Θέλω να σου γράψω ένα τέλειο γράμμα.

Όχι σαν αυτά που σου ‘χω δώσει μέχρι τώρα. Και αυτά καλά ήτανε, αλλά όλο και κάτι τους έλειπε. Εγώ το ξέρω αυτό, γιατί ξέρω τι ήθελα να σου μεταδώσω.

Πάντα υπήρχε ένα κενό ανάμεσα σε αυτό που ήθελα και σ’ αυτό που έδωσα. Θέλω να τα καταφέρω να σου γράψω κάτι, λοιπόν, που να σε συγκλονίσει! Κάτι που θα σε απογειώσει, θα είναι συνολικό. Άρτιο και καθολικό.

Θέλω κάτι που να σε ηρεμήσει και να σε εμπνεύσει, κάτι που να σε πείσει και να σε ερμηνεύσει. Θέλω το τέλειο γράμμα! Τέτοιο να μη έχει ξαναγραφτεί.

Κάτι που να εκμηδενίζει αποστάσεις, χρόνους και φοβίες. Ακόμα και να καταργεί πραγματικότητες. Που να εξηγεί τα πάντα! Που όταν θα το διαβάσεις τίποτε να μην είναι το ίδιο πια.

Δοκιμάζω τον υπολογιστή, κίτρινο χαρτί, άσπρο. Γράφω με τα πλήκτρα, με μολύβι, με στυλό πάρκερ. Κάποιες λέξεις τις γράφω με το αριστερό μου χέρι. Τα σκίζω τα πετάω.

Ξαναπροσπαθώ. Βάζω τέσσερις αταίριαστες λέξεις και φτιάχνω προτάσεις για σένα. Αυτό αποδεικνύει την εξουσία του μυαλού πάνω σε λέξεις. Έτσι ίσως να τα καταφέρω. Σταματώ και ξαναδιαβάζω. Τα σκίζω, τα πετώ.

Ζητώ βοήθεια από τους κλασικούς. Μου τη δίνουν αλλά πάλι ηττούμαι. Υποκλίνομαι στο κόσμο των συναισθημάτων και των ιδεών. Στο κόσμο του νεύματος και της σκέψης. Έξω κυκλοφορεί ένας λευκός και φρέσκος αέρας.

Τα παρατάω όλα, βγαίνω. Δεν μετανιώνω και συνεχίζω.

Θανάσης