Ξέρω ότι πολλοί (και ανάμεσα τους και φίλοι μου), θα αφηνιάσουν. Και έχω παρατηρήσει πως ειδικά οι καθηγητές όταν κάτι γράφεται κριτικό για αυτούς, αφηνιάζουν για τα καλά, μέχρι που κακιώνουν κιόλας. Η εξουσία δεν αντέχει κριτική, αυτό είναι γνωστό. Η καθηγητική εξουσία είναι από τις πιο επικίνδυνες μορφές γιατί εξασκείται πάνω σε μη διαμορφωμένους πολίτες, καθορίζει το πνεύμα σε νέους ανθρώπους, αποδομεί αντί να πλάθει συνειδήσεις. Και μάλιστα περνάει και πιο εύκολα, μιας και απέναντί της έχει ακριβώς παιδιά που, όσο να είναι, δεν μπορούν να υπερασπιστούν τον εαυτό τους και την αξιοπρέπειά τους. Και ενώ σύσσωμη η εκπαιδευτική κοινότητα απόκτησε μία ευαισθησία για το… bullying στα σχολεία (πολλές φορές με μία υπερβολή που ακυρώνει την ουσία του φαινομένου και καταντά προοδευτική γραφικότητα), την ίδια ώρα εξασκεί bullying (επαναλαμβανόμενη απαράδεκτη συμπεριφορά, εξουσιαστική αντίληψη, υποτίμηση του συνομιλητή, απειλή με την βαθμολογία και άλλα πολλά) απέναντι σε ανθρώπους που όφειλε να τους διαπαιδαγωγούσε και να τους μόρφωνε.
Δεν με ενδιαφέρει να πω εάν είναι πολλοί ή λίγοι, δεν είναι η πλειοψηφία αλλά δεν είναι και 2-3. Είναι μία ανιχνεύσιμη ποσότητα που αξίζει να κριτικαριστεί. Βασικά από τους ίδιους τους συναδέλφους τους. Αλλά εδώ τέτοια δεν γίνονται. Επικρατεί το θα υποστηρίξω τον συνάδελφο, θα κουκουλώσω την υπόθεση, θα βρω χίλια δυο επιχειρήματα για να μεταφέρω αλλού την ευθύνη.
Το διασκεδαστικό με την αλαζονεία της εξουσίας είναι πως αυτή καταρρέει όταν έχει μπροστά της έναν κάπως σοβαρό συνομιλητή. Όχι ένα 13χρονο παιδί, όχι ένα γονιό υπερπροστατευτικό απέναντι στο παιδί του, ούτε κάποιον που ψαρώνει απέναντι στην καθηγητική καφρίλα.
Είναι ωραίο να βλέπεις να τρεμοπαίζει το μάτι από τα νεύρα, να στραβώνει το στόμα από την υστερία, να αναγκάζεται να λέει ψέμματα. Τι πιο απολαυστικό από την σπασμένη τζαμαρία του ‘’ανθρωπάκου’’ που έχει μάθει να νικά και να κρύβει την μιζέρια του πίσω από βαθμούς και πόζα.
Βέβαια ο η καθηγητής μπορεί να είναι (και είναι) τόσο κάφρος, που μετά ξεσπά στο παιδί. Η απάντηση εδώ είναι πως το παιδί πρέπει να διαβάζει, να μην κρύβεται πίσω από τις μαλακίες των άλλων αλλά να μάθει και να στέκεται με αξιοπρέπεια.
Υ.Γ. Οι γονείς δεν είναι άμοιροι ευθυνών, αλλά τώρα εγώ θέλω να μιλήσω για τους καθηγητές. Μπορώ;
Υ.Γ. 2. αφιερωμένο στην Ευαγγελία Βιτσαρά, καθηγήτρια από την Ικαρία που μου άλλαξε με πέντε κουβέντες της και με μια αυστηρή και ανθρώπινη συμπεριφορά, τον τρόπο που έβλεπα τον κόσμο. Και που μετά από 35 χρόνια την έψαξα, την βρήκα στο τηλέφωνο και αμέσως μου είπε “Χρύσανθε εσύ;”
Υ.Γ. 3 . Στην καθηγήτρια Μαθηματικών που δεν καταλαβαίνει που πάνε τα τέσσερα και όμως, έχει ύφος χιλίων καρδιναλίων! Περαστικά! Ραντεβού τον Σεπτέμβρη!
Μουσικό Υστερόγραφο:
