Ζώντας με ψέματα...ή... πες μου το καλύτερο ψέμα!

Μέρες Covid, μάλλον εβδομάδες, πιο σωστά θα έλεγα ολόκληροι μήνες, τώρα που το σκέφτομαι ένας χρόνος, για την ακρίβεια δεύτερος…

Υπομονή μας προτρέπουν οι λοιμωξιολόγοι, προσοχή μας συστήνουν οι γιατροί, υπακοή η πολιτική προστασία, ατομική ευθύνη ο πρωθυπουργός, με επιβολή προστίμων προσπαθεί να μας “συνετίσει” η αστυνομία..

Δουλειές κλειστές, άνθρωποι σκυθρωποί, πρόσωπα αγέλαστα, προβλήματα που μεγεθύνονται μέρα με τη μέρα, φοβισμένα μάτια, αλλόκοτες συμπεριφορές, αποξένωση μεγαλύτερη από ποτέ..

Παιδιά που δεν εκτονώνονται πουθενά, παιδιά που ακροβατούν στα όρια της παχυσαρκίας ζώντας στον ψεύτικο κόσμο του playstation και του “δήθεν” σχολείου…

Κάθε μεσημέρι τα παιδιά στήνονται μπροστά στις οθόνες για να “παρακολουθήσουν” τα μαθήματά τους, τρώγοντας και κάνα τοστ παράλληλα, ζωγραφίζοντας, χαζεύοντας και λίγη τηλεόραση, ακούγοντας την μητέρα τους να μαγειρεύει, τον πατέρα τους να μιλάει στο τηλέφωνο και τον αδερφό-ή να προσπαθεί να δώσει απαντήσεις στο “δικό” του μάθημα..
Κάπου εκεί ακούγονται φωνές από την μαμά.. “Συγκεντρωθείτε”,
την ίδια ώρα που αυτή καίει το φαγητό, τρέχοντας από δωμάτιο σε δωμάτιο, μπαίνοντας στο zoom, απαντώντας στην ομαδική συνομιλία στο Viber με τους λοιπούς (άμοιρους) γονείς, βάζοντας σκούπα γιατί τα χαλιά γίνανε χάλια στο προηγούμενο διάλειμμα των παιδιών, ενώ παράλληλα προσπαθεί να τελειώσει μια δουλειά που της έχει αναθέσει από το πρωί το αφεντικό της…

Κάπου εκεί και εγώ προσπαθώ να βρω μια “δικαιολογία”, να στείλω ένα “ψεύτικο” sms μήπως καταφέρω να αλλάξω Δήμο, να “ικανοποιήσω” το 1/10 των πελατών μου, να “βγάλω” ένα κάποιο μεροκάματο, να καλύψω (ίσως) κάποιες από τις καθημερινές μας ανάγκες.
Λάθος, σωστό, αναγκαίο, απαραίτητο??
ΝΑΙ όλα μαζί…

Λογαριασμοί να “τρέχουν” και εμείς να είμαστε στάσιμοι?

Σιγοτραγουδάμε Χατζηγιάννη (“πες μου το καλύτερο ψέμα”), φοράμε 2-3 μάσκες, στέλνουμε sms κάτι μεταξύ ότι “κοιτάζω” σπίτια για ενοικίαση, κάτι για σωματική άσκηση (με μπαντάνα στο κεφάλι και κολάν), κάτι για βοήθεια ηλικιωμένων (μαζί με τσάντα από φαρμακείο με φάρμακα για την πίεση της μαμάς-θείας-αδερφής, για να είμαστε πειστικοί), τοποθετούμε ένα ποδήλατο με “σκασμένο” λάστιχο στο αυτοκίνητο (πάμε να το φτιάξουμε😉😀), μας έχει στείλει ο “κολλητός” μας διαιτολόγος μνμ ότι έχουμε ραντεβού στο γραφείο του στη Γλυφάδα, πατάμε όλα τα sms από το 1 ως το 6 και ξεμυτάμε από το σπίτι με ένα χαμόγελο επιτυχίας που θα το ζήλευε ο Ρονάλντο μετά από χατ-τρικ…

Μα παίρνεις το επίδομα από το κράτος και εσύ δουλεύεις??
Το ξέρω, ίσως δεν είναι σωστό, δεν είναι νόμιμο, δεν θα έπρεπε αλλά μάρτυς μου ο κυρ Βασίλης με το σούπερ μάρκετ της γειτονιάς δεν φτάνει το επίδομα ούτε για μέχρι τις 15 του μήνα..
Κάτι ενοίκια (έστω μειωμένα), κάτι ασφάλειες ζωής (που αυξήθηκαν αντί να μειωθούν), κάτι λογαριασμοί “φουσκωμένοι” λόγω των περισσοτέρων ωρών που βρισκόμαστε σπίτι, κάτι μάσκες κάτι βενζίνες κάτι τάμπλετ για την τηλεκπαίδευση, ίσως δίνουν απάντηση ή έστω ένα άλλοθι γι’ αυτό που κάνω…