Το Πεδίον του Άρεως είναι από τα αγαπημένα μου σημεία στην Πόλη και βρίσκομαι συχνά εκεί είτε για περπάτημα είτε για καφεδάκι στην υπέροχη καφετέρια στο τέλος του Πάρκου, στη συμβολή των οδών Ευελπίδων και Α. Μουστοξύδη, στην Πλατεία Πρωτομαγιάς: το Alsos Lounge Café. Εκεί μίλησα με τον Βαγγέλη και τη μητέρα του κυρία Πόπη, ιδιοκτήτες της καφετέριας Alsos. Μοιραστήκαμε την κοινή μας αγάπη για το κέντρο γενικότερα και για το Πάρκο ειδικότερα, τις προσπάθειές του για την αναβίωση του Πάρκου, καθώς και για το πόσο ωραίο είναι να έχει κάποιος μία καφετέρια σε ένα από τα ωραιότερα σημεία της Αθήνας.

Ο Βαγγέλης είναι μεγάλος λάτρης του ποδοσφαίρου και είναι Ολυμπιακός. Μεγάλωσε στο Κέντρο και έστω κι αν έχει μετακομίσει προσωρινά στα Βόρεια, κυκλοφορεί μονίμως στην παλιά του γειτονιά!

Εσείς εδώ μεγαλώσατε;

Ναι, εδώ ήταν η γειτονιά μου! Άγιος Παντελεήμονας, Βικτώρια και Πατήσια.  Το μέρος που πάντα βρισκόμασταν με τα παιδιά από το σχολείο, την παρέα μου, ήταν το Πεδίον του Άρεως. Παίζαμε μπάλα και μετά πηγαίναμε στον Πανελλήνιο. Οι εποχές ήταν πολύ διαφορετικές τότε. Από εκείνες τις εποχές όμως, πάντα το Κέντρο είναι ένα μέρος, όχι μόνο με Έλληνες, αλλά και με ξένο κόσμο. Υπήρχαν παιδιά που ήταν από το εξωτερικό: Πολωνοί, Σύριοι, Αφρικανοί. Καλά παιδιά, με τα οποία κάναμε και παρέα. Πάντα συναναστρεφόμασταν με ξένους. Και έχω καλές αναμνήσεις και για αυτό δεν ασπάζομαι όλες τις θεωρίες που οδηγούν προς την ξενοφοβία. Να καταλάβεις εμείς κάποτε είχαμε μία ΕΒΓΑ. Το σημερινό μίνι μάρκετ. Μια μέρα, ήμουν γύρω στα 17-18, καθόμουν με 5-6 φίλους μου κάπου κοντά στο μαγαζί μας και πίναμε καφέ. Ένας Αφρικανός, ο Μπεν, ήταν φίλος, περνούσε κάθε βράδυ από την ΕΒΓΑ, ήταν πελάτης μας.  Μας βλέπει λοιπόν με τους φίλους μου και πάει στο σρβιτόρο και του λέει: «Ό,τι πιουν τα παιδιά, Δικά μου»! Αυτό Έλληνας δεν μου το έχει κάνει ποτέ! Τρελαθήκαμε, είχαμε μείνει και οι έξι με το στόμα ανοιχτό. Δεν θυμάμαι άνθρωπος να έχει κάνει ποτέ κάτι τέτοιο για μένα. Εκτός από τον Μπεν.

Από μικρός δηλαδή είχατε μαγαζιά και συναναστρεφόσασταν με κόσμο.

Ναι, το κουσούρι το είχαμε από μικροί! Το να έχεις μαγαζιά έχει ένα καλό και ένα κακό: Το καλό είναι ότι είσαι κύριος του εαυτού σου, είσαι υπεύθυνος για τις πράξεις σου. Από την άλλη όμως έχεις και την αποκλειστική ευθύνη των πράξεων σου! Τα λάθη σου δεν διορθώνονται από κανέναν άλλον. Κάνεις κάτι λάθος; Εσύ ο ίδιος θα λουστείς τις συνέπειες! Ενώ όταν είσαι υπάλληλος υπάρχει κάποιος που είναι από πάνω σου, μαζεύοντας και διορθώνοντας τυχόν λάθη. Επίσης, ενώ βγάζεις ίσως περισσότερα χρήματα, πρέπει να είσαι όλη μέρα στο πόδι. Κάνεις μία δουλειά, αλλά μετράει για τρεις! Δεν μπορείς να σταματήσεις να δουλεύεις, ειδικά όταν έχεις ένα μαγαζί παρεϊστικο, οικογενειακό, συνοικιακό, σαν το δικό μας.  Ενώ τα μαγαζιά που ανήκουν σε αλυσίδες, δεν είναι έτσι. Τα μαγαζιά που έχουν κάποιο  franchise,  που δουλεύουν «αυτόματα», ειδικά με την κρίση, δεν πάνε καλά. Τα μαγαζιά που επιβιώνουν είναι αυτά που προωθούν την παρέα, το νοιάξιμο, αυτά που γίνονται στέκι. Αυτό που έχει σημασία σε μαγαζιά σαν αυτό, είναι η προσωπική επαφή. Θα κάνεις χαβαλέ, θα κάνεις πλάκα, θα ξεχάσεις για λίγο τα προβλήματά σου. Σε ένα μαγαζί-αλυσίδα, δεν υπάρχει πρόσωπο.

Έχω παρατηρήσει, ότι το μέρος που θα θεωρήσει κάποιος στέκι δεν είναι σε καμία περίπτωση ένα μαγαζί που έχει από πίσω ένα μεγάλο όνομα, ένα franchise.

Ναι, συμφωνώ είναι πολύ δύσκολο να θεωρηθεί «στέκι» ένα τέτοιο μαγαζί. Οι θαμώνες σε τέτοια μαγαζιά σίγουρα δεν είναι πελάτες που θα μείνουν για χρόνια, θα είναι περαστικοί.

Εσείς έχετε σταθερούς πελάτες εδώ;

Εννοείται! Τόσο σταθερούς, που άμα δεν δούμε κάποιον καιρό, ανησυχούμε «που είσαι και πού είσαι» ρωτάμε. Και συγκεκριμένα, αυτό το μαγαζί έχει άλλο μοτίβο. Είναι οικογενειακό, έχει πιο μεγάλο κόσμο, είμαστε όλοι γνωστοί, νιώθουμε οικειότητα και μιλάμε στον ενικό! Όταν έκανα τη βάφτιση του γιου μου, ήρθαν 220 άτομα που οι περισσότεροι, ήταν πελάτες του μαγαζιού μου!

Τι σας αρέσει περισσότερο στη δουλειά σας;

 Αυτή ακριβώς η συναναστροφή με τον κόσμο. Δεν κάνεις κάθε μέρα το ίδιο πράγμα. Ναι, φτιάχνεις καφέδες, αλλά,  εφόσον συναναστρέφεσαι με κόσμο, κάθε μέρα κάνεις κάτι διαφορετικό. Μπορεί να φτιάχνεις ένα συγκεκριμένο καφέ για ένα συγκεκριμένο άτομο κάθε μέρα, αλλά τα πράγματα τα οποία θα πείτε, είναι διαφορετικά κάθε μέρα. Με αυτόν τον τρόπο, μέσω αυτής της δουλειάς,  κάνεις και ψυχοθεραπεία. Και στους άλλους και στον εαυτό σου. Επιπλέον,  δημιουργείς συνέχεια, γεννάς καινούργιες ιδέες για να ευχαριστήσεις ακριβώς αυτόν τον κόσμο που περνάει κάποιες στιγμές μαζί σου. Τη λατρεύω λοιπόν τη δουλειά μου, παρά την κούραση. Ειδικά όταν η δουλειά σου πάει καλά, όχι οικονομικά, αλλά όταν βλέπεις τη δουλειά σου να εξελίσσεται, είσαι περήφανος. Το μαγαζί εδώ το βλέπω σαν παιδί μου: Έχω χτίσει την τελευταία γυψοσανίδα και έχω βάλει το κάθε ένα σπιτάκι σε κάθε σημείο με τα χέρια μου. Έτσι, είμαι περήφανος όταν το δικό μου δημιούργημα, αρέσει στον κόσμο. Νιώθω ικανοποίηση.

