Παλιά (εεεεμ, πολύ παλιά) τσακωνόμουν με όποιον μου έλεγε ότι χρειάζομαι τους γύρω μου, ότι δεν είναι όλοι κακοί και ηλίθιοι. Ότι μπορούμε καλύτερα όταν είμαστε «πολλοί» και «μαζί»… Θεέ μου, τι κλισέ (σκεφτόμουν)! Ήμουν σε ανοιχτό πόλεμο με όλους και με όλα και κυρίως με την πίστη μου στον κόσμο (να προσθέσω ότι στην εφηβεία χρειαζόμαστε ΟΠΩΣΔΗΠΟΤΕ έναν δυνατό εχθρό για να ξεσπάμε).

…Όσο πίστευα ότι ο κόσμος δεν είναι καλός/ δε τον νοιάζει αν ζεις ή αν πεθαίνεις, δεν αξίζει τον κόπο να μπεις στην «κλίκα» τους (εκτός αν θες να καταντήσεις σαν αυτούς). Τόσο δεν έβρισκα τρόπο να εκφραστώ, τόσο γινόμουν ένας απλός θεατής της ζωής μου και των γύρω μου, τόσο χανόμουν στον κόσμο και στις σκέψεις μου διώχνοντας τις «ενοχλητικές παρουσίες» και «κακές ενέργειες» που υπήρχαν γύρω μου!

Μέσα στα επόμενα χρόνια, σε κάποια φάση μου προτάθηκε να κάνω μια δουλειά που δε τη γνώριζα, πώλησης διαφήμισης σε τοπική εφημερίδα. Μου φάνηκε πως είχε πλάκα, σαν στοίχημα με τον εαυτό μου. Χρειαζόταν βεβαίως η κοινωνικότητα (την οποία δεν μπορείς να προσποιηθείς) και άρχισα να δουλεύω με ό,τι υπήρχε μέσα μου (χωρίς να το γνωρίζω)!

Έδωσα μια ευκαιρία στον εαυτό μου…Ανέτρεψα, βασικά, εκείνη τη μελό κοσμοθεωρία μου (αυτή που είχα στην εφηβεία). Ή πιο απλά μπόρεσα να εκφραστώ, να απελευθερωθώ από τα δικά μου κλισέ. Χαμογελούσα στους ανθρώπους από την καρδιά μου. Άγγιζα, αγκάλιαζα, τους άκουγα, τους μίλαγα και άρχισα να μαθαίνω από εκείνους.

Οι συζητήσεις με άλλους ανθρώπους μου έμαθαν πολλά, πολύ περισσότερα απ’ όσα ήξερα πριν (χωρίς να με προσβάλλουν για την ασχετοσύνη μου σε κάποια θέματα, από κάπου ξεκινάμε όλοι, ε;).Το χαμόγελο μου επιστράφηκε, η καλή μου διάθεση επιστράφηκε, όσες φορές έδωσα κάτι μέσα από την καρδιά μου- αυτό επιστράφηκε στο δεκαπλάσιο (εντός της ίδιας μέρας και όχι απαραίτητα από τον ίδιο άνθρωπο).

Η μέρα ανθίζει σαν λουλούδι όταν αγαπάς τον κόσμο, γιατί σημαίνει πως αρχίζεις ν’ αγαπάς και τον εαυτό σου! Κι έχεις ένα «φως» που σε ξεχωρίζει και σε προστατεύει μέσα από ένα σωρό ανέκφραστους και μίζερους ανθρώπους που δεν ξέρουν και δε τους νοιάζει πλέον που θα βρουν τη χαρά.

Έκανα φίλους και γνωστούς στο δρόμο, στα μαγαζιά, στις περιοχές…Λέγαμε ένα καλημέρα με τον κουλουρά κάθε πρωί και τα γκομενικά μας με μια συγκεκριμένη κοπέλα. Κάναμε χαβαλέ όλοι μαζί σε μια μπάρα κι ας ήμασταν άγνωστοι στις καφετέριες και μπαρ. Πήρα και έδωσα ανέλπιστα κάποιο δώρο! Κάναμε ένα κοπλιμέντο ή κι ένα αστείο με τον άνθρωπο που συναντούσαμε για δουλειά. Ενημερωνόμασταν καθένας από τον άλλο. Φυσικά και υπήρξαν άσχημες μέρες, μπορεί να έκλαψε κάποιος μπροστά μου, μπορεί κι εγώ. Πήραμε κάποιον μια αγκαλιά (μεγάλο δώρο). Υπήρχε μέρος όπου μπορούσα να αφήσω μια τσάντα ή τον καφέ μου και να γυρίσω να την πάρω. Τι νομίζεις, δεν είναι λίγο!

Σε ένα μεγάλο βαθμό το πώς στέκεται απέναντί μας ο κόσμος, η ζωή μας και στο βάθος ακόμα και η μοίρα μας… Εξαρτάται από εμάς τους ίδιους! Όταν βλέπουμε παντού ασχήμια, ασχήμια θα πάρουμε και θα δώσουμε. Όταν συμβαίνει το αντίθετο, όμως, υπέροχα πράγματα εμφανίζονται στο διάβα μας!

Σήμερα που συμβαίνουν όλα αυτά είναι καιρός κάποιοι άνθρωποι – αν φυσικά, το επιθυμούν- να αναθεωρήσουν. Χρειαζόμαστε ο ένας τον άλλον! Ως παρουσία, ως συντροφιά, ως συμπάσχοντες και συμπορευόμενοι, ως αλληλέγγυοι, σεβόμενοι ο ένας τον άλλο! Ένα χαμόγελο, ένα αστείο, ένας καλός λόγος, μια εξυπηρέτηση σε κάποιον που χρειάζεται βοήθεια, μια χειρονομία μπορεί να μας δώσει κουράγιο για πολλές μέρες και να μας «ηρεμήσει».

Ξέρετε γιατί; Αρχίζουμε να εκτιμούμε τον εαυτό μας και τους γύρω μας. Όσο λιγότερα έχουν οι άνθρωποι τόσο περισσότερα δίνουν, τόσο πιο απλοί είναι και τα καταφέρνουν (οι «από πάνω» το ξέρουν και το μεταχειρίζονται)… Μα εγώ γι’ αυτούς φοβάμαι περισσότερο, που κάποια μέρα ίσως έρθουν στη θέση μας και τότε;