Εντάξει ρε παιδιά, είπαμε, να μην είμαστε μίζεροι και γκρινιάρηδες, να το στολίσουμε το κέντρο της Αθήνας, αλλά άλλο το στολίζω κι άλλο το γ***ω στο λαμπάκι και στ’ αστέρια τα φωτεινά λες και γεννιέται όντως φέτος ο Χριστός –και μάλιστα στην Αθήνα– και πρέπει οι μάγοι να βρουν έγκαιρα το δρόμο για την πρωτεύουσα.

Ακόμη κι αν προσπεράσουμε το γραφικό, μα αληθές, «ποιος τα πληρώνει όλα αυτά τα γούστα;», ακόμη κι αν προσπεράσουμε και το γεγονός της ενεργειακής κρίσης, υπάρχει κάτι τρίτο που είναι τόσο επικίνδυνο, τόσο αστικά τραγελαφικό, τόσο πραγματικό, που ξεπερνάει σε χάρη όλα τα υπόλοιπα. Συνάδελφος, λοιπόν, μπήκε έξαλλη στο γραφείο, βρίζοντας γιατί κόντεψε να τρακάρει στην Πανεπιστημίου προχθές το βράδυ, επειδή δεν μπορούσε να ξεχωρίσει ποιο φωτεινό λαμπάκι είναι στολισμός και ποιο φωτεινός σηματοδότης! Είναι που είναι δύσκολα τα πράγματα, είναι που είναι τα νεύρα μας τσατάλια, υπάρχει που υπάρχει μία γενικευμένη αίσθηση ανασφάλειας, ας μην σκοτωθούμε πάνω στην Πανεπιστημίου μία Τετάρτη βράδυ από το στολισμό του Μπακογιάννη. Αμαρτία δηλαδή. Λυπηθείτε μας.