Τον Μεσαίωνα, οι χωρικοί με αναμμένες δάδες και λόγχες στα χέρια τους κυνηγούσαν βρυκόλακες, μάγισσες και εν γένει εγκληματίες. Την εποχή των social media, οι μοντέρνοι “χωρικοί” συμβαδίζουν με την τεχνολογία της εποχής τους. Αντί για δάδες, κρατάνε smartphones και τρέχουν ξοπίσω από σύγχρονες μάγισσες και σύγχρονους βρυκόλακες.
Το κυνήγι των συνεργών του διαβόλου αντικαταστάθηκε από το κυνήγι της ηθικής ανωτερότητας. Μας αρέσει να αισθανόμαστε καλύτεροι από τον πλησίον μας: πιο ηθικοί και άρα ικανοί να κριτικάρουμε τους πάντες και τα πάντα. Στεκόμαστε έξω από σπίτια ανθρώπων και γιουχάρουμε. Φωνάζουμε “Ψόφα” γιατί θεωρούμε πως μόνο ο θάνατος αξίζει σαν τιμωρία για μερικούς. Όσοι από εμάς δεν μπορούμε να παρευρεθούμε σε αυτή τη σύγχρονη “καύση των μαγισσών”, στριμωχνόμαστε στα Μέσα Κοινωνικής Δικτύωσης για να στάξουμε τη χολή μας με σχόλια κάτω από προφίλ χρηστών και βίντεο. Κι αυτό για ποιο λόγο; Έχουμε την ανάγκη να λειτουργούμε ως θεοί-τιμωροί; Ή θεωρούμε τόσο αδύναμη και χαλαρή τη δικαιοσύνη λοιπόν; Όλοι αυτοί που φωνάζουν “Ψόφα” ας ζητήσουν να υιοθετήσει η πολιτεία αύριο κιόλας την εσχάτη των ποινών, εάν αυτό είναι που τους λείπει για να κορεστεί το αίσθημα της δικαιοσύνης μέσα τους. Και μετά τι θα γίνει; Θα επέλθει η τάξη στον μικρόκοσμό τους;
Η ανομία δεν εξαλείφεται με βία. Πόσο μάλλον με κατάρες για θάνατο. Και πόσο πολιτισμένα απάνθρωπο είναι να φωνάζουμε «κρεμάστε την», «δώστε την στον λαό» και να γράφουμε στα παντζούρια ξένων σπιτιών «θάνατος»! Με αυτές τις κινήσεις αφήνουμε τη σαπίλα του ενός κυττάρου να μολύνει ολόκληρο τον οργανισμό. Τα βίαια περιστατικά ξυπνούν και βίαια ένστικτα, που τροφοδοτούν τον άνθρωπο για να μπορέσει να αντιμετωπίσει τη σκληρή πραγματικότητα. Όχι όμως! Οφείλει να αντισταθεί! Γιατί ο άνθρωπος είναι πολιτισμένο ον, που δεν καθοδηγείται από τις βαθύτερες, πρωτόγονες ορμές του. Ο κίνδυνος να παγιθευτούμε σε έναν κύκλο, όπου δεν μπορείς να ξεχωρίσεις την αρχή από το τέλος του, είναι μεγάλος. Επαναλαμβάνοντας σκηνικά σαν αυτά που βλέπουμε τις τελευταίες ημέρες στις οθόνες μας εξισωνόμαστε με αυτό που κατηγορούμε.
Συμπέρασμα; Ο πολιτισμός μας πήγε για τσιγάρα και δεν θα γυρίσει. Στη θέση του έμεινε ένα μαύρο καρβουνάκι να λερώνει την ψυχή μας. Εάν θες να θεωρείσαι καλύτερος άνθρωπος από την κάθε “φόνισσα” δεν συμμετέχεις στη βία του όχλου και δεν ηδονίζεσαι από τον θάνατο ως τιμωρία.
