“Θα παίξεις όταν θα έχεις τελειώσει με τα μαθήματα σου”
“Αν είσαι καλό παιδί και επιμελής μαθητής θα σου αγοράσω το παιχνίδι που
θες”
“Έκανες τα μαθήματα σου ή συνεχίζεις να παίζεις και να αδιαφορείς;”
Πόσες, μα πόσες φορές, έχουν ηχήσει αυτές οι φράσεις στα αυτιά μας..
Πόσες, μα πόσες, φορές έπρεπε να επιστρέψουμε στο σπίτι από κάποια αλάνα, διακόπτοντας ένα παιχνίδι,για να συνεχίσουμε το διάβασμα και τα μαθήματα μας..
Μακάρι να μπορούσαμε να παίζουμε όλη μέρα…
Ξεγνοιασιά, ηρεμία, ευτυχία..
Γέλια, δάκρυα, ιδρώτας, φωνές..
Αυτή η αίσθηση που δεν συγκρίνεται με καμία..
Αυτό ακριβώς που αισθάνομαι κ τώρα, κάθε φορά που φοράω το σορτσάκι μου,την χρωματιστή μου μπλούζα, όταν δένω τα κορδόνια μου, για να ξεγλιστρήσω έξω να τρέξω..
Συναισθήματα έντονα,όπως τότε..Τότε που ήμουν παιδάκι και ξεχνιόμουν με(σε) κάποιο παιχνίδι..
Έτσι λοιπόν,κάθε φορά, “παίζω” με τους ήχους της πόλης,”παίζω” με τα χρώματα των εποχών,”παίζω” με τα βλέμματα όσων διασταυρώνονται σ’ αυτό το μικρό μου ταξίδι,”παίζω” με τα όρια μου,με τις σκέψεις μου, με τα κενά μου..
Όσο δύσκολη μέρα και αν είχα, όση ένταση και αν είχε η μέρα μου,τώρα αισθάνομαι όπως τότε.. Τότε που το μόνο που μ ένοιαζε ήταν να αγγίξω κάποιο μου παιχνίδι ή να παίξω σε μια αλάνα με τους φίλους μου..
Τίποτα δεν είναι πιο σημαντικό τώρα,τίποτα δεν έχει μεγαλύτερη αξία..
Τρέχω και αυτό είναι το “παιχνίδι” μου..δεν αφήνω κανέναν και τίποτα τώρα να με διακόψει..
Τρέχω έχοντας αυτό το χαμόγελο της αμηχανίας και της προσμονής κάθε φορά που άνοιγα ένα καινούριο δώρο.
Κάθε φορά,που τα καταφέρνω είναι ένα δώρο..ένα δώρο για τον εαυτό μου, τόσο φτηνό συνάμα και τόσο ακριβό..
Πάμε σαν άλλοτε..
*Άλλωστε κάθε φορά που φοράω σορτσάκι,θα αισθάνομαι παιδί..
