Ζούμε μέρες δύσκολες, δραματικές. Μια κατάσταση που δεν περιμέναμε, που δεν είχαμε φανταστεί. Μια κατάσταση που θα καθορίσει το μέλλον όλων μας και, εν συνέπεια, μας υποχρεώνει σε μια βαθιά μελέτη ώστε να καταφέρουμε να καταλάβουμε απόλυτα τι συμβαίνει αυτή τη στιγμή.Έχω την εντύπωση ότι αυτή η έκτακτη κατάσταση πάει να νομιμοποιήσει μια επικίνδυνη κοινωνική αφήγηση που δεν επιτρέπει αμφισβήτηση.
Αν δεν συμφωνείς 100% με τα μέτρα, με το «μένουμε σπίτι», με τις τιμωρίες των παραβατών, είσαι ανεύθυνος και εχθρός της δημόσιας υγείας και ασφάλειας. Αυτή η καινούρια αφήγηση, επισφραγισμένη από τραγουδιστές, ηθοποιούς και ποδοσφαιριστές μας θέλει όλους μαζί ενωμένους να τραγουδάμε στα μπαλκόνια εναντίον ενός παράξενου εχθρού που ήρθε από μακριά και όποιος δεν συμμορφώνεται παραβλέπει τα καθήκοντα και τις ευθύνες του.
Και όμως αυτή η αφήγηση είναι ύπουλη και ολισθηρή.
Υπάρχουν πολλά σημεία αβέβαια και ασταθή. Από την ρητορική του «μένουμε σπίτι» μένουν απ’ έξω αυτοί που δεν έχουν σπίτι, αυτοί που είναι στιβαγμένοι στα σημεία συγκέντρωσης, αυτοί που δεν αναγνωρίζονται στην εξίσωση σπίτι–καταφύγιο και δεν θέλουν να κάτσουν στο σπίτι (γυναίκες θύματα βίας, παιδιά κακοποιημένα, κ.λ.π.), νομαδικές κοινότητες…. είτε, απλά, αυτοί που δεν έχουν ένα σπίτι κατάλληλο για να υπακούσουν σε μια τέτοια εντολή (δεν είναι λίγοι στην Ελλάδα…).
Πράγματι ακούσατε ποτέ στην τηλεόραση κάποιον αντιπρόσωπο από αυτές τις κατηγορίες να αντιδράσει ενάντια στα μέτρα; Εγώ είδα μόνο ενθουσιώδεις celebrities να χειροκροτούν κάθε καινούριο μέτρο και να το γιορτάζουν τραγουδώντας, παίζοντας τάβλι, πίνοντας κρασί… λες και χαίρονται για αυτή την κατάσταση.
Αυτή η αφήγηση πάει να κρύψει και μερικά ταξικά προβλήματα που δεν είναι δευτερεύοντα. Υπάρχει ο στρατός από εργάτες και υπαλλήλους που αναγκάζονται να δουλεύουν χωρίς τα κατάλληλα μέτρα ασφάλειας. Υπάρχουν αυτοί που αναγκάζονται να καταναλώσουν τις διακοπές που δικαιούνται για να μην χάσουν την δουλειά τους, υπάρχουν αυτοί που θα χάσουν οριστικά την δουλειά τους και θα μείνουν στο σπίτι για πάντα. Υπάρχουν οι εργαζόμενοι στον τομέα της υγείας που αναγκάζονται να δουλεύουν σε ακατάλληλες συνθήκες λόγω των περικοπών στην δημόσια υγεία….
Και τα παιδιά που, για να μην χάσουν την σχολική χρονιά, θα έπρεπε να παρακολουθούν μαθήματα εξ αποστάσεως; Μήπως όλες οι ελληνικές οικογένειες διαθέτουν ένα pc για το κάθε παιδί;
Και τι να πούμε για τον τρόπο με τον οποίο αυτή η έκτακτη ανάγκη πάει να ανατρέψει τους θεσμικούς μηχανισμούς που αποτελούν τη βάση μιας δημοκρατικής και συνταγματικής κοινωνίας; Κάθε ιδιαίτερο περιοριστικό μέτρο της ελευθερίας των ανθρώπων μέσα από κανονιστικά διατάγματα είναι νομικά και πολιτικά απαράδεκτο. Και αυτό όχι γιατί το περιεχόμενο είναι απαράδεκτο από τον εαυτό του αλλά γιατί η αξιολόγηση, σε μια δημοκρατική χώρα, πρέπει να ακολουθεί ειδικά μέτρα ελέγχου και νομιμοποίησης.
Ειδικά σε μια στιγμή που δεν επιτρέπονται συγκεντρώσεις, διαδηλώσεις, κ.λ.π., είναι βασική η εξέταση, η έγκριση κάθε περιοριστικού μέτρου από το κοινοβούλιο και από το συνταγματικό δικαστήριο. Δηλαδή, δεδομένου του εξαιρετικού χαρακτήρα της κατάστασης και του εξαιρετικού χαρακτήρα των μέτρων που θέλουν να πάρουν, ακόμα πιο αυστηρά πρέπει να είναι τα μέτρα ελέγχου που χρησιμοποιούνται.
Μπορούμε να συνεχίσουμε να αδιαφορούμε για τους αδύναμους και τις κατώτερες τάξεις, μπορούμε να γράφουμε εκεί που ξέρουμε τους εργαζομένους, μπορούμε να παρακάμπτουμε τις βασικές αρχές της δημοκρατίας. Μην ξαφνιαστείτε όμως άμα, κάποια μέρα, θα ξυπνήσουμε από το κακό όνειρο του “Covid 19” για να βρεθούμε σε έναν χειρότερο εφιάλτη.
