Ο κύριος Ν., γέννημα-θρέμμα Πατησιώτης, μου μίλησε για τη διασκέδαση των νέων στις δεκαετίες ’70-’80.

“Η διασκέδασή μας ήταν οι ντισκοτέκ, τα πάρτι στα σπίτια και ο κινηματογράφος. Κάθε Σάββατο πηγαίναμε στον κινηματογράφο. Τότε, ήταν πολύ της μόδας ταινίες με τον Μπελμοντό, τον Αλέν Ντελόν και άλλους γνωστούς ηθοποιούς της εποχής.

Στα σπίτια βρισκόμασταν πολύ συχνά και όχι μόνο για να γιορτάσουμε κάποιο γεγονός. Και αν δεν είχες τη δυνατότητα να πας δώρο σε γιορτή, αυτό δεν ήταν παρεξηγήσιμο. Σημασία είχε να βρεθείς με τους φίλους, με την παρέα, όχι το δώρο”.

Καθώς αναπολούσε, θυμήθηκε μία πλατωνική του αγάπη. Η φωνή του απάλυνε και ανάμεσα στις λέξεις μπήκανε παύσεις που έδιναν άλλη χρoιά στη διήγησή του -πιο γλυκιά, πιο νοσταλγική.

“Όταν ήμουν νέος, μου άρεσε μία κοπέλα. Φυσικά, δεν τολμούσα να της το πω. Περνούσα από τη δουλειά της μόνο και μόνο για να τη δω. Ένα βλέμμα ήταν αρκετό. Κι εκείνη καταλάβαινε. Καταλάβαινε το ενδιαφέρον μου. Κάπως έτσι φλερτάραμε οι νέοι τότε”.
……………..

Κι εγώ, ακούγοντας αυτή τη σύντομη ιστορία από τον κύριο Ν., επιβεβαίωσα -για ακόμα μία φορά- ότι αυτό που μετράει περισσότερο -ανεξάρτητα από την εποχή ή τις καταστάσεις- είναι το ανθρώπινο στοιχείο. Το να χτίζεις στιγμές μαζί με τους άλλους -με καθαρότητα, αγάπη κι ανιδιοτέλεια. Στιγμές που κάποτε θα γίνουν όμορφες αναμνήσεις, και που θα οδηγούν στη δημιουργία νέων. Στιγμές που θα κάνουν την καρδιά και τον νου να χαμογελούν. Στιγμές που θα είναι ο λόγος να πεις σε κάποιον “Έλα να σου πω μια ωραία ιστορία”.