Είθισται κάθε τέλος χρονιάς να κάνω έναν μίνι απολογισμό-ενδοσκόπηση και φυσικά να τον επικοινωνώ μέσω του Η ΠΟΛΗ ΖΕΙ για να μένουν γραπτά και να τα θυμάμαι πρώτον, για να μη λέει ο Χρύσανθος ότι δε δουλεύω δεύτερον.
Αφοπλιστικά ειλικρινής θέλω να υπάρξω και τη φετινή χρονιά. Τα κατάφερα την προηγούμενη, κρατώντας τη λεπτή ισορροπία ανάμεσα στο λέω αυτό που σκέφτομαι και δεν προσβάλλω κανέναν. Προσπαθήστε το, ίσως να σας βγει σε καλό. Αν το έχετε ήδη κάνει, ελάτε να με βρείτε να συζητήσουμε πόσο γαμάτο είναι.
Γαμάτα ήταν επίσης και πολλά σκηνικά της φετινής χρονιάς. Οι συναυλίες και οι μουσικές που ξανάπαιξαν, τα θέατρα που γεμίζουν, το ότι το καλοκαίρι οδήγησα σκάφος ενώ ήμουν σίγουρη ότι είμαι άχρηστη ακόμη και να ισορροπήσω ξαπλωτή πάνω σε κανό, το ότι διανύω τα 33 και δεν έχω καταπέσει ακόμη σε κατάθλιψη, το ότι δεν είχαμε καραντίνα το 2022 (καλά, αυτό μερικές φορές κατατάσσεται στα μη γαμάτα), το ότι απέκτησα σκούπα ρομπότ, η οποία είναι η καλύτερη εφεύρεση μετά την τυπογραφία, ειδικά αν έχεις σκύλο, γάτα και μια κεφαλή γεμάτη μαλλιά που μαδάει – τη βρήκα σε προσφορά δεν είναι μεγάλο το έξοδο.
Μ’ άρεσε που δε μάδησα κανένα λουλούδι να δω αν μ’ αγαπάει κάποιος. Ευτυχώς είστε πολλοί και τα λουλούδια που μου χαρίσατε κόσμησαν για καιρό το σαλόνι μου και μοσχοβόλησαν το σπίτι μου.
Μ’άρεσε που δεν έκατσα πολύ σπίτι μου. Που δούλεψα περισσότερο από κάθε άλλη χρονιά, που βγήκα περισσότερο από ό,τι στα 30, αλλά σίγουρα λιγότερο απ’ό,τι στα 22.
Δε νοστάλγησα καθόλου τα 22.
Και το ’22, η χρονιά αυτή τη φορά, ήταν καλύτερη από όσο περίμενα. Είχε Γαλλία, είχε γράψιμο, είχε θέατρο, είχε Βέροια, είχε μουσείο, είχε Γκάζι και Κεραμεικό, είχε road trips εντός και εκτός πόλης, φίλους νέους και παλιούς, είχε περισσότερα «Αντούλα» απ’ ό,τι «Άντα».
Και τα «Άντα» αυτά που προμηνύουν τσακωμούς, δεν ήταν κακά. Οι τσακωμοί ή εξελίσσουν τις σχέσεις ή κλείνουν κεφάλαια. Σ’ εμένα συνέβησαν και τα δύο κι ανάσανα λίγο πιο ανακουφισμένη.
Καθόλου δεν ανακουφίστηκα με όσα συνέβησαν. Δολοφονίες, πόλεμοι, Αττική Οδός, απόφοιτοι Λυκείου, ο Κούγιας στα παράθυρα που πάντα μου χαλάει την αισθητική. Γενικώς αυτή η κοινωνία μου χαλάει και την αισθητική και τα όνειρα που έχω για το μέλλον. Αλλά τι να κάνεις… Ίσως ένας κούκος που επιμένει να φέρει και την άνοιξη. Ειδικά αν γίνουμε περισσότεροι.
Ξεκίνησα αυτό το κείμενο κυρίως για να πειράξω τον Χρύσανθο γιατί τον είδα λίγο πεσμένο – σας είπα θα είμαι αφοπλιστικά ειλικρινής. Τώρα αν έγινα αυτοαναφορική, συγχωρήστε με. Ελπίζω να έγινα καθρέφτης και να βρείτε κι εσείς κάτι που σας έκανε να χαμογελάσετε τη χρονιά που πέρασε. Έστω και ένα αρκεί…
