«…μετεβλήθη εντός μου και ο ρυθμός του κόσμου»
Γεώργιος Βιζυηνός

Από τα πρώτα πρώτα που διδαχτήκαμε ως παιδιά ήταν οι εποχές του χρόνου. Ακόμα και σήμερα, έπειτα από τόσα πολλά χρόνια, θυμάμαι σαν τώρα τις μαγικές λέξεις: Άνοιξη, Καλοκαίρι, Φθινόπωρο, Χειμώνας. Σε καθεμία αντιστοιχούσεκαι μία εικόνα που ερχόταν στο μυαλό μου αμέσως με το άκουσμά της.

Άνοιξη. Λουλούδια και τραγούδια.

«Ήρθες σαν την Άνοιξη και μου ’φερες αυτό που καρτερούσα/ρόδα και γαρύφαλλα τον έρωτα που χρόνια λαχταρούσα/ήρθες αγαπούλα μου και ήσουνα εκείνη που ποθούσα/τ’ όνειρο που ζήταγα να βρω τόσο καιρό».

Καλοκαίρι. Θάλασσα, ήλιος.

«Καλοκαιράκι έχει η καρδιά και η αγάπη μου καλοκαιράκι/φυσάει ο μπάτης στα όνειρά μου/και στους καημούς μου το μελτεμάκι».

Χειμώνας. Κρύο, χιόνια, σκοτάδι.

«Ζήσαμε ωραία της αγάπης μας την άνοιξη/με τ’ Απριλιού τα λουλουδένια τα φιλιά/και τα πουλιά κι αυτά σωπαίναν με κατάνυξη/όταν εμείς οι δυο αλλάζαμε φιλιά/ Το Καλοκαίρι και ο έρωτας τρελάθηκε/ήταν θερμός κι είχε μεθύσει από ευωδιές/με το φθινόπωρο η αγάπη μας μαράθηκε/κι ήρθε σε λίγο κι ο χειμώνας στις καρδιές».

Όλα στη θέση τους, τα αισθήματά μας, οι σκέψεις μας, αντέγραφαν τη φύση. Λουλούδια, θάλασσες, χιόνια, πουλιά… Τότε ήταν που διάβασα τυχαία, ούτε που θυμάμαι πού, θα ήμουν καμιά δεκαπενταριά χρονών, ένα απόφθεγμα του Όσκαρ Ουάιλντ: «Η φύση μιμείται την τέχνη». Σαν να αναποδογύρισε ο κόσμος μέσα μου κι από τότε έψαχνα να επαληθεύσω, με πειραματόζωο τον εαυτό μου, αυτά τα Σιβυλλικά λόγια. Το ξεκίνησα λίγα χρόνια μετά, μόλις είδα το ζωγραφικό έργο του Τσαρούχη «Οι τέσσερις εποχές». Τότε άρχισε η διαδικασία της προσπάθειας να μοιάσω εγώ, ως φύση, στο έργο τέχνης. Νόμισα πως το κατάφερα πριν λίγο καιρό, μετά από μισό αιώνα, μέσω της τεχνητής νοημοσύνης και τη συνδρομή του συνεργάτη μου Μύρου Παβένου που γνωρίζει –διαθέτει άρτια κατάρτιση– τη νέα γλώσσα. Τώρα πια έχω μοιάσει στο έργο γιατί είμαι εγώ όλες –και οι τέσσερις– οι εποχές, αλλά μένω με μια μικρή φαρμακερή αγωνία μήπως το έργο είναι που έχει μοιάσει τελικά μ’ εμένα…

Υ.Γ.
Διαλέγω το Φθινόπωρο· πρώτον επειδή έχω γεννηθεί τέλος του Σεπτέμβρη· δεύτερον, γιατί είναι η αγαπημένη μου εποχή – μελαγχολική, διακριτική, αισθαντική, ρομαντική· και τρίτον, γιατί κάτι μου λέει πως οι σχέσεις της Τέχνης με την τεχνητή νοημοσύνη θα είναι πάντα φθινοπωρινές – λίγο μαραμένες…