Κατ’επέκταση, έρχεται και το οικονομικό κομμάτι. Πάντως, ενώ δεν μπορώ να πω ότι πάμε άσχημα, =τα χρήματα που έχω χαλάσει για αυτόν εδώ το χώρο, δεν θα τα πάρω πίσω ποτέ. Τον κόπο και το μεράκι που έχω βάλει σε αυτό το χώρο, δεν ανταμείβονται. Γιατί πάντα νοιαζόμουν και το ίδιο το Πεδίον του Άρεως. Εδώ, έχω παίξει, έχω χτυπήσει, έχω ματώσει, έχω παίξει μπάλα, έχω μεγαλώσει. Κι όταν θυμάμαι πως πήρα το χώρο, παρατημένο, σε μία κατάσταση αποσύνθεσης και το βλέπω έτσι όπως είναι τώρα, είμαι πολύ ευχαριστημένος και χαρούμενος. Όταν άκουσα ότι το μαγαζί ήταν διαθέσιμο, θέλησα να δώσω όλο μου το χρόνο ώστε να το φτιάξω από την αρχή. Για να ξαναδώσει ζωή στο Πάρκο και στη γειτονιά μου. Στην απόφασή μου να ανοίξω το μαγαζί, έπαιξε πολύ μεγάλο ρόλο το ότι ήθελα να βοηθήσω το Πεδίον του Άρεως. Και όντως, τα τελευταία οκτώ χρόνια, από το 2010 που έχουμε το μαγαζί ,το Alsos βοήθησε ώστε να ξαναέρθει κόσμος στο Πάρκο, που, για πολλά χρόνια, ήταν ένας έρημος τόπος. Ευτυχώς τώρα τελευταία, έχουν αρχίσει και γίνονται περισσότερες εκδηλώσεις και εντός του Πάρκου και προς την κάτω μεριά. Από το 2010 όμως μέχρι το 2017 μόνο το δικό μου μαγαζί ήταν σημείο αναφοράς. Προς τα κάτω ήταν χάος.

Υπάρχουν ακόμη προβλήματα στο πάρκο αλλά εντοπίζονται ακόμη προς τα κάτω και όχι γύρω από την πλατεία Πρωτομαγιάς που βρίσκεται και το μαγαζί σας.

Ναι, αλλά γενικά υπάρχει μία κινητοποίηση. Υπάρχουν πολλοί σύλλογοι που ασχολούνται με το Πάρκο και δεν μιλάω  μόνο για τους συλλόγους που πολιτικοποιούν το θέμα. Εμάς δεν μας ενδιαφέρει η πολιτική, εμείς θέλουμε να αναβιώσει το πάρκο, να έχει ζωή και πάλι. Όμως ακόμα και υπό πολιτικό πρίσμα, μετά από τόσα πολλά χρόνια, κάτι έχει αρχίσει να γίνεται. Με αργούς ρυθμούς, αλλά φαίνεται ότι κάτι έχει αρχίσει να αλλάζει. Για παράδειγμα είχε γίνει μία κινητοποίηση όπου μαζεύτηκαν χιλιάδες κόσμου- όταν το πάρκο δεν είχε ακόμη φώτα- και άναψαν τις οθόνες των κινητών τους.

Ήταν μία πάρα πολύ όμορφη εικόνα, μία πάρα πολύ ωραία κινητοποίηση. Και όσο απίστευτο κι αν σου φαίνεται, ο κραττικός μηχανισμός έδρασε άμεσα: η εκδήλωση έγινε Τετάρτη, τη Δευτέρα είχαν αρχίσει να βάζουν φώτα. Πολύ ωραία κίνηση λοιπόν, οργανωμένη και ακομμάτιστη. Στο αγαλμα της Αθήνας ήταν 1.000 άτομα. Τέτοιου είδους κινήσεις χρειάζονται ακόμα. Προσωπικά, έχω βρεθεί και με την ηγεσία της Περιφέρειας, ώστε να μιλήσουμε για το τι μπορεί να γίνει για το πάρκο. Η Περιφέρεια ένας πολύ μεγάλος οργανισμός, αλλά έχει λίγο προσωπικό: λίγα άτομα που κάνουν πολύ μεγάλη δουλειά, μια μικρή διοίκηση που ασχολείται με τεράστια έργα. Και το Πάρκο ανήκει στην αρμοδιότητα της Περιφέρειας και όχι του Δήμου. Όταν είχα συναντηθεί λοιπόν με την ηγεσία, είχα πει ότι πρέπει να κοιτάξουν το θέμα του Πάρκου. Γιατί αυτό αποτελεί και τη βιτρίνα της δουλειάς τους.

Η Περιφέρεια κάνει πάρα πολλές δουλειές, πολλά καλά, τα οποία δε γίνονται γνωστά. Έτσι, πρέπει να δώσουν και την ενέργειά τους στο Πεδίον του Άρεως. Γιατί το συγκεκριμένο πάρκο έχει πέσει και θύμα του μεταναστευτικού ζητήματος, με τα καλά του και τα κακά του. Εμείς μπορεί να μην έχουμε πρόβλημα με τους ξένους, αλλά μέσω του Πάρκου και των φαινομένων ανομίας που ακούγονται, προωθείται η ξενοφοβία. Αυτό όμως που πρέπει να καταλάβουμε είναι ότι καλοί και κακοί άνθρωποι υπάρχουν σε όλες τις φυλές και σε όλες τις εθνικότητες. Εύχομαι ότι στο εγγύς μέλλον, θα φτιάξει η κατάσταση.

Μακάρι γιατί είναι μία πάρα πολύ ωραία περιοχή

Εννοείται! Όταν πήρα το μαγαζί, ένας αδερφικός φίλος ήταν στο εξωτερικό χρόνια. Γυρνάει λοιπόν και μου λέει: «Αν πεις σε Ευρωπαίο ότι έχεις μαγαζί σε Πάρκο, θα σε περάσουν για μεγιστάνα». Έτσι κατάλαβα, πώς βλέπουν οι Ευρωπαίοι τα πάρκα στο εξωτερικό. Η γυναίκα μου είναι μισή Γαλλίδα μισή Ολλανδέζα. Όταν έμαθαν οι θείοι της ότι έχω μαγαζί σε πάρκο, ενθουσιάστηκαν! Κι όταν ήρθαν εδώ οι άνθρωποι από την Ολλανδία και είδαν το πάρκο, ξετρελάθηκαν. Το αποκάλεσαν «Παράδεισο». Και μιλάμε για την Ολλανδία που έχει απέραντες πεδιάδες, πάρα πολλά πάρκα, πάρα πολύ πράσινο. Πρέπει να καταλάβουμε ότι αυτό που έχουμε εδώ στο Πεδίον του Άρεως είναι μοναδικό. Ένας παππούλης, ο οποίος έκανε βόλτα στο πάρκο, μου είπε: «ακόμη βρίσκω καινούργια λουλούδια και καινούργια πουλιά». Αλλά δεν έχουμε την παιδεία να εκμεταλλευτούμε αυτή την ομορφιά. Εννοώ να την εκμεταλλευτούμε ως τρόπο ζωής. Δεν έχουμε την παιδεία και για αυτό εμείς οι ίδιοι φτάνουμε το πάρκο να είναι σε αυτή την κατάσταση. Δεν θα διαμαρτυρηθούμε γιατί είναι βρώμικο, δεν θα διαμαρτυρηθούμε γιατί δεν έχει τουαλέτες. Θα διαμαρτυρηθούμε μόνο για θέματα που μπορούν να εξυπηρετήσουν κάποιο προσωπικό μας συμφέρον. Ενώ πρέπει να ενδιαφερθούμε και να διαμαρτυρηθούμε και γιατί δεν υπάρχουν καλά μονοπάτια να κάνεις την πεζοπορία σου, και για το ότι περπατάς και έχει χαλίκια κάτω και γιατί δεν έχει γκαζόν παντού και για πολλά άλλα. Έχουμε μεγάλο μερίδιο ευθύνης όλοι μας για το πάρκο. Είμαστε άξιοι της μοίρας μας σε πολλά πράγματα.

Οπότε το αγαπάτε πραγματικά το πάρκο. Τι είναι για εσάς το Πεδίον του Άρεως τελικά;

Τα παιδικά μου χρόνια! Η έκθεση βιβλίου που γινόταν, η έκθεση λουλουδιών, το ποδόσφαιρο που έπαιζα, το πρώτο φιλί που έδωσα. Τα περισσότερα πράγματα που έχω κάνει στη ζωή μου για πρώτη φορά, τα έχω κάνει εδώ. Το Πεδίο του Άρεως είναι κομμάτι της ζωής μου. Παρά το γεγονός ότι έχω μετακομίσει στα βόρεια προάστια, σπίτι μου θεωρώ αυτή την περιοχή. Δεν μπορώ να σκεφτώ ότι δεν θα έχω κάποια στιγμή αυτό το μαγαζί, ότι δεν θα έχω μια σύνδεση με την περιοχή. Είναι κομμάτι του εαυτού μου.

Το καλό και το αξιοθαύμαστο είναι ότι παλεύετε και για πράγματα που δεν αφορούν άμεσα το μαγαζί σας.

Ναι, εγώ αγαπάω το πάρκο. Δεν ασχολούμαι με την αναβίωση για δικά μου προσωπικά συμφέροντα, για προσωπικούς μικροοικονομικούς σκοπούς. Εμένα με ενδιαφέρει το Πεδίον του Άρεως. Είχα κάνει διαφήμιση στον Πανελλήνιο, χωρίς να κοιτάξω ποτέ αν έχουνε βάλει ταμπέλα. Το έκανα μόνο και μόνο για να στηρίξω τον Πανελλήνιο γιατί είχα μάθει ότι δεν είχανε λεφτά ούτε για πετρέλαιο. Έτσι είπα να βάλω και εγώ ένα λιθαράκι με τη μορφή διαφήμισης, μόνο και μόνο για να στηρίξω τον Πανελλήνιο. Ειλικρινά, το πάρκο είναι η ζωή μου. Το έχω ζήσει στην καλύτερή του εποχή. Τώρα που μιλάμε, φέρνω στο μυαλό μου εικόνες και συγκινούμαι. Έχω ανάψει κεράκια σε όλες τις εκκλησίες του πάρκου. Από όσο γνωρίζω θα ξεκινήσει και το θέατρο Άλσους να λειτουργεί το Σεπτέμβρη. Θέλω να πάει καλά αυτό το θέατρο, να έρθει ο κόσμος. Δεν το βλέπω ανταγωνιστικά, θέλω να έρθει ο κόσμος εδώ ξανά.

Για εσάς η Πόλη Ζει;

Φυσικά και ζει και μάλιστα, έχει μία απίστευτη δυναμική. Το κέντρο είναι ένα θαύμα, ένα θαύμα της ζωής. Η χαρά μου είναι να παίρνω τη γυναίκα μου και να κατεβαίνουμε για ποτό στο κέντρο. Ως παιδί του κέντρου ξέρω ότι θα ξαναγυρίσω εδώ. Είναι άλλο πράγμα η Πόλη. Για έναν άνθρωπο που έχει λίγο ζωή μέσα του και έχει μία κουλτούρα ανοιχτή, το κέντρο είναι ο παράδεισος. Όρεξη να έχεις να το ανακαλύψεις! Εμείς που γεννηθήκαμε και μεγαλώσαμε εδώ, μας μαγεύει η ζωή του κέντρου. Ποτέ δεν θα μπορούσα να φανταστώ τον εαυτό μου σε ένα ήσυχο μέρος, να μην περνάνε αυτοκίνητα, να μην υπάρχει βουή και θόρυβος. Καμία πόλη δεν είναι σαν την Αθήνα και είναι πολύ ωραίο που η Αθήνα ανεβαίνει πάλι τουριστικά. Εμείς για πρώτη φορά έχουμε αρχίσει και έχουμε τουρίστες, και ως μαγαζί και ως Πεδίον του Άρεως. Τα πραγμάτα τελικά ίσως πηγαίνουν προς το καλύτερο. Οι εναπομείναντες του κέντρου έχουν αρχίσει πάλι και χαμογελάνε. Το πάρκο σίγουρα έχει πίσω. Αλλά, όσον αφορά την ανάπτυξη στην πόλη, τα πράγματα πάνε καλύτερα.

