Το πρώτο που αγάπησα στην «ΠΟΛΗ που ΖΕΙ», είναι αυτή η γόνιμη ανησυχία, η εναλλακτική ματιά, ενάντια στο προφανές και το εύκολο.
Τούτη η πόλη, με τεράστιο ιστορικό βάρος πολιτισμού αλλά και αγώνων, φαίνεται να αργοπεθαίνει, πνιγμένη στα σκουπίδια, τις μολότοφ και την παγερή αδιαφορία των κατοίκων της , που κλεισμένοι στον μνημονιακό εαυτό τους παλεύουν όπως-όπως να τη βγάλουν καθαρή. Η Αθήνα της εγκατάλειψης, της μοναξιάς, της βρώμας, της ανεργίας, των ξεχασμένων μοναχικών, της βαριεστημένης βίας. Κι εκεί που η κατάθλιψη και η απογοήτευση πάνε να μας πνίξουν, τσουπ! Μια παρέα ωραίων τρελών σου βγάζει ένα δημιουργικό εφημεριδάκι, που μιλά για το άλλο πρόσωπο της πόλης! Όμορφα στέκια και όμορφοι άνθρωποι, παρέες και τσιπουρομπουζουκοκαταστάσεις, δημιουργικές γωνιές έκφρασης και γωνιές αλληλεγγύης σκάνε μύτη και σου φωνάζουν, ψιτ φιλαράκι,είμαστε κι εμείς εδώ!
Αντίστοιχες προκαταλήψεις βαραίνουν και την επαρχία, που έρχεται στο προσκήνιο μόνο όταν διαρρηγνύεται η ήσυχη κανονικότητα (εγκλήματα, φυσικές καταστροφές κλπ), ή κάπου εκεί κοντά κατά το Πάσχα, με μυρουδιά σουβλιστού αρνιού και ρίγανης, φέρνοντας αυτόματα στο νου κότες και φρέσκα αυγά, ανθισμένα λιβάδια και χιονισμένες βουνοκορφές, με γιαγιάδες να καθαρίζουν φρέσκα φασολάκια στις δροσερές αυλόπορτες. Μια επαρχία -θεματοφύλακας παράδοσης και παιδικών αναμνήσεων, που στέκεται γαντζωμένη σε ένα όμορφο αλλά χαμένο για τον άνθρωπο της πόλης, παρελθόν. Μια επαρχία όπου το ρολόι του χρόνου έχει σταματήσει δεκαετίες πριν, και αρνείται να συντονιστεί στο σήμερα. Κάτι σαν όμορφη κιτρινισμένη παλιά χαλκομανία….
Σε καιρούς αναζήτησης σαν και τους σημερινούς όμως, άλλο το φαίνεσθαι και άλλο το είναι. Λίγο να ψάξει κανείς πίσω από τα στερεότυπα, θα ανακαλύψει μια άλλη επαρχία που έχει ψυχούλα, ανησυχίες, ροκ γωνιές και ροκ καταστάσεις. Μια επαρχία που προβληματίζεται, αντιστέκεται, δημιουργεί, τραγουδάει και ερωτεύεται- τη ζωή πρωτίστως, που, σαν τις γειτονιές της Πόλης κι αυτή, ΖΕΙ, παίρνει και δίνει ανάσες ανθρωπιάς και δημιουργίας. Μια επαρχία που αν αφουγκραστείς, θα ακούσεις να σου φωνάξει παιχνιδιάρικα: ψιτ! Φιλαράκι, είμαστε κι εμείς εδώ, έλα να ξανα-γνωριστούμε! Τι λες?
Α. ΜΠ.