Γιορτάζουμε και τιμούμε τα 200 χρόνια από την Επανάσταση του 1821; Η ιστορία είναι περίεργο πράγμα, ο καθένας μπορεί να απομονώσει ένα ή δύο γεγονότα, μία και δύο φράσεις και έτσι να στήσει μία αφήγηση που να ταιριάζει στον ψυχισμό του, στην ιδεολογία του και δυστυχώς και στον σχεδιασμό του…
Σε αυτήν την στήλη θα απαντιούνται ”μικρές” ερωτήσεις που αφορούν σημαντικές στιγμές του Αγώνα.
Είναι δείγμα ανωριμότητας μιας κοινωνίας, να προσπαθεί να ερμηνεύσει και να κρίνει παλαιότερες ιστορικές τις φάσεις υπό το πρίσμα των τρεχόντων ιδεολογικών τοποθετήσεων η/και γεωπολιτικών επιλογών.
Δυστυχώς αυτό συμβαίνει σήμερα με το 1821, στο πλαίσιο μάλιστα των εορτασμών της 200ης επετείου από τη μεγάλη Ελληνική Επανάσταση. Και είναι διπλό το κρίμα, καθώς αυτή η στάση εκδηλώνεται από πανεπιστημιακούς δασκάλους της Ιστορίας, πολύ συχνά στο πλαίσιο της επίσημης Επιτροπής του 2021.
Στην αρχή του χρόνου είχαμε τον Αριστείδη Χατζή, ο οποίος μιλούσε για τον Ιωάννη Καποδίστρια σαν να είναι οπαδός του… Βλαδίμηρου Πούτιν, παρουσίαζε τον Θεόδωρο Κολοκοτρώνη ως εκπρόσωπο μιας κάποιας υποτιθέμενης “εθνολαϊκιστικής” παράταξης. Άλλοι ιστορικοί όπως ο Ρόντρικ Μπήτον, είπαν πως η ελληνική ελευθερία ήταν αποτέλεσμα της γενναιοδωρίας των μεγάλων δυνάμεων. Ενώ, εσχάτως, η ιστορικός Μαρία Ευθυμίου θα προσπαθήσει να φορτώσει στον Κολοκοτρώνη όλη την ευθύνη για την πρόκληση των ενδοεπαναστατικών εμφυλίων και της παρεπόμενης διάλυσης που επέτρεψε την προώθηση του Ιμπραήμ στην Πελοπόννησο, θέτοντας σε θανάσιμο κίνδυνο την Επανάσταση.
Σε αντίστιξη όλων αυτών, εκθειάζεται ο ρόλος του Μαυροκορδάτου, τον οποίον παρουσιάζουν σαν τον Πατριάρχη του ελληνικού εκσυγχρονισμού, της Μεγάλης Βρετανίας – προφανείς οι παραλληλισμοί με τις σημερινές ΗΠΑ– κ.ο.κ.
Τέτοια αλαζονεία, όμως, ιστορικοί να πιστεύουν ότι η θέση τους στο πανεπιστήμιο ή την επίσημη επιτροπή τούς καθιστά τρόπον τινά κατόχους και κριτές της Ιστορίας, δεν μπορεί παρά να καταλήγει σε διάψευση και αυτοδιασυρμό: Οι αντίπαλοι του Κολοκοτρώνη, ως γνωστόν, όχι μόνο θα τον απελευθερώσουν στην πιο κρίσιμη στιγμή της Επανάστασης, αλλά θα τον ξανακάνουν και Αρχιστράτηγο. Κάτι αναγκαίο τότε, όχι μόνο γιατί ο Κολοκοτρώνης ήταν ο μόνος που μπορούσε να κρατήσει ζωντανή την Επανάσταση αλλά και ως πράξη συναδέλφωσης που επέτρεψε την εθνική επανασυσπείρωση.
Αυτό το πνεύμα είναι, ακριβώς, που απουσιάζει από τις τοποθετήσεις αυτών των (μετα)μοντέρνων ιστορικών, οι οποίοι μπροστά στο πείσμα της ιδεολογικής τους τύφλωσης έχουν βαλθεί να γιορτάσουν την Ελληνική Επανάσταση συνεχίζοντας, δύο αιώνες μετά, τους… εμφυλίους της.
