Ο,τιδήποτε αντανακλά την αφύπνιση κόσμου είναι εξαιρετικά θετικό και παρήγορο. Αν είσαι μίζερος και φοβικός, κρατάς μία μεζούρα και αρχίζεις και μετράς τα γραφόμενα, τα λεχθέντα, τα υπονοούμενα, τις αφίσες, τα μηνύματα, τους τρόπους που διαχέεται μία ιδέα στην κοινωνία ή σε μερίδες της. Είναι σαν να κρατάς ένα δίμετρο πήχυ και να μετράς σπαστικά τις αποστάσεις των άλλων από εσένα και τον ζωτικό σου χώρο για να αποφύγεις τον κορονοϊό..
Προσωπική μου γνώμη είναι πως το τελευταίο διάστημα κάτι έγινε στον χώρο του Πολιτισμού και των ανθρώπων του. Αυτό το “κάτι” μπορεί να μην αρέσει, να μην εγκρίνεται, να κριτικάρεται από πολλούς. Και ίσως σε μερικές πλευρές η κριτική να είναι και δίκαιη. Όμως χάνεται το βασικό. Αυτό της προσπάθειας αφύπνισης δεκάδων χιλιάδων που απασχολούνται και ζουν στον σκληρό πυρήνα, αλλά και στις παρυφές του πολιτισμού.
Γιατί είναι στα Αγγλικά το μήνυμα, γιατί γράφει Εργάτες, ποιος έχει το δικαίωμα να ανεβάζει το μήνυμα, αν χωρούν οι σκυλάδες σε αυτό, πόσα παίρνει μία πρώτη φίρμα και άλλα τόσα που αν αρχίσεις να τα αναλύεις για να τα αντικρούεις θα χάσεις χρόνο, ενέργεια και μάλιστα χωρίς αποτέλεσμα. Μετά λύπης είδα “πολιτικοποιημένους” να ξεσκίζουν το “κίνημα”. Αλλά με την ίδια λύπη, είδα και έναν ελιτισμό εκ των έσω προς τους “αμόρφωτους’’ ανθρώπους που τόλμησαν να δηλώσουν την συμπαράστασή τους.
Με όλα όσα γίνονται και θα γίνουν είναι ευκαιρία να ανοίξει η συζήτηση για το τι συμβαίνει στον χώρο του Πολιτισμού. Που δεν είναι ενιαίος, ποτέ δεν ήταν. Να γίνει μία καταγραφή όλων των εργαζομένων, με ΙΚΑ, με μπλοκάκι και σίγουρα των ανασφάλιστων. Να καταδειχτούν οι στρεβλώσεις, οι αδικίες, τα παράξενα… Αν όλη η ιστορία σταματήσει στο τι θα γίνει το καλοκαίρι αυτό ή ποιος και πότε θα πάρει τα τόσα ευρώ θα έχει χαθεί μια ευκαιρία. Δεν είναι μικρά προβλήματα, αλλά δεν είναι τα μόνα.
Αν θέλετε, όλοι μας μπήκαμε σε αυτή την περιπέτεια με ό,τι εφόδια είχαμε, με τις ανεπάρκειές μας, με τα κουσούρια μας και τα καλά και τα κακά μας.
Προσπαθώντας να βγούμε από αυτήν, έχει ένα ενδιαφέρον να βρεθούμε σε καλύτερη κατάσταση και δεν εννοώ οικονομικά. Αυτό μάλλον αποκλείεται. Ο κάθε χώρος, έτσι και αυτό το ψηφιδωτό του πολιτισμού, έχει μπροστά του πολλές επιλογές. Να αναπολεί τα περασμένα (αλήθεια πόσο μεγαλεία ήταν;), να εφεύρει εχθρούς εντός και εκτός, να τσακωθεί, να διασπαστεί…
..Ή να δει τις ανεπάρκειες και τις αδυναμίες του. Να αναστοχαστεί για την σχέση του με το κοινό και το επάγγελμά του. Να τρίξει τα δόντια στις κάστες και στα συνάφια. Να εφεύρει νέους τρόπους (αλλά και να θυμηθεί παλιούς) κοινωνικοποίησης της τέχνης, να κριτικάρει το σύστημα (των κονέ, των δημοσιοσχετίστικων προωθήσεων κ.α.) από τα μέσα.
Κάτι τελευταίο.
Αυτό είναι θέμα των ίδιων των ανθρώπων του Πολιτισμού. Εμείς οι υπόλοιποι μπορούμε να έχουμε μία γνώμη και να επιβραβεύουμε ή όχι το παραγόμενο έργο.
Καλή συνέχεια λοιπόν!
