Δεν έχουμε βαρεθεί να πέφτουμε από τα σύννεφα; Μάλλον θέλουμε να πιστεύουμε πως είμαστε οι πιο αφελείς σε όλο τον πλανήτη. Οι πιο αψύλλιαστοι, καλοπροαίρετοι και καλοκάγαθοι. Που δεν πάει ποτέ ο νους μας στο κακό, στο πονηρό, στο μιαρό…
Αυτή η αφήγηση απέχει από την πραγματικότητα όσο απέχει ο Ησίοδος από τον Λιάγκα, ο Πλουμπίδης από τον Πολάκη, ο Δραγούμης από τον Άδωνη.
Με αφορμή τη Λιγνιάδα λοιπόν… Πέρα από νόμους, κώδικες, παραθυράκια και αποφάσεις δικαστηρίων.
Ήταν γνωστή η δράση του; Οι επιλογές του; Τα χούγια του; Ήταν και είναι η μοναδική περίπτωση που έλυνε με αυτόν τον τρόπο τα όποια του θέλω και κενά; Στο παρελθόν έχουν υπάρξει βιασμοί, κακοποιητικές συμπεριφορές, δολοφονίες. Όλα αυτά δημιουργούν μία πραγματικότητα. Αποκρουστική ίσως – πραγματικότητα όμως.
Πολύς κόσμος, και από το σινάφι και μη, ήξερε. Αλλά δε μιλούσε. Για να μη χάσει τη δουλειά του ή για να βρίσκει δουλειά. Για να μην μπει στο μάτι της (όποιας) εξουσίας. Για να είναι αρεστός.
Τώρα αυτός ο κόσμος, αφού πρώτα έπεσε από τα σύννεφα, προτιμώντας την αφέλεια από τη δειλία, ξελαρυγγιάζεται κατόπιν εορτής για το αίσχος. Στην πραγματικότητα δε μιλούσε για να είναι αρεστός, τώρα ωρύεται για ακριβώς τον ίδιο λόγο.
ΤΟ ΘΑΡΡΟΣ ΚΑΤΟΠΙΝ ΕΟΡΤΗΣ ΕΙΝΑΙ ΘΡΑΣΟΣ!
Και δεν είναι μόνο Λιγνάδης. Είναι χιλιάδες μικρές και μεγάλες ιστορίες που διαδραματίζονται γύρω μας, ενίοτε κοντά μας… Πολύ κοντά μας. Η ένοχη σιωπή του τότε δεν απενοχοποιείται από τις ιαχές του σήμερα.
Και τελικά η συζήτηση πρέπει να ανοίξει.
Θέλουμε αυστηροποίηση των νόμων για ορισμένα εγκλήματα ή όχι;
Θέλουμε οι δικαστές να παίρνουν υπόψη τους το κοινό περί δικαίου αίσθημα ή όχι;
Θέλουμε την τήρηση των νόμων προς όλες τις κατευθύνσεις ή αναλόγως την περίπτωση;
Έχουμε την κρατική υπόσταση της δικαιοσύνης, την κοινή-λαϊκή γνώμη (αν και αυτά είναι δύο διαφορετικά πράγματα σήμερα) και την ιντερνετική-μιντιακή δικαιοσύνη. Ένας πελώριος αχταρμάς τυραννάει τη σκέψη μας, οξύνει τις αντιθέσεις, μεγαλώνει τις αποστάσεις ανάμεσα σε τμήματα της κοινωνίας. Είναι σίγουρο πως κάτι δεν πάει καλά…
Καλό θα ήταν να άνοιγε μία συζήτηση για όλα αυτά οργανωμένα, ήρεμα και με επιχειρήματα. Χωρίς ταμπέλες, «ευκολάκια» και δογματικές αλήθειες.
Αλλά μάλλον θα περιμένουμε πολύ μια και κανένας από τους οργανωμένους φορείς δε θέλει να μιλήσει την γλώσσα της αλήθειας.
Ραντεβού στα τηλεπαράθυρα λοιπόν και όλοι από ένα αλεξίπτωτο.