Εκεί που οι μέρες σου είναι ίδιες   Εκεί που η Μέρα της Μαρμότας δεν είναι πια μια κωμωδία με τον Μπιλ Μάρεϋ, αλλά μια πραγματικότητα. Εκεί που από τη βαρεμάρα βάφεις τα νύχια σου με άλλο χρώμα το πρωί και άλλο το βράδυ. Εκεί που λες τελειώνει η καραντίνα, ας βγούμε έξω, ας συνεχίσουμε να καθόμαστε μέσα. Εκεί που η χλωρίνη έγινε η επέκταση του δεξιού χεριού σου και το κινητό προέκταση του αριστερού. Εκεί, λοιπόν, που συμβαίνουν όλα αυτά (και το απόλυτο τίποτα μαζί με αυτά), έρχεται το facebook να σου ταράξει τη ρουτίνα  Να σε ξυπνήσει από το λήθαργο με τη νέα επιλογή στα like Τώρα εκτός από like, love, haha, wow, sad και angry, έχεις την επιλογή να πατήσεις και… care!

“Τομή” στη βαρετή καθημερινότητά μας, λοιπόν, η νέα εικόνα που μια φατσούλα κάνει αγκαλιά σε μια καρδούλα. Ελληνιστί, θα πω το νέο emoji “Αγκαλίτσας” (το έλεγα αγκαλιά, αλλά προτίμησα την ονομασία που έδωσε ένας διαδικτυακός φίλος).

Ο “Αγκαλίτσας” ήρθε στις οθόνες μας για να δηλώνουμε με σαφή τρόπο – χωρίς καν να μπούμε στον κόπο να γράψουμε ή να μιλήσουμε σε φωνητικό μήνυμα, σιγά αυτά είναι παρωχημένα- ότι νοιαζόμαστε για τον άλλον και τον παίρνουμε αγκαλιά.

Μην το γελάτε. Ο Μαρκ αφουγκράζεται τις ανάγκες της εποχής. Σου λέει: ” τι λείπει περισσότερο από την ανθρωπότητα; Η αγκαλιά. Ε, αυτό θα τους δώσω”.

Γιατί αν διαλέξω τι μου λείπει περισσότερο στην καραντίνα, φίλοι μου, είναι αυτό: η αγκαλιά Αγκάλιαζα πολύ κόσμο όλη μέρα. Όχι “υποκριτικά” ή γιατί “έτσι έπρεπε”. Το αισθανόμουν. Επιπλέον, οι περισσότεροι άνθρωποι που ξέρω, αγκαλιάζουν όλη μέρα, όλον τον κόσμο, με τις ώρες. Όχι απλά για δευτερόλεπτα. Για λεπτά.

Τι θα γίνουν, αγαπητοί μου, εκείνες οι αγκαλιές που σου έκοβαν την ανάσα; Αυτές οι σφιχτές, καθημερινές αγκαλιές, όχι μόνο ανάμεσα σε ανθρώπους που είχαν να βρεθούν καιρό, τι θα απογίνουν; Οι αγκαλιές της μαμάς σου και του μπαμπά σου; Ή αυτές οι αγκαλιές που χανόσουν σε αντρικές κολώνιες; Αυτές οι αγκαλιές που σου πρόσφεραν δυο χέρια όταν έκλαιγες με λυγμούς; Αν φοράς μάσκα, θα επιτρέπονται;

Ας ελπίσουμε ότι δεν θα χαθούν. Ούτε οι αγκαλιές, ούτε οι χειραψίες, ούτε τα “φιλάκια σταυρωτά”, ούτε το χαζό “κόλλα πέντε” , ούτε το σπρώξιμο αλά Μενεγάκη όταν γελάς πολύ. Και ξέρετε τι λέω; Ας μην τα αφήσουμε να χαθούν. Αν είναι να πεθάνω, προτιμώ να πεθάνω σε μια αγκαλιά, παρά μόνη μου. Εσείς;

Υ.Γ. Ο Μαρκ μπορεί να λανσάρει τον “Αγκαλίτσα” ως πατέντα και στην κυβέρνηση Αφού ο πολιτισμός αυτής της χώρας είναι στον αέρα, ας στείλουν οι αρμόδιοι σε εμάς τους καλλιτέχνες ένα mail με πολλά emoticon του Αγκαλίτσα. Να μας αποζημιώσουν ηθικά τουλάχιστον. Να φάμε … “Αγκαλίτσα”… Η ίδια πατέντα μπορεί να χρησιμοποιηθεί και με όσους επιβιώνουν από τον τουρισμό (π.χ. σερβιτόροι, μπάρμαν, ξενοδοχοϋπάλληλοι που δούλευαν “σεζόν”)… Καλό; Πρωτοπορία;