«Είπα ξείπα»: το πρώτο μέρος μιας κυπριακής παροιμίας που ταιριάζει απόλυτα στην περίπτωση των κινηματογράφων ΙΝΤΕΑΛ, ΑΣΤΟΡ, Ίριδα.

Για αρχή απλά θέτω το ερώτημα: Γιατί καταλήξαμε να θεωρούμε αυτονόητο να εκχωρούμε σε ιδιωτικές επιχειρήσεις τη δημόσια περιουσία, όπως είναι τα κτίρια των εν λόγω κινηματογράφων; Η παραδοχή, δηλαδή, για ένα ξεπεσμένο, αναποτελεσματικό και διεφθαρμένο Δημόσιο που τρέχει στις αγκάλες της ιδιωτικής πρωτοβουλίας.
Αυτό το ερώτημα δεν απαντίεται εύκολα, και πόσο μάλλον από το ίδιο το κράτος που δικό του δημιούργημα είναι αυτό το Δημόσιο.

Το είπα ξείπα στην προκειμένη αφορά τη στάση του ΕΦΚΑ στον οποίο και ανήκουν αυτά τα κτήρια.
Τον Νοέμβριο του 2022 έβγαλαν μία καθησυχαστική ανακοίνωση η οποία εξασφάλιζε τη διατήρηση της κινηματογραφικής χρήσης των χώρων, ανεξάρτητα από το ποιος θα αγόραζε ή θα εκμεταλλευόταν το κάθε οικοδόμημα.
Όμως έρχεται τελικά το ξείπα, ο ίδιος οργανισμός κάνει ένσταση και πλέον το μέλλον των κινηματογράφων είναι εξαιρετικά αβέβαιο.

Λοιπόν.
1. Κάτω τα χέρια από τους κινηματογράφους που αποτελούν κομμάτι της πόλης μας, του πολιτισμού μας, της ψυχής της Αθήνας.
2. Το υπουργείο Πολιτισμού (αν θέλει να λέγεται έτσι) να παρέμβει και να εξασφαλίσει την ύπαρξη των ιστορικών αυτών σημείων και της χρήσης τους.
3. Είμαστε στο πλευρό των ανθρώπων που αντιστέκονται σε αυτές τις πρακτικές. Και βέβαια δεν εμπνεόμαστε καθόλου από το «Δημόσιο» των πελατειακών σχέσεων και του ωχαδελφισμού.

Η ανακοίνωση του ΕΦΚΑ τον Νοέμβριο του 2022 αναφέρει:
«Δεν δρομολογείται αλλαγή χρήσης των κινηματογράφων Αελλώ, Αστορ και Ιντεάλ (…) αναφορικά με τον κινηματογράφο Αστορ, ήδη υλοποιείται ο σχεδιασμός του φορέα, προκειμένου η αίθουσα κινηματογράφου να μην αλλάξει χρήση, το υπόλοιπο κτίριο να αξιοποιηθεί από επενδυτή και να λειτουργήσει και ένα κατάστημα στο ισόγειο. Οι πρώτες μελέτες, που ήδη έχουν υλοποιήσει οι αρμόδιες διευθύνσεις του e-ΕΦΚΑ, δείχνουν πως κάτι τέτοιο είναι εφικτό».

Πριν Λίγες ημέρες όμως γίνεται διπλή ένσταση από την πλευρά του ΕΦΚΑ σε πλήρη αναντιστοιχία με την παραπάνω ανακοίνωση. Στην περίπτωση του ΑΣΤΟΡ αναφέρει πως «η κήρυξη της χρήσης του χώρου του ως διατηρητέας θα αποτελέσει τροχοπέδη στην εκδήλωση ενδιαφέροντος για την αξιοποίηση του κτιρίου». Όσο για το ΙΝΤΕΑΛ: «…Η δε διάσωση του κινηματογράφου ως τέχνης δεν μπορεί να συνδέεται με τον χαρακτηρισμό ως διατηρητέας της χρήσης του κτίσματος του Ιντεάλ, αφού οι ίδιοι οι άνθρωποι του χώρου όπως αναλύθηκε ανωτέρω αναφέρουν ότι το θέμα είναι ευρύτερο και πολυπαραγοντικό».

*Η παροιμία ολοκληρώνεται με την εξής φράση: «Την παρόλα μου την χέζω»

Ακολουθεί το αποτέλεσμα του δημόσιου πλειοδοτικού διαγωνισμού: