Η Αθήνα των δεκαετιών του ‘50 και του ‘60 αναζητούσε μια νέα ταυτότητα για να ταιριάξει στην αίγλη των υπόλοιπων ευρωπαϊκών πόλεων. Τα Χριστούγεννα ήταν η κατάλληλη ευκαιρία. Κατάφωτοι δρόμοι που έμοιαζαν να κινούνται στον ίδιο ρυθμό με τα λαμπιόνια που αναβόσβηναν, κατάμεστα μαγαζιά και χαμόγελα γεμάτα ευχαρίστηση.

Κουραμπιέδες και μελομακάρονα με 80 δραχμές την οκά, να σχηματίζουν πύργους πάνω στα τραπέζια των ζαχαροπλαστείων, αφήνοντας μια αίσθηση αφθονίας σε μια πόλη που ήθελε την γκλαμουριά. Αγορές για το γιορτινό τραπέζι στην Βαρβάκειο αγορά, με τις γαλοπούλες να κρέμονται στη σειρά. Ψώνια στο θρυλικό πολυκατάστημα ΜΙΝΙΟΝ, στη συμβολή των οδών Πατησίων και Βερανζέρου, κοντά στην πλατεία Ομονοίας. Το αδιαχώρητο να επικρατεί στη γωνία Σταδίου και Αιόλου, μπροστά από το πολυκατάστημα Αφοι Λαμπρόπουλοι.

Η παλιά χριστουγεννιάτικη Αθήνα είχε μια φινέτσα που σήμερα θα λέγαμε vintage. Παιδιά με κοντά παντελονάκια να λένε τα κάλαντα μπροστά από την Ακαδημία και τροχονόμοι να γεμίζουν με δώρα από τα καταστήματα, όπως υπαγόρευε το μεγάλο έθιμο των γιορτών, τότε που τα φανάρια ήταν λιγοστά και η κυκλοφορία βασιζόταν σε αυτούς.

Σήμερα, το χριστουγεννιάτικα στολισμένο απ’ άκρη σ’ άκρη κέντρο, σε κάνει να ξεχνάς τη σύγχρονη απρόσωπη φύση της πρωτεύουσας, συνεχίζοντας να σε καλεί σε αυτή την ανοιχτή γιορτή.