Πριν μερικά χρόνια στην Ελλάδα της “Siemens”, της “Novartis” και πολλών άλλων σκανδάλων, η αστυνομία είχε γράψει μια φίλη μου για ένα σοβαρότατο έγκλημα: ελεύθερο camping! To δικαστήριο είχε οριστεί για την 29η Νοεμβρίου, ημέρα Δευτέρα και ώρα 9:00 σε ένα απομακρυσμένο χωριό της Πελοποννήσου.

Το δικαστήριο βρισκόταν στο ισόγειο μιας ταπεινής πολυκατοικίας. Μια μικρή πινακίδα έγραφε “δικαστήριο”, αλλά είχε περισσότερο το ύφος του προπατσίδικου ή του μίνι μάρκετ. Ομολογώ οτι είχε γίνει μια σοβαρή προσπάθεια για να “μπαλώσουν ” την έλλειψη κύρους της αίθουσας και έτσι στο βάθος του δωματίου, στον κεντρικό τοίχο, είχαν κατασκευάσει το βάθρο με τα έδρανα των δικαστών σε σκούρο δρυ και ύψος περίπου τρία μέτρα.

Οι τρεις δικαστές έπρεπε να ανεβαίνουν από μια πλαϊνή ξύλινη σκάλα και να κάθονται πλάι πλάι, θυμίζοντας λίγο μια εξπρεσιονιστική απεικόνιση της Αγίας Τριάδας, η πρόεδρος στο κέντρο και τα δυο τσιράκια δεξιά και αριστερά.

Πενήντα δύο υποθέσεις έπρεπε να εξεταστούν εκείνο το πρωί. Πενήντα μια για ελεύθερο camping και μια για έναν φράχτη που είχε κτισθεί κλέβοντας, κατά λάθος, ένα μέτρο από το οικόπεδο του πρώτου ξάδερφου. Εμείς ήμασταν το νούμερο 28! Αποφάσισα να μην πάω για καφέ και να παρακολουθήσω τις πρώτες δίκες. Το σενάριο ήταν γοητευτικό, μια “Δευτέρα Παρουσία” σχεδιασμένη από έναν Μιχαήλ Άγγελο της Λακωνίας. Δεν μπορούσα να απομακρυνθώ. Παιδιά με μούσια, tatoo και βραχιόλια στέκονταν μέσα και έξω από την αίθουσα, στο πεζοδρόμιο, στρίβοντας Βιρτζίνια και συζητώντας.

Ακούστηκε το πρώτο όνομα “O κύριος Παναγιώτης Κ. του Αντωνίου”… Περάσαν δυο ατέλειωτα λεπτά μέχρι να ακουστεί το “παρών!”. Πρέπει να ήταν η πρώτη φορά που τον αποκαλούσαν “κύριε” και ο Παναγιώτης τα είχε λίγο χαμένα. “Την 20η Αυγούστου, ημέρα Παρασκευή και ώρα 19:22, η αστυνομία σας βρήκε στην λεγόμενη παραλία με μια υφασμάτινη αιώρα, δυο μεταλλικές κατσαρόλες, ένα πλαστικό τάπερ και ένα σετ μαχαιροπίρουνα¨ είναι αλήθεια?”. Χωρίς μεγάλη σκέψη ο κατηγορούμενος απάντησε θετικά. Και τότε η γη άνοιξε κάτω από τα πόδια του. Μόνο μια λέξη, στεγνή, ωμή και κοφτερή σαν ξυράφι: “ΓΙΑΤΙ?”

Ίδρωσα. Μπήκα στην θέση του καημένου του Παναγιώτη και προσπάθησα να επεξεργαστώ την καταλληλότερη απάντηση. Δεν μου ερχόταν τίποτα στο μυαλό! Ο κατηγορούμενος όμως δεν έχασε την ψυχραιμία του και μετά από σαράντα δραματικά δευτερόλεπτα απάντησε “Είχα φτάσει στο χωριό από το πρωί και έψαχνα για δωμάτιο, αλλά ήταν όλα κλεισμένα και δεν είχα που να κοιμηθώ”… Άψογη και διαβολική απάντηση. Ο Παναγιώτης είχε τριπλάρει την παγίδα σαν επαγγελματίας δικηγόρος. Ένας αληθινός Ronaldino του δικαστηρίου… Αλλά ο διάολος αγαπάει τον κλέφτη αλλά αγαπάει και τον νοικοκύρη…. και μετά από μια ατελείωτη σιωπή γεμάτη σασπένς και πάθος, η πρόεδρος αντέδρασε με μια πανέξυπνη κίνηση ανατρέποντας οριστικά την έκβαση της διαμάχης: “Και εσείς, κύριε Παναγιώτη Κ. του Αντωνίου, πηγαίνετε διακοπές 20 Αυγούστου χωρίς να κλείσετε δωμάτιο?” Δεν υπήρχε καμιά ελπίδα να αντιδράσει σε αυτό το συλλογισμό! Η παρτίδα είχε πια χαθεί!

Ο Παναγιώτης αθωώθηκε χάρη στην γενναιόδωρη απόφαση των δικαστών και αναγκάστηκε μόνο να πληρώσει τα δικαστικά έξοδα. Αναφέρω αυτό το επεισόδιο μόνο και μόνο για να επισημάνω πόσο σοβαρός και δίκαιος ειναι ο νόμος και τα εκτελεστικά του όργανα. Επισημαίνω επίσης πόσο άστοχες και γελοίες ειναι οι προσπάθειες να κοροϊδεύουμε τα “σοφά ” δικαστήρια που ξέρουν να διαβάζουν την ψυχή των ανθρώπων και να αποφεύγουν τις σατανικές συνωμοσίες του κάθε Παναγιώτη!!!

Umberto Davoli