Ήρθε η ώρα να το πω και να το εννοώ: Σου γράφω από το κελί μου και είναι νύχτα. Έχω καπνίσει σαν λιμενεργάτης-αυτό ποτέ δεν κατάλαβα γιατί το λένε και πού το βασίζουν- και έχω πιει ό,τι αλκοόλ υπήρχε στο σπίτι. Ακόμα και το αποράκ (σαν τσίπουρο είναι, για την παραγωγή λικέρ) τώρα που τα λέμε, το γλυκοκοιτάζω.
Οι μέρες της καραντίνας με βρίσκουν στο παλάτι μου, 30 τ.μ, και σου στέλνω κι εγώ το μήνυμα Μένουμε Σπίτι. Εν τω μεταξύ εγώ δεν έχω καταλάβει διαφορά, διότι είμαι γεννημένη σπιτόγατα και επιτέλους έχω βρει την ησυχία μου και δε με πρήζουν τα φιλαράκια μου να βγω, αφού ούτε και εκείνα μπορούν. Άρα έχω γλυτώσει τον ανελέητο σπαζαρχιδισμό που έχω υποστεί κατά καιρούς και αράζω χωρίς ενοχές.
Φυσικά, επειδή όπως σου είπα το σπίτι μου είναι μικρό, περιορίζομαι στο ένα και μοναδικό δωμάτιο-κρεβατοκάμαρα- σαλόνι και βλέπω ολημερίς και ολονυχτίς ό,τι μαλακία μπορείς να φανταστείς, στο νέτφλιξ.
Κοντεύω να πάθω κατάκλιση και ο κόκκυγας μου είναι θέμα ημερών να ανοίξει από το καθισιό (βλακ χιούμορ). Μου την έχει δώσει στα νεύρα όμως που σκάνε όλο μηνύματα, από παντού και δεν με αφήνουν να απολαύσω την μοναχική ζωή μου στο κελί.
Τα μηνύματα αυτά περιέχουν εικόνες από άδεια ράφια σούπερ- μάρκετ, χαρτιά υγείας σε έλλειψη και ατάκες του στυλ ότι όλοι πάνε και τα ξεφορτώνουν και τι ζώα είναι αυτά κι άλλα τέτοια ή “σας κρύβουν την αλήθεια, περισσότεροι είναι οι νεκροί, θα πεθάνουμε όλοι” και τα συναφή.
Άλλα μηνύματα -και καλά χιουμοριστικά- που δείχνουν έναν πανίβλακα να ρίχνει λάδι και νερό στο πλακάκι της κουζίνας για να κάνει γυμναστική, (ωραία παραίνεση για αρθροπλαστική ισχίου ή γόνατος). Μην το κάνετε! Θα φάτε τα μούτρα σας.
Μέσα στη απόλυτη ησυχία σκάνε κι άλλα μηνύματα – με ήχο “σε έφαγα γατάκι!- του τύπου “Δεν βγαίνουμε από το σπίτι” (δεν είχα σκοπό). Ή “αν βγεις στείλε μήνυμα ή γράψε τα στοιχεία σε ένα χαρτί και πάρε και ταυτότητα”.
Κι εκεί πάνω σκάει το κορυφαίο μήνυμα για να σε “προστατεύσει”: “ΜΗ ΔΙΝΕΙΣ ΤΑ ΣΤΟΙΧΕΙΑ ΣΟΥ ΘΑ …ΣΕ ΒΡΕΙ ΜΕΓΑΛΟ ΚΑΚΟ. ΜΗ ΣΤΕΙΛΕΙΣ ΜΗΝΥΜΑ ΜΕ ΤΑ ΣΤΟΙΧΕΙΑ ΣΟΥ, ΘΑ ΣΕ ΠΑΡΑΚΟΛΟΥΘΟΥΝ ΜΙΑ ΖΩΗ“
Χέσε με, ρε μεγάλε! Έχω βγάλει ό,τι κάρτα χωράει το τσερβέλο σου. Ό,τι κάρτα μου εξασφάλιζε έκπτωση και προσφορά. Πιστωτικές, κάρτες μέλους, έχω κάνει διαδικτυακές αγορές, καλώ τάξι μπιτ, έχω βάλει να εντοπίζεται υπολογιστής και κινητό μέσω δορυφόρου και εσένα αυτό σε μάρανε; Γιατί άργησες, ε; Γιατί δεν το ‘λεγες πιο πριν βρε πονηρέ;
Και… κάμερα σε ‘μένα!
Την ώρα που όλοι οι άλλοι, οι πρόθυμοι να βγούνε βόλτα, έρχονται εν δυνάμει αντιμέτωποι με τον κίνδυνο, εγώ τον βιώνω στο σπίτι μου. Έχω να πλύνω πιάτα από την πρώτη μέρα καραντίνας, έχω εξαντλήσει μεγάλα- μικρά πιρούνια και κουτάλια και πιάτα (σούπας, σαλατιέρα, ίσια) ενίοτε τρώω από την κουτάλα και σε λίγο θα τρώω με τα χέρια από την κατσαρόλα ή το τηγάνι ή το ταψί. Δεν έχω κανένα κουράγιο να χαλάσω τη σιέστα μου με ποταπές σκέψεις και ενέργειες.
Κάθε απόγευμα βγαίνω από νέτφλιξ και παρακολουθώ ειδήσεις και γελάω με την γραφικότητα των δημοσιογράφων και την ανάγκη ορισμένων -ακόμα και τώρα- να “πρωταγωνιστούν” (βλ. Παπαδάκης…από διαφήμιση το είδα)
Η εικόνα να είναι μέσω σκάιπ (προφανώς λόγω ηλικίας και κατάταξης στις ευπαθείς ομάδες) στην εκπομπή, με οδήγησε σε έναν πολυυυύ κακό συσχετισμό εικόνων. Λίγο μακάβριο. Θυμάστε εκείνη την εικόνα με την περιφορά ενός νεκρού μητροπολίτη; Ε, σκέφτηκα τον Παπαδάκη σε τέτοια φάση να είναι ακόμα στην εκπομπή. Θα εξομολογηθώ, σκάστε.
Με τα πολλά με τα λίγα, τρομάζω στη σκέψη να μου πουν ότι αυτό τελείωσε και από αύριο θα βγούμε κανονικά. Γιατί ακόμα και τότε θα νιώθω ανασφαλής και θα τους βλέπω όλους σαν άρρωστους. “Βρωμιάρη, έπλυνες τα χέρια σου;” ή με φαντάζομαι να κάνω υστερίες του τύπου: “ΜΗ ΜΕ ΑΓΓΙΖΕΙΣ”
…και πάει αδέρφια θα το χάσω!
Με βλέπω να πηγαίνω στο σούπερ μάρκετ φασκιωμένη και να διατηρώ απόσταση ενός χιλιομέτρου και να πληρώνω με γάντια και να μη θέλω τα ρέστα και άλλα τέτοια παλαβά… Να γίνομαι μικροβιοφοβική και να πλένω κάθε μέρα πιάτα και κουζινικά ή να βάζω σκούπα και να σφουγγαρίζω δυο φορές τη μέρα! Να ξεντύνομαι στο μπαλκόνι για να μην ακουμπήσω πουθενά τον “αόρατο εχθρό”…
