Ζούμε πρωτόγνωρα πράγματα και η αλήθεια είναι ότι δεν ξέρουμε αν πρέπει να γελάσουμε ή να κλάψουμε.
Είναι απίστευτα περίεργα τα συναισθήματα και οι στιγμές που περνάνε, αλλά αυτή τη φορά πρέπει να διαχειριστείς, φίλε Σπύρο, κάτι που δεν περνάει ούτε απ’το χέρι σου, ούτε απ’το χέρι του φιλικού και οικογενειακού περιβάλλοντος, ούτε καν απ’την ίδια την χώρα που βρίσκεσαι.
Είμαι σε καραντίνα – ή καραμπίνα! – από τις 15/03 έως σήμερα και έχουμε ακόμα.
Σίγουρα δεν ξέρω πως είναι να είσαι φυλακισμένος, αλλά μετά από αυτή την εμπειρία είμαι βέβαιος, ότι θα μπορώ να φανταστώ!
Υπάρχουν πολλές στιγμές που προσπαθώ να συνειδητοποιήσω τι έχει γίνει, διότι όταν είσαι όλη μέρα στον δρόμο για βιοποριστικές ανάγκες – και όχι μόνο- και περιμένεις πως και πως να γυρίσεις και να αράξεις στον καναπέ σου, τότε το κοντράστ της σημερινής κατάστασης είναι σοκαριστικό.
Ας δούμε όμως το νόμισμα απ’την άλλη πλευρά, γιατί στην προκειμένη είναι πολύ βοηθητικό και ίσως ανανεωτικό.
Μέσα σε όλη αυτή την ανακατωσούρα, λοιπόν, και αφού έχουν περάσει τρία 24ωρα, σίγουρα όλοι μας μπορούμε να σκεφτούμε πιο ήρεμα και με λιγότερο πανικό.
Υπάρχουν πολύ ωραία και δημιουργικά πράγματα που μπορεί κανείς να ασχοληθεί με μηδαμινό κόστος..!
Όπως;
Όπως το να καλλιεργήσουμε το πνεύμα μας (το πιο σημαντικό στην προκειμένη) να ακούσουμε πάαααααρα πολλή μουσική, να δούμε ενδιαφέροντα ντοκιμαντέρ και ταινίες που ίσως να μην είχαμε χρόνο προ Corona virus, να διαβάσουμε τα βιβλία μας που ποτέ δεν βρήκαμε χρόνο για αυτά και να χουχουλιάσουμε με τους συντρόφους και τα κατοικίδιά μας που και αυτό γινόταν κάθε Σαββατοκύριακο!
Κλείνοντας θέλω να πω ότι οι φυλακές και τα κελιά 33 ήταν, είναι και θα είναι μονάχα στο μυαλό μας, γιατί ήρθε η ώρα να καταλάβουμε ότι η διαχείριση μιας κατάστασης δεν περιορίζεται σε τοίχους, πάρκα και σύνορα.
