Δεκαέξι πόντους στο κέντρο.
[Our] lady in white.
Ένα μικρό ίσως και μεγαλύτερο θαύμα.
Όχι.
Θαύματα δεν υπάρχουν, ή μήπως εν δυνάμει θαύματα υπάρχουν παντού [και κυρίως μέσα μας]?
Αυτή η απάντηση είναι από τις λίγες που ξέρω.
Κάπως έτσι, τώρα αρχίζω να θυμάμαι.
Δεν είχα μια εύκολη ζωή, πράγμα μάλλον λογικό γιατί από μικρός βαριόμουν με τα εύκολα. Έζησα τον απόλυτο φόβο, την απόλυτη προδοσία ήπια καφέ με τον θάνατο. Και βέβαια δεν είμαι ο μόνος.
Τώρα αρχίζω να θυμάμαι.
Πως ακόμη και όταν ήμουν ανίκανος να πολεμήσω, πολεμούσα. Όχι από επιλογή [σε τέτοιες συνθήκες, κάθε επιλογή είναι αδύνατη]. Απλά κάτι μέσα μου, αρνιόταν να παραδοθεί για κάποιον ακατανόητο λόγο.
Τώρα αρχίζω να θυμάμαι.
Πως παρόλου που δεν είσαι εδώ, εγώ είμαι όρθιος, αγέρωχος [ακόμη αναρωτιέμαι συχνά πως γίνεται αυτό].
Τώρα αρχίζω να θυμάμαι.
Ότι όποιος/α δεν πιστεύει στην ουτοπία είναι τόσο μα τόσο άτυχος/η.
Γιατί η ουτοπία, η ποίηση, η προσέγγιση του αδύνατου, είναι ίσως η μόνη αειθαλής πηγή εσωτερικής δύναμης. Χωρίς υπερβάσεις δε ζεις.
Τώρα αρχίζω να θυμάμαι.
Αφού μπόρεσα να βρώ τρόπους να φτιάξω θαύματα [που μόνο θαυματα δεν ήταν τελικά], μπορείς και εσύ.
Κοίταξε έξω, θυμήσου.
Δεκαέξι πόντους στο κέντρο.
Υ.Γ. Χριστούγεννα σήμερα