Οι «αυθεντίες» είναι το (καθόλου σπάνιο) είδος ανθρώπου που συναντάται σε παρέες καλλιτεχνών, μουσικών, ποιητών, «διαφωτιστών», δημοσιογράφων, πολιτικών (τα δύο τελευταία δύο ψυχές σε ένα σώμα) και τα λοιπά.
Είναι συνήθως μέσης -τρίτης ηλικίας (γι’ αυτό το κοντέρ τους έχει γράψει πολλά χιλιόμετρα επιτυχιών από τα νιάτα τους μέχρι σήμερα) και κανένα συνδετικό κρίκο δεν κρατάνε με νεότερες γενιές, αγνοώντας και περιφρονώντας -στο βάθος- τα προβλήματα και τις διεκδικήσεις αυτών. Κρατάνε τον εαυτό τους έξω από τα προβλήματα που δεν τους αφορούν. Έχουν περάσει άλλωστε χειρότερες δυσκολίες απ’ όλους και γι’ αυτό δε θα κατέβουν από το βάθρο (που «έσκισαν τα πόδια τους» ν’ ανέβουν), για να μιλήσουν με ανθρώπους που δεν ανήκουν στη κλίκα τους και δεν υιοθετούν τον κώδικα επικοινωνίας τους, δεν αναγνωρίζουν το όνομα τους και τη συμβολή του στον πολιτισμό μας.
Ποιος είναι ο κώδικας επικοινωνίας τους; Ο καθρεφτισμός της υπεροχής τους στα μάτια των άλλων. Αν δεν υπάρχει αυτή η προϋπόθεση, δεν έχεις καμιά θέση κοντά τους και στην εκτίμηση τους, ενώ επίσης η άποψή σου δεν θα φτάσει ποτέ στα περήφανα αυτιά τους.
Αν δε σου αρέσει να είσαι δουλοπρεπής απέναντι στους άλλους, αν δεν διαβάζεις κριτικές πσραστάσεων-βιβλίων-ταινιών από άλλες « αυθεντίες», ώστε να έχεις μια απάντηση έτοιμη, πλασμένη από τα χέρια των μετρ του είδους -έστω κι αν δε διάβασες το βιβλίο, δεν παρακολούθησες την παράσταση, δεν είδες την ταινία- είσαι εκτός τόπου και χρόνου και κατώτερος των περιστάσεων.
Έτσι κι αλλιώς, ζούμε στην Ελλάδα, την χώρα όπου βασιλεύουν οι «αυθεντίες» που εμείς τους χρωστάμε (χωρίς να το ξέρουμε, οι ανόητοι). Τη χώρα όπου καθένας περιμένει να του πει κάποιος άλλος ποια γνώμη να υιοθετήσει. Σαν καλό πρόβατο! Περιμένει «τον αυθεντία» της παράταξής του, των μέσων ενημέρωσης (που έχει επιλέξει), του τομέα του στην εργασία, του «υπερασπιστή» των δικαιωμάτων του στο συνδικαλιστικό χώρο να δώσει τη πληροφορία, να ρίξει την εντολή.
Διάφοροι καιροσκόποι που δήθεν νοιάζονται για το καλό όλων, μα στην πραγματικότητα τον εαυτό τους ενδιαφέρονται να προστατεύσουν από τα προβλήματα των άλλων.
Είναι το πρίσμα, το φίλτρο που επιλέγουμε να μας «σερβίρει» στο πιάτο μια όψη της πραγματικότητας που εμείς επιλέξαμε και ονομάσαμε πραγματικότητα μας. Η πραγματικότητα είναι, όμως, πολυεπίπεδη και πολυδιάστατη. Αυτό δεν συνειδητοποιούμε και σαν καλά προβατάκια νομίζουμε πως έχουμε «άποψη», είμαστε μύστες μια ιδεολογίας, έχουμε και εμείς ένα σκοπό στη ζωή κι ένα «ιδανικό» αυτό που μας άφησε παρακαταθήκη το «σεβάσμιο» σύστημα αυθεντιών.
Κι άντε να πεις ότι ο αυθεντίας που έχει απλώς το ψώνιο και θέλει τους αυλοκόλακες του είναι αθώος… Πιο αθώος από τον αυθεντία εκείνον που θέλει «τα δώρα» του και με λερωμένα τα χέρια του και τη ματιά του μας διορθώνει, μας νουθετεί, μας φέρνει ξανά στον ίσιο δρόμο!
Εσένα θα μου πεις τι σε νοιάζει; Κόψε πέρα και μην ασχολείσαι. Ναι, αλλά οι αυθεντίες θα εμφανιστούν στον εργασιακό χώρο, στην τηλεόραση, στο ραδιόφωνο, στα έντυπα και sites, στα social media, στην εκπαίδευση,στα πολιτικά τεκταινόμενα… Παντού!
Εγώ λέω να μην έχουμε κανέναν αυθεντία δερβέναγα στη ζωή μας, στο κεφάλι μας! Να στεκόμαστε στο ύψος της σκιάς μας και όχι πίσω από τη σκιά μας. Να’ μαστε περήφανοι και μόνοι μας να ψάχνουμε και να αλλάζουμε το μέσα μας, να εξυγιάνουμε το πνεύμα και την ψυχή μας, χωρίς αρχηγούς, χωρίς ανωτέρους, χωρίς σωτήρες, ευεργέτες, χωρίς ΤΕΤΟΙΟΥ ΕΙΔΟΥΣ θεούς και δαίμονες.
Μόνες και μόνοι να βρούμε μια άκρη σε αυτή τη ζωή, μα και με παρέα τους ανθρώπους που μας ακούνε, που βλέπουν την ομορφιά μέσα μας και θέλουν να τη δουν να εξελίσσεται- όχι να την αλλοιