Όταν όλος ο κόσμος καταρρέει πίσω από ματωμένες λεπίδες ορατών και αοράτων μαχαιριών, όταν όλη η γη ψιθυρίζει την καταστροφή της, επειδή κάτι πήγε στραβά με τον καπιταλισμό, τελικά -ή και όχι- , τότε ο κόσμος που παρακολουθεί, ο κόσμος που δεν βρίσκεται ακριβώς στην αρένα που απασχόλησε χθες το βράδυ στις 8 την επικαιρότητα, αλλά που ξέρει πια καλά ότι μπορεί να έρθει η σειρά του ανά πάσα στιγμή, ο κόσμος αυτός

(ανάσα)

δεν ξέρει τι πρέπει να κάνει, δεν αντέχει άλλη ανάλυση από ειδικούς, ούτε άλλες προτροπές για νηφαλιότητα και ήπιες αντιδράσεις-μα, υπάρχει ήπια αντίδραση;- δεν μπορεί να διαχειριστεί τον φόβο, τον τρόμο, τον πανικό, το άγχος για χίλιους δύο λόγους:

επειδή ο κόσμος είναι ηλίθιος

επειδή ο κόσμος είναι ταλαιπωρημένος

επειδή ο κόσμος είναι απαίδευτος

επειδή ο κόσμος είναι ο κόσμος

και ο κόσμος αποτελείται από ανθρώπους

και οι εξεγέρσεις από ανθρώπους αποτελούνται

Επιτέλους, δώστε ορισμένοι ειδήμονες με δάχτυλο μονίμως κουνιστό έναν λόγο να εξεγερθεί σύσσωμη-ή σχεδόν- μια κοινωνία (μια κοινωνία ποτέ δεν μπορεί να δράσει ή να αντιδράσει σύσσωμη, ειδάλλως δεν θα ήταν κοινωνία ανθρώπων, αλλά κοινωνία προβάτων).

Αν αυτός ο λόγος δεν είναι οι δολοφονίες που διαπράττουν οι αστυνομικοί, αν αυτός ο λόγος δεν είναι η βήμα-βήμα φτωχοποίηση, η βήμα-βήμα διαδρομή προς τον θάνατο μιας χώρας ή/και μιας εποχής ή, ακόμη χειρότερα, η βήμα βήμα αναβίωση εποχών αλλοτινών, μεσαιωνικών, βιτριολικών, νομιζόμενων κάποτε ως ανεπανάληπτων

(ανάσα)

Αν αυτός ο λόγος δεν είναι όλα αυτά και, ακόμα, αν δεν είναι:

τα ράντζα στους διαδρόμους των νοσοκομείων

οι σκουριές στα δωμάτια των φοιτητών στις εστίες

το παιδί που λιποθυμά από πείνα δημοσίως και τα άλλα που λιποθυμούν από πείνα μες στα σπιτάκια τους, κρυμμένα από κάμερες και οίκτο

η επανα-επάνοδος του νεοφασισμού και της πολιτικής, νεοελληνικής αλητείας των σκανδάλων και των ψεμάτων

οι άνθρωποι-σακιά που ριζώνουν στα σύνορα των χωρών

ο πολιτισμός των χωρών που γίνεται σακί και που ξεριζώνεται

οι αγορές και η τεχνολογία που έχουν αρχίσει να δαγκώνουν τα χέρια που τους τάισαν και τους δημιούργησαν

αν όλα αυτά δεν είναι λόγος

τότε πότε να εξεγερθώ, διάολε;

Τι πρέπει να γίνει για να σας φανεί δικαιολογημένη η βαβούρα που προξενεί μια πορεία; Τι πρέπει να γίνει για να αιτιολογήσετε την βία των νέων πάνω στην Δήμο και το Κράτος;-προσοχή, να αιτιολογήσετε, όχι να δικαιολογήσετε.

Δεν έχω εξεγερθεί ακόμα στον βαθμό που η ψυχή μου γυρεύει. Ο δικός μου εσωτερικός δρόμος μεταξύ θυμικού και λογικής τυχαίνει να είναι λίγο μακρύτερος από ορισμένων άλλων που βγαίνουν στο παράθυρο και ουρλιάζουν λίγο αφού άκουσαν μια είδηση τρόμου ακόμα. Στον δρόμο έχω να βγω χρόνια και χρόνια, επίσης, έχω να κουράσω τα χέρια μου από το κράτημα πλακάτ και προκηρύξεων.

Αισθάνομαι παραδομένη. Η πολλή λογική κι η πολλή σύνεση είναι μία μορφή εγκατάλειψης. Μην ρωτήσεις τίνος πράγματος. Εγκατάλειψη τελεία.

Σιχαίνομαι να ακούω ορισμένους να δηλώνετε έκπληκτοι απέναντι στην οργή του κόσμου. Απέναντι σε αντιδράσεις φθοράς και βίας. Να διαφωνείτε είστε ελεύθεροι-αν και κουράσατε, πλέον, και σε αυτό ακόμα το κομμάτι. Να εκπλήσσεστε και να σηκώνετε τα χέρια ψηλά, πώς το μπορείτε; Πώς το αντέχετε, όταν την ίδια χρονιά που δέχεστε να μπει κάμερα στου παιδιού σας την τάξη, μερικά ανθρώπινα κορμιά, αντιμετωπίζονται ως τσουβάλια από αίμα και κόκαλα και ανάσες κόβονται κάτω από βαριά παπούτσια;

ΥΓ: Αγαπητή Μ., ελπίζω αυτό το κείμενο να κατανοήσεις για ποιον λόγο το γράφω έτσι ασύντακτα, λιγάκι θυμωμένα, τραχιά. Η εξέγερση έχει ανθρώπινο πρόσωπο και βρίσκεται κοντύτερα στην πράξη, παρά στην ανάλυση. Χωρίς εξεγέρσεις, καμία ανάλυση δεν θα μπορούσε να υπάρξει!

Με πολλή αγάπη