Κάθομαι στα πλήκτρα και με κόβουν

Πρώτος Σεπτέμβρης μετά την εισβολή του εστεμμένου Ιού

Μια ασθένεια που αναποδογύρισε την ήδη διαταραγμένη ζωή μας

Δεν νομίζω ότι έχει μπορέσει να συνειδητοποιηθεί η ένταση και το βάθος των ρωγμών και η έκταση στο ήδη σαθρό κοινό έδαφός μας, από την προκληθείσα βλάβη.

Άλλωστε ο ιός -ένας δρομέας- με κατεύθυνση άγνωστη δεν έχει αφήσει τα χρονικά περιθώρια για έναν -έστω μικρό-πρώτο απολογισμό

Μπερδεύτηκε η ιστορία ακόμη περισσότερο

Η πανδημία υπήρξε η χρυσή ευκαιρία να αποτινάξει με βροντώδη κρότο τις πομπές του το σύγχρονο σύστημα;

Πολύ πιθανό

Σα να παίζουμε πόρτες στο τάβλι σου λέω λοιπόν

«Πολύ πιθανό» καπακώνω το δικό σου πούλι

Καταχωρώ ένα τεύχος που θα μπορούσε ο Αλφρεντ Χίτσκοκ να μεγαλουργήσει

σε φρέσκια ταινία με θέμα «τα πουλιά πετούσαν ιούς».!

Άναυδος για την ευστροφία μου και απορώντας που δεν έχω από τόσες τοξίνες παντελώς χαζέψει, απόδειξέ μου το αντίθετο και κατ εσέ-πονηρέ μου αντίπαλε- ορθό και εγώ θα σου λευτερώσω το μαύρο σου πούλι.

Εσύ γελάς Μόνο γελάς και το γέλιο είναι άλλοτε ειρωνικό άλλες φορές χαιρέκακο και όταν τεντώνεις τα χείλη ως σπασμός τετάνου ξεπηδά από το στόμα ο σαρδόνιος γέλως.

Εκεί τελειώνουν τα επιχειρήματά σου.

Το γράφημα θανάτων άλλωστε είναι γελοίο

Εκατομμύρια θανάτων από άλλους λόγους και μέσα στους λόγους και οι δικές σου φρικτές και άδικες πράξεις εις βάρος όλων μας οδήγησαν τους καλύτερος φίλους μου στον θάνατο

«Πόρτα» σε έκλεισα Θα πρέπει να μαζέψω όλα τ άλλα για να σε λευτερώσω

Εκεί το παιχνίδι τελειώνει γιατί θα ανοίξει η αυλαία όλης της ρώσικης ρουλέτας που αλλάζει τον δεξιό και τον αριστερό μου κρόταφο κάθε μιά ώρα

«Μόλις σε κέρδισα και μου χεις χαλάσει το κέφι»

Ρωτώ μ ένα τεύχος πάμπολλων γραμμένων σελίδων ανθρώπων που μείναν μακριά από τα πονηρά σου κόλπα και εσύ με αντιμετωπίζεις με πειραγμένη και πουλημένη τράπουλα

Ο παραπάνω διάλογος είναι αντιπροσωπευτικός των τελικών παιχνιδιών στην περιοχή μας

Η μοχθηρία εναντίον της πραότητας

Σ αυτή την αντίθεση η κακοήθεια είναι ανίκητη Μέσα της κουβαλάει πολλά αρνητικά δυναμικά όπου η καλοσύνη δεν έχει δυνατότητα να αντιμετωπίσει

Πρέπει να τα υπερβεί

Η γραφή και οι λέξεις μπορούν να εξολοθρεύσουν νοητικά το ισχυρό της αναισθησίας ατσάλινο τοίχος

Κάτι σαν τα κρόταλα του Ηρακλή που ανάγκασαν να βγούν από την κρυψώνα τους οι Στυμφαλίδες όρνιθες.