Μίλησα και με τη μητέρα του Βαγγέλη, κυρία Πόπη…, κυρίως για το Πεδίον του Άρεως, όπου κάνει κάθε μέρα τη βόλτα της. Αλλά και με νοσταλγική διάθεση, για τη χώρα μας, την Πόλη μας και τις ομορφιές της: 

«Εγώ δεν αντιλαμβάνομαι ότι είναι τόσο άσχημα τα πράγματα στο Πεδίον του Άρεως. Εδώ που βρίσκεται το μαγαζί μας, δεν έχουμε επεισόδια, με απόλυτη ειλικρίνεια σας λέω ότι δεν έχω ακούσει τίποτα. Έχω καταλάβει ότι στην ουσία, παίζονται πολιτικά παιχνίδια πάνω στο Πεδίο του Άρεως. Αν υπάρχει πρόβλημα, αυτό εντοπίζεται κυρίως στην κάτω μεριά, στην οδό Μαυροματαίων. Μέσα το πάρκο έχει ζωή, στις εκκλησίες γίνονται γάμοι και βαφτίσεις. Αλλά πάντα το πρόβλημα ήταν στην οδό Μαυροματαίων, όπου μαζεύονται οι ναρκομανείς. Αλλά πού να πάνε κι αυτά τα παιδιά;  Κάπως έτσι έχει βγει και άσχημο όνομα για Πάρκο, γιατί από το δρόμο αυτόν περνάει κόσμος: τα ΚΤΕΛ, λεωφορεία, ο Πανελλήνιος. Εκεί κινείται ο κόσμος και εφόσον βλέπουν αυτήν την εικόνα αρχίζει να πλανάται ο φόβος για το Πεδίον του Άρεως. Και είναι πανέμορφο. Μια βόλτα ή μερικές φωτογραφίες δείχνουν πόσο ωραία σημεία έχει το Πεδίον του Άρεως. Και άκουσα τώρα ότι θα ανοίξει το θεατρο Άλσους. Έτσι, θα ξαναέρθει εδώ ο κόσμος. Μόλις έκλεισαν τα θέατρα ερήμωσε το πάρκο.
Πριν είχε φώτα, είχε κόσμο και στα φώτα και τον κόσμο, τα κακοποιά στοιχεία δεν εισχωρούν. Στο μαγαζί μας έρχεται ακόμη κόσμος αλλά όχι τόσος όσο παλιά. Κάποτε, δεν έπεφτε καρφίτσα στην πλατεία. Αυτό που λένε να μην περνάς τη νύχτα ισχύει, αλλά όχι μόνο για το Πεδίον του Άρεως! Για τόσα μέρη στην Αθήνα. Εξάλλου, το πάρκο το κλειδώνουν το βράδυ, εμείς μόνο μένουμε ανοιχτοί, αλλά έχουμε και ξεχωριστή είσοδο. Ακόμη, είναι τόσο ωραία στο Πάρκο. Τα παιδιά κάθονται και παίζουν μέχρι τα μεσάνυχτα, είμαστε μες στο πράσινο και η βουή της πόλης δεν περνάει. Το καλό είναι ότι η Κυψέλη άρχισε πάλι να παίρνει ζωή, εφόσον τα ενοίκια είναι φθηνά, έτσι ίσως αναβιώσει και το Πάρκο. Και υπάρχουν τόσο ωραία σπίτια εδώ στο κέντρο! Αρχοντικά και νεοκλασικά που είναι στολίδια για την περιοχή, διαμάντια! Εγώ ακόμη μένω στο κέντρο, στα Κάτω Πατήσια. Ακριβώς πάνω από το σταθμό του ΗΣΑΠ. Ο παλιός σταθμός δεν είχε σκεπή, δεν ήταν υπόγειος και εμένα μου άρεσε να βλέπω τα τρένα να πηγαίνουν και να έρχονται. Τώρα είναι απλά μία πλατεία με τσιμέντο. Θέλω τη χώρα μου και την Πόλη μου, έτσι όπως ήταν κάποτε. Μπορεί να μου τη γυρίσει κάποιος πίσω;»