Δεν ήταν γράμμα, ποίημα, τραγούδι ή μήνυμα. Δεν ήξερε τι ακριβώς ήταν.

Νομίζω έλεγε κάτι τέτοιο: «…Δεν είμαι όνειρο..Αλήθεια βρίσκομαι μπροστά σου. Δεν το έκανα επίτηδες, απλά συνέβη. Σου λέω «Καλά Χριστούγεννα», αλλά δεν είναι αυτό που θέλω να σου πω. Θέλω να σου πω ότι, τελικά, όσα κι αν συνέβησαν, εγώ δεν τα θυμάμαι καλά.Ένα να ξέρεις. Ότι την κράτησα την υπόσχεση μου. Τότε που ημαστε αγκαλιασμένοι στην άμμο και βλέπαμε τ’αστερια-πόσα πολλά ήταν- σου υποσχέθηκα ότι εκείνη τη στιγμή δεν θα την ξεχνούσα ποτέ. Αλήθεια, δεν την ξέχασα ποτέ κι ούτε θα την ξεχάσω. Γιατί θέλω εκείνη τη στιγμή να θυμάμαι απο εμάς. Και μετά από χρόνια, να διηγούμαι την ιστορία μας κάπως έτσι: «ερωτεύτηκα κάποτε πολύ. Κι αυτός ο έρωτας δεν τέλειωσε με δάκρυα. Το τέλος ήρθε ένα καλοκαίρι με μια αγκαλιά στην άμμο, ενώ κοιτούσαμε τ’αστέρια. Δεν με πλήγωσε ποτέ. Κι όταν μετά τον είδα τυχαία στον δρόμο, του είπα «Καλά Χριστούγεννα» και το εννοούσα. Και ήταν ακριβώς αυτό που ήθελα να του πω».

Δεν ξέρω αν τελικά αυτά τα λόγια έφτασαν σε εκείνον. Κι αν έφτασαν, δεν ξέρω πως αντέδρασε. Δεν ξέρω αν κατάλαβε τι ήθελε να του πει.

Ξέρω όμως ότι πέρασαν χρόνια και ακόμη κρατούσε την υπόσχεσή της, Ξέρω ότι δεν διηγήθηκε ποτέ την ιστορία τους όπως εκείνη θα ήθελε.

Και Ξέρω πως αυτή ήταν η τελευταία φορά που έγραψε γι’αυτόν.

Δείτε ακόμα

Like Spike Lee

Εσύ ξέρεις πού έκαναν σεξ οι Αθηναίοι του Μεσοπολέμου;