Τέλη Δεκέμβρη κι η Αθήνα, κοριτσάκι του παραμυθιού, ανάβει σπίρτα για να ζεστάνει τη μέσα κι έξω παγωνιά της, να φωτίσει τα ταπεινά ή μεγαλεπήβολα όνειρά της για Ειρήνη, Ευημερία, Πρόοδο.

Ξημερώνει νέα χρονιά κι ευχόμαστε να «βάλει σκούφια ο Τρελλός»* και να λευκάνει τη μαυρίλα που μας δώρισε, από τα μικράτα του το 2022.
Κι ας κρυώνουμε περισσότερο!

Στολίσαμε τα σπίτια μας, ίσως πιο ταπεινά –αλλά στολίσαμε, βρε αδελφέ!– φτιάξαμε γλυκά, καμαρώνουμε το έλατό μας και τα πορφυρά αλεξανδρινά στο περβάζι. Αυτά μας παρηγορούν — το νιώθουμε στο χρώμα και στην ευωδιά τους.

Κατεβαίνω στο Κηπάκι να παρηγορηθώ ακόμα περισσότερο. Τα πάντα μοιάζουν βυθισμένα σε απραξία, σαν τους γεροσοφούς που σκέφτονται πολύ και μιλούν σπάνια, με λόγο μεστό, βαρύ.

Τα λουλουδάκια, φροντισμένα έγκαιρα για να αντέξουν τη χειμέρια μάνητα, υπομένουν στωικά την παγωνιά, κρατούν την πολύχρωμη φορεσιά τους. Κάποια κυκλάμινα ξέραναν τα φύλλα τους. Τα αφαιρώ προσεκτικά και παρατηρώ τους ολοζώντανους βολβούς τους. Θα τους νανουρίσω με αγάπη στα ζεστά και θα τους ξαναφυτέψω την άνοιξη που –πού θα πάει;– θα ‘ρθει.
Τα δέντρα στέκονται, κάποια γυμνά, ολόρθα, καλοταϊσμένα, φροντισμένα, φρουροί ακοίμητοι της Ελπίδαςll για νέα βλάστηση, πιο θαλερή, αφθονότερη. Αυτά ζεσταίνουν την ψυχή, παραδείγματα αντοχής και υπομονής.

Μήνυμα ελήφθη και θα το ακολουθήσω. Λογαριάζω να κλαδέψω στο φεγγάρι του Γενάρη, λογαριάζω τις δουλειές του επόμενου φεγγαριού· και του παραπάνω. Κρατιέμαι από τα κλαδιά τους που σύντομα θα πρασινίσουν και θα μπουμπουκιάσουν, πετώντας στα άχρηστα το άγχος, τη σκοτεινιά. Αρχίζω να σκέφτομαι θετικά, δημιουργικά. Παίρνω θάρρος, αναζωογονούμαι!.

Jean-Paul** σα να ‘χεις δίκιο: «Η Ανθρώπινη Ζωή αρχίζει στην άλλη πλευρά της απελπισίας».

*Μτφρ. από τα… Αθηναϊκά στα Ελληνικά: «Να χιονίσει στην κορυφογραμμή του Υμηττού»
** Jean-Paul Sartre: «La vie humaine commence de l’autre côté du désespoir»

Ιπποκράτους 157, Αθήνα
τ.: 210 64 48 002
fb: Το κηπάκι
ig: tokipaki