Όλο και περισσότεροι άνθρωποι της τηλεόρασης, ειδικά τηλεπερσόνοι-ες σε κάτι πρωινάδικομεσημεριανά, έχουν αυτόκλητα οριστεί ως οι ειδικοί περί της γλώσσας που ΠΡΕΠΕΙ να χρησιμοποιούν όσοι και όσες μιλούν, γράφουν, εκφράζονται σε συνεντεύξεις, κείμενα, ποστ κ.λπ.
Κουνάνε το δάχτυλο, στοχοποιούν, εγκαλούν στην τάξη όποιον-όποια ξεφύγει από την πολιτική ορθότητα (όπως την έχουν συστηματοποιήσει οι τηλεάνθρωποι… και όλο το σύστημα). Και όλο αυτό το θεωρούν και προοδευτιλίκι, ενώ στην πραγματικότητα δεν είναι τίποτα περισσότερο από «πέσιμο» και «τσαμπουκάς» ενάντια σε όποιους «δεν ταιριάζουν» σε αυτό που έχουν στο κεφάλι τους οι
«οπίνιον μέικερς».
Εάν δεν ήταν επικίνδυνο, θα ήταν απλά κωμικό και γελοίο. Το «προοδευτικό» σαν χαρακτηριστικό κερδίζεται με επιχειρήματα, συνθέσεις και πειθώ. Αυτό που εμφανίζεται στις τηλεοράσεις αλλά και στα σόσιαλ είναι μια καρικατούρα και τίποτα περισσότερο. Καρικατούρα, μάλιστα, που δεν ανέχεται τη διαφορετικότητα στην άποψη…
