Πήρα το Lada μου να κατέβω για τα μπάνια του λαού στη Βουλιαγμένη. Τι το ‘θελα η ρουφιάνα! Να περνάς από τη Σταδίου, να είναι τα οχήματα, σταματημένα, λες και ήρθε το τέλος του κόσμου. Ρωτάει κύριος με Lada επίσης, μου λέει ξεκίνησαν τα έργα για τον περίπατο. Περίπατο θα πάει η ψυχική μας υγεία του λέω.
Έκανα δύο ώρες να φτάσω και ήταν η μέρα καθημερινή. Έκανα τρεις ώρες να γυρίσω και πέρασα από την Πανεπιστημίου. Βρε αθεόφοβοι, 2 λωρίδες η Πανεπιστήμιου; Πέρασε όλη η ζωή μπροστά από τα μάτια μου. Και δεν έφτανε αυτό, δεν είχα και τίποτα ωραίο να δω: κάτι φοίνικες και καλά Καλιφόρνια (εδώ γελάμε), κάτι ζαρντινιέρες απότιστες, κάτι λωρίδες πράσινες, κόκκινες και κίτρινες, ούτε μία σκιά, ένας παππούς στα δεξιά παραλίγο να πάρει παραμάζωμα και πεζούς και γλάστρες. Η Κόλαση του Δάντη.
Όμως, ακόμη μεγαλύτερη Κόλαση του Δάντη είναι οι διάφοροι που έσπευσαν να κράξουν δημοσίως. Γέλασα δεν μπορώ να πω. Αλλά, κι εγώ ταλαιπωριέμαι χρυσέ μου, όμως δεν κάνω έτσι. Κάνω λίγο υπομονή να δω. Μπορεί και να γίνει ωραία και πράσινη η Αθήνα. Μπορεί τώρα στα γεράματα να πάρω ένα ποδηλατάκι να πηγαίνω για τα μπάνια του λαού (και εδώ γελάμε). Μπορεί να καθαρίσει η ατμόσφαιρα. Μπορεί να μην έχουμε ανάγκη πια τα Lada μας και να τα αποσύρουμε.
Μόλις δω ότι όλα αυτά είναι μια μπούρδα (που αν με ρωτάτε, η ζυγαριά γέρνει προς τη μπούρδα) θα βγω πρώτη πρώτη – με ξέρετε! – να περιγελάσω με το μεγάλο περίγελο.
Υ.Γ. Κρατιέμαι Δήμε Αθηναίων να μην σχολιάσω ότι μία ζαρντινιέρα κοστίζει όσο η σύνταξή μου. Θα τα πούμε εν καιρώ. Όπως επίσης κρατιέμαι να μην σχολιάσω την πρόταση υιοθέτησης μίας ζαρντινιέρας. Εμ την πληρώνω εγώ, εμ θα χαλάσω και δικό μου νερό;
