Παρίσι, Μάρτιος 2023

Φέτος η άνοιξη μας έφερε σκαρφαλωμένες σε σκεπές, κρεμασμένα πρόσωπα από παράθυρα κουζίνας, λεωφορείων και τραμ, όχι για να δούμε λουλούδια αλλά για να διαβάσουμε τι λένε τα πικετάκια στα χέρια και πόσο δυνατά μπορεί να ακουστεί ένα πλήθος στους δρόμους που αντιστέκεται.

Είχε να σπάσει το χειλάκι μας από τα κίτρινα γιλέκα – κίνημα δρομίσιο που δε μασούσε, έκλεινε λεωφόρους και περιφερειακό στο έτσι και κοιτούσε στα μάτια τη μακρονίσια αλαζονεία. Κάτι κακοπροαίρετ@ θα έλεγαν πως τα γιλέκα ξόφλησαν, έπεσαν για ύπνο ή την έπεσαν διακοπάρες και πως το κίνημα είναι πεσμένο στην ποστ κόβιντ Γαλλία.

Φέτος, το Μάρτη είδαμε το νέο, το ανανεωμένο. Η άνοιξη μπουμπούκιασε νωρίς κι έφερε μαζί της τον «κόκκινο μάρτη» και φώτισε με χρώματα ο δρόμος κάτω απ’ το βαθύ γκρίζο τ’ ουρανού.
Είδαμε κόσμο –πολύ κόσμο–, παιδιά, σκυλιά, καρότσια, ποδήλατα –πολλά ποδήλατα– κι άλλα κόσμο, φοιτητά, μαθητά, συνδικάτα, γκαρσόνια, δασκάλες, φυσικομαθηματικά, εργατικά, άνεργα, συνταξιοδοτημένα, σχετικά και άσχετα και κόσμο –πολύ κόσμο– κι άλλα ακόμα που δε σου χορταίνει το μάτι.

Είδαμε μαύρες σακούλες με σκουπίδια να καίγονται όμορφα σε σικ γειτονιές, ομάδες ανθρώπων να σπάνε ή να τους σπάνε αλλά να ξαναβρίσκονται μέσα σε λίγα λεπτά. Είδαμε τρένα, λεωφορεία και καράβια σταματημένα να ξαποστάσουν.
Είδαμε αυθόρμητες πορείες αλλά και συνεννοημένες, μέρα και νύχτα και πρωί και απόγευμα.
Στηθήκαμε στο κιοσκ να αγοράσουμε εφημερίδες με πιασάρικο εξώφυλλο – μη και τύχει και ξεχάσουμε όλα τούτα που είδανε τα μάτια και ακούσανε τ’ αυτιά μας.
Είδαμε τρεξίματα, συνθήματα –πολλά συνθήματα–, τραγούδια από ηχεία αλλά και αυθόρμητα από το διπλανό σου στο μετρό.
Είδαμε οδοφράγματα, μπαλόνια –πολλά μπαλόνια–, ομπρέλες, στρακαστρούκες και βεγγαλικά.
Είδαμε τραπεζοκαθίσματα καλοστημένα να γίνονται ένα με τη μάζα.

Απεργήσαμε, περπατήσαμε μαζί, χαθήκαμε και ξαναβρεθήκαμε.
Ήπιαμε μπίρες, καφέδες και κρασιά, πιαστήκαμε χέρι χέρι, σμπρώξαμε το διπλανό μας, σφίξαμε τα χέρια φιλενάδων, σηκώσαμε όποιο έπεφτε, μαζί και το ηθικό μας.

Μαζέψαμε φωτογραφίες και μετά ανταλλάξαμε αυτοκόλλητα.
Στείλαμε μήνυμα όταν φτάσαμε σπίτι.
Ήμασταν μαζί, είμαστε όλα μαζί.

Γιατί τα δικά μας μάτια θα δακρύζουν πάντα από συγκίνηση και όχι από δακρυγόνα.

*Στην Αντέλ Ενέλ (Adèle Haenel) που οι δρόμοι δεν θα ήταν ίδιοι αν δεν τους περπατούσαμε παρέα.

φωτογραφία εξωφύλλου: Ελένη Χ.