Η Άνοιξη του 2025 θα ήταν δίκαιο να μετονομαστεί σε Άνοιξη Π.Ε. Δημητριάδη, ή Άνοιξη J.C. Παντελή, αν προτιμάτε.
Από την πρώτη προβολή του ντοκιμαντέρ των Κόρε.Ύδρο στα τέλη του Μάρτη, μέχρι τις δύο συναυλίες των Παιδιών της Παλαιότητας στο Rox τον Απρίλιο, αυτή η μεταρομαντική μουσική έχει ξαναγίνει talk of the town και καταλάβαμε όχι μόνο πόσο μας είχε λείψει, αλλά κυρίως γιατί.
Ως πιστή φαν από το 2015, πήγα και στα δύο event. Αφενός το φιλμ μου φάνηκε σπαρταριστό και σας προτρέπω να κλείσετε άμεσα εισιτήρια (έχει προβολές). Ουσιαστικά ακολουθεί τη μπάντα, από τα πρώτα σχολικά χρόνια με πολύ αρχειακό υλικό, μαεστρικά τοποθετημένο απ’τον Βύρωνα Κριτζά, μέχρι την εκτόξευση στην κορυφή των charts και έπειτα –αυτό που συμβαίνει στους μεγάλους έρωτες– τον χωρισμό. Όπως χαρακτηριστικά είπε ο Παντελής στο ντοκιμαντέρ, «Οι Κορε.Υδρο εκορέσθησαν».
Πριν κορεσθούν όμως είχαν κάνει τη μεγάλη μαγκιά να δημιουργήσουν ένα απολύτως μοναδικό σύμπαν, χωρίς καμία μανιέρα. Μια κατάσταση που ακροβατεί ανάμεσα στην υψηλότερη ευαισθησία και το καθημερινό, μια στιχουργική αφήγηση που χωράει εξίσου τον Κοσκωτά και το (εκνευριστικά αληθινό) διάβασμα με ηρεμιστικά, και έναν ήχο έντονο που αντί να καταστρέφει την τρυφεράδα την υπογραμμίζει.
Αυτό άλλωστε θεωρώ πως είναι και το συστατικό της τόσο μεγάλης επιτυχίας: η επανασύσταση μιας τρυφερότητας που γελάει στα μούτρα του μελό. Σε ένα μουσικό χώρο που έχει απ΄τη μία τα γλυκανάλατα λογύδρια των δήθεν έντεχνων για έρωτες που δεν τα κατάφεραν, απ΄την άλλη κάτι κλαμένα λαϊκά που ζητούν μονίμως το δίκιο τους, η μήτρα του Π.Ε.Δημητριάδη ανασταίνει μια απέραντη μουσική καύλα που έχει κατακρεουργηθεί από βαριεστημένες, τυποποιημένες παραγωγές.
Γι΄αυτό ο κόσμος έκανε sold out το Arch, γι΄αυτό τα live τελικώς έγιναν στη (μεγαλύτερη) ΒΑΒΕΛ, και γι΄αυτό έβλεπες εκεί μέσα από δεκαεξάρηδες μέχρι εξηντάρηδες. Ένα πρόγραμμα με εσωτερική σκηνοθεσία που λειτουργούσε άψογα και αβίαστα, με τα Παιδιά της Παλαιότητας στα μεγάλα τους κέφια και τον frontman να μπαινοβγαίνει λαθραία απ΄το σύμπαν του J.C. στο σύμπαν του rockstar και να μας θυμίζει άρρητα τι είναι αυτό που έχει εκλείψει από τις μουσικές σκηνές: η επιθυμία, το γουστάρισμα εκείνου που κάνεις τη στιγμή που το κάνεις. Παρόμοια ενέργεια μόνο την Άννα Βίσση έχω δει να εκπέμπει και –ώ του θαύματος– το τραγούδι έκπληξη που είπαν στη συναυλία της Παρασκευής ήταν η «Μεθυσμένη Πολιτεία». Κάποιος λόγος θα υπάρχει.
Σας αφήνω εδώ ένα κομμάτι από τα «Παιδιά της Παλαιότητας» που ακούω κατά μέσο όρο έξι φορές τη μέρα μετά τη συναυλία, για να ευχαριστηθούν οι παλιοί και να μυηθούν οι νεότεροι:
«Τα αγάπησα
τα πράσινα γκοφρέ σεντόνια σου·
εκεί κρυβόταν η χαρά,
εκεί ήταν όλα φοβερά,
μα τα 27 σου χρόνια δε μου φτάνανε.
Όχι, ποτέ δεν τα ξέχασα
τα πράσινα γκοφρέ σεντόνια·
εκεί θα χύνουμε αιώνια –
σ’ αυτή τη γη, στον Κάτω Κόσμο ή στον Παράδεισο…»