Με τα κρόταλα της πένας ζωσμένη ανεβασμένη στην Ορεινή Κορινθία η μεγάλη μου προσδοκία είναι η σωτηρία

Η απελευθέρωση των δεινών στην πρότερη του εστεμμένου φάση δηλαδή

Αλλά με τον ιό στην κορυφή των αρπαγών η φιλοδοξία είναι συναρπαστική επειδή μιλάμε για αναμέτρηση υπερμεγέθη

Πάμε γραφή από την αρχή

Οσοι σωθούν θα γράψουν τις επόμενες μεγάλες ραψωδίες

Κάτι σαν την Ιλιάδα και Οδύσσεια –μέρος 2ον—

Ο μελλοντικός Όμηρος θα συγγράψει από την αρχή ραψωδίες με κεντρικό θέμα “καλό

να σωθείς, αλλά θα πρέπει το σώσιμο να ξέρεις τι να το κάνεις”

«Μήνιν άοιδε Θεά», αιθρία στην Αθήνα και αρχίζει να μην πολυενδιαφέρει η κατάσταση

καιρού μια και η κατάσταση των πραγμάτων ξεπερνά την εγκατεστημένη συναίσθηση

των τελευταίων χιλιάδων ετών.

Εν αναμονή μιας μεγάλης καταιγίδας με ονοματεπώνυμο αλλά εγώ σπιούνος στα

ημερολόγια του χρόνου δεν γίνομαι, το χρονικό συνοπτικά ανακεφαλαιώνει:

.–Ο μεγάλος όγκος των διανοουμένων όλο και συμμαζεύει το νοητικό εκτόπισμά του

όσο οι μεγάλες μάχες ανάβουν σε εσωτερικά πεδία

Επομένως η αυτοανάφλεξη δεν τους συμφέρει

Οσοι είναι όντως διανοούμενοι αφήνουν ελεύθερα την πνευματικότητά τους να σμίξει με

τον άλλον με τον κάθε άνθρωπο που βιώνει το σημερινό χάος με μόνη χαρά το

συλλογικό του εαυτό, τον μοναδικό σύντροφο, στην επερχόμενη καταιγίδα.

Αυτού του είδους όμως τα απλώματα και σκιρτήματα οφείλουν να αποβάλλουν τις ατομικές

βλέψεις

και τους προσωπικούς στενόκαρδους, υπολογισμούς

………………………….Ο μεγάλος όγκος των πολιτικών έχει αυτοκαταργηθεί αλλά δεν το ξέρει

…………………………Ο λαός ..ω..! ο λαός …….αγωνίζεται για όσα δεν είναι ο όντως αγώνας

Τραύμα στην Οικουμένη και η πληγή χάσκει αιμάσσουσα

Η Ανθρωπότητα αποφάσισε να θυσιάσει τα παιδιά της

Πλήθος οι ειδικοί της κατάφασης, όλο και πλησιάζουν την κλασική μορφή των Δημίων

……………………….Μαζεύω τον χρόνο σαν ρόγες σταφυλιού απλωμένες σε μια

κληματαριά μαζί με όσο όνειρα έκανε ο άνθρωπος από την εποχή των Κυκλάδων μέχρι σήμερα

Ισως μόνο ο Θεός σαλέψει

Η τραυματική αθεράπευτη μοναξιά ενός ανθρώπου είναι ο ενταφιασμός της μνήμης και

η απάρνηση του αυτονόητου που είναι ο παλμός στην ύπαρξη ενός παιδιού

…………………….Στην χώρα μου στρατεύματα την χαρακώνουν με άλλα ενδύματα και

άλλου είδους εξαρτύσεις

Οτι άφησε πίσω του ο Περσέας το ρίχνουν στις φλόγες

και δεν βλέπουν την φρανκεστανική αναβίωση των τεράτων

Τρέχει το πενάκι να συγκρουστεί!

Σεπτέμβριος μην εν έτει 2020

Μεγάλο γειάααα