Υπάρχουν άνθρωποι που αρνούνται την πραγματικότητα, που κλείνουν τα μάτια στα γεγονότα. Άνθρωποι που πιστεύουν σε παράλογες συνωμοσίες, άνθρωποι που πάντα τους φταίει κάποιος άλλος. Άνθρωποι που δεν είναι διατιθέμενοι σε καμία θυσία και καμία αλληλεγγύη. Άνθρωποι που φέρονται ανόητα, ανεύθυνα και ατομιστικά, παραγράφοντας κάθε κοινωνικό πλαίσιο και κάθε κοινωνική έννοια.

Υπάρχουν άλλοι άνθρωποι…. που επίσης, μακριά από οποιαδήποτε έννοια αλληλεγγύης ή κοινωνική ευθύνη, λένε πάντα ναι. Ναι σε όλες τις θυσίες που μας επιβάλλονται από ένα αυστηρό και αλαζονικό αφεντικό που δεν θέλει να αναλάβει τις ευθύνες του. Ναι σε κάθε καταπιεστικό νόμο, είτε είναι άχρηστο είτε είναι υπερβολικό. Ναι σε κάθε κυβερνητική απόφαση, είτε είναι αντισυνταγματική είτε είναι αντιδημοκρατική.

Άνθρωποι που…. “μπροστά στην υγεία, τι με νοιάζει εμένα για τα ανθρώπινα δικαιώματα?!”. Άνθρωποι που…. “δεν είναι η στιγμή τώρα να συζητάμε ποιος ευθύνεται!!”. Άνθρωποι που…. “αν αγαπάς τους παππούδες σου, άσε στην άκρη τώρα την δημοκρατία, την πολιτική και την ελευθερία!”. Άνθρωποι που με αυτόν τον τρόπο νομιμοποίησαν την σιωπηλή και πλήρη μεταβίβαση ευθυνών από την κυβέρνηση στον πολίτη, επιτρέποντας έτσι την αντικατάσταση ενός κράτους δικαίου από ένα αστυνομικό κράτος.

Και οι πρώτοι και οι δεύτεροι μας έχουν κουράσει. Όσο κουραστική και ανεύθυνή είναι η στάση των “αρνητών”, των “συνωμοσιολόγων”, τόσο κουραστική και ανεύθυνη είναι και η στάση των “πατερναλιστών”, υπερασπιστές της καταστολής και της “ασφάλειας και τάξης”. Και αν για τους πρώτους δεν χρειάζονται πολλά λόγια, εξάλλου είναι φανερή η σύγχυση και παραμένουν μια οριακή μειοψηφία, για τους δεύτερους θέλω να επισημάνω ότι μία υγιή και χαρούμενη κοινωνία δεν μπορεί παρά να βασίζεται στην ελευθερία και στο σεβασμό των θεμελιωδών ανθρωπίνων δικαιωμάτων. Θυμίζω ότι η ελευθερία δεν είναι μια ατομιστική έκφραση αλλά ο απώτερος και υψηλότερος στόχος ενός κοινωνικού συστήματος και μιας συλλογικής δράσης.

Δεν είμαι προκαταβολικά εναντίον κάθε περιοριστικού μέτρου που μπορεί να φανεί χρήσιμο για την υγεία, αλλά κάθε τέτοιο μέτρο πρέπει να είναι προιόν μιας ισορροπημένης συζήτησης και μιας μελετημένης εμβάθυνσης. Πρέπει να είναι εντελώς αναγκαίο και πρέπει να φέρει οφέλη μεγαλύτερα από τις θυσίες. Πρέπει να είναι δίκαιο απέναντι στις διάφορες τάξεις της κοινωνίας. Πρέπει να έχει όσο μικρότερη διάρκεια είναι δυνατή. Και τέλος πάντων……. και να πληρεί όλες τις απαιτούμενες προδιαγραφές, η καταστολή της δημοκρατίας και ο περιορισμός της ελευθερίας παραμένουν μια τρομερή θυσία και ένα ανεπιθύμητο κοινωνικό πλήγμα που δεν σηκώνουν χαμόγελα, ελαφρότητα ή ανεμελιά.

Umberto Davoli