Ανάμεσα στις ιστορικές οδούς Χέυδεν, 3ης Σεπτεμβρίου και Αριστοτέλους, εκτείνεται μία από τις μεγαλύτερες και πιο ιστορικές πλατείες του Δήμου Αθηναίων.
Η πλατεία Βικτωρίας για πολλά χρόνια αποτελούσε ένα κόσμημα της πρωτεύουσας.
Ευρύτερη γνωστή και από τον ομώνυμο σταθμό του ΗΣΑΠ, διατηρεί ακόμα μία γεύση της παλιάς Αθήνας. Εκείνης με την αρχιτεκτονική του ’50, τις περιπλανήσεις στην οδό Χέυδεν, τους κλασικούς κινηματογράφους και τη βαθιά ιστορική μνήμη.
Η ονομασία της οφείλεται στη βασίλισσα Βικτωρία του Ηνωμένου Βασιλείου, με αφορμή την παραχώρηση των Επτανήσων στην Ελλάδα το 1864. Ακόμα και αν το όνομα της πλατείας δέχτηκε ορισμένες αμφιταλαντεύσεις, ο θάνατος της βασίλισσας το 1901, επισφράγισε την τελική απόφαση για την επικράτηση του δικού της.
Ο λόγος που θεωρώ αυτή την πλατεία σημαντική είναι γιατί στο κέντρο της βλέπουμε το σπουδαίο μνημείο «Ο Θησεύς σώζων την Ιπποδάμειαν», ένα από τα σπουδαιότερα έργα γλυπτικής του 20ού αιώνα. Δημιουργία μέγιστης καλλιτεχνικής αξίας στην οποία απεικονίζεται ο Θησέας να προσπαθεί να σώσει την Ιπποδάμεια από τη μανία του μεθυσμένου Κένταυρου Ευρυτίωνα. Πρόκειται για έργο του Γερμανού γλύπτη Γιοχάνες Πφουλ, το οποίο από το 1937 ομορφαίνει και αναβαθμίζει ιστορικά τη μνημειώδη πλατεία.
Τι θα μπορούσαμε να σκεφτούμε σήμερα αν επισκεφτούμε την ιστορική πλατεία;
Δυστυχώς, θα αισθανθούμε μία κατάσταση παραμέλησης, μία πλατεία λησμονημένη η οποία δε θυμίζει την πρωτύτερη αίγλη της.
Οι παλιότεροι ακόμα θα θυμούνται τον Δομάζο, το Φλώκα, πολλές μεγάλες στιγμές που επιβίωσαν στη μνήμη και αντέχουν παρά τη σημερινή εγκατάλειψη.
Το πέρασμα της ώρας δημιουργεί μία διάχυτη ανασφάλεια στο να επισκεφτείς την πλατεία – συνήθως πρωί με μεσημέρι ο περισσότερος κόσμος θα θελήσει να βρεθεί σε αυτή. Δε διαθέτει παιδότοπο, αλλά υπάρχουν γύρω της καφετέριες, ταχυφαγεία και καταστήματα εστίασης.
Η πλατεία έχει πράσινο, αλλά ακόμα και αυτό δεν είναι αρκετό για να αντιστρέψει την πικρία από την απουσία ενδιαφέροντος για τη φροντίδα ενός ιστορικού μέρους.
Το μνημειώδες έργο γλυπτικής αξίζει περισσότερης φροντίδας, καθώς τα δημόσια γλυπτά είναι μία ιστορική υπενθύμιση και μία καλλιτεχνική και αισθητική αναβάθμιση της ανθρώπινης ζωής.
Περνώντας την πλατεία, μία έντονη μυρωδιά Αραβικών εδεσμάτων, όπως κεμπάπ, θα σπάσει τη μύτη σου. Πολλοί μετανάστες ανοίγουν μικρά μαγαζιά εστίασης που πωλούν βασικά πιάτα της χώρας τους. Στη Βικτώρια, και γενικότερα στο Κέντρο, βλέπουμε την αραβική κουζίνα και τα μπαχάρια της Ανατολής να δημιουργούν μία πικάντικη ατμόσφαιρα.
Θεωρώ ότι ο Δήμος πρέπει να μεριμνήσει διότι η παραβατικότητα, η ακαθαρσία, η διακίνηση παράνομων ουσιών, η γενικότερη παραμέληση τραυματίζουν την ιστορική μνήμη και την ανεξίτηλη ομορφιά μίας πλατείας γεμάτης ιστορία.
Μεγάλο πλεονέκτημα της πλατείας, η εύκολη πρόσβαση δεδομένου ότι υπάρχει τόσο μεταφορά με αρκετά λεωφορεία, όπως και η ομώνυμη στάση του ΗΣΑΠ.
Η πλατεία Βικτωρίας μπορεί να μην είναι η πιο παραμελημένη από τις πλατείες του Κέντρου. Ωστόσο, η βαρύτητα της ιστορικής της κληρονομιάς πρέπει να διατηρηθεί και αναμφίβολα, απαιτεί μία γενικότερη ανακαίνιση και μία διαβάθμιση τόσο στον τομέα της καθαριότητας όσο και στην αίσθηση της ασφάλειας.
