ασφάλεια, η όποια ασφάλεια και καθημερινότητα τρέμει…
Είμαστε έτοιμοι να γελάσουμε με τα παθήματα των ηρώων, να περάσουμε μαζί τους δραματικές ώρες; Να βρούμε την δύναμη να συνεχίσουμε και παρά τα λάθη να βγούμε από την δύσκολη θέση; Εδώ το σενάριο παίζεται, το τέλος δεν είναι δεδομένο και εμείς μπορούμε να παρέμβουμε! Μπορούμε ή τζάμπα πήγε τόση τέχνη;
Αφιέρωση πρώτη. Στην Ιουλία και την Δήμητρα που σαν φωτογράφος και σαν μοντέλο μας χάρισαν το εξώφυλλο αυτού του τεύχους! Είναι ακριβώς αυτό που ήθελαν τα μάτια μας και το μυαλό μας! Το άγαλμα του αγαπημένου σκύλου του Λαναρά, βρίσκεται στην δικιά μας Φωκίωνος Νέγρη…
Αφιέρωση δεύτερη. Στις μικρές λεπτομέρειες, που μας κάνουν να νοιώθουμε πως παίζουμε σε ταινία και τότε είναι που ρωτάμε τον άλλον κατάφατσα… Υπάρχεις;
Αφιέρωση τρίτη. Σε όσους από εμάς έχουν κουραστεί από τις αναποδιές και τις δυσκολίες της καθημερινότητας. Σε αυτούς που σκέφτονται να τα παρατήσουν και να χαθούν. Στην κοπέλα της Πλατείας Κολιάτσου που προσπάθησε να βάλει ένα τέλος και ευτυχώς δεν τα κατάφερε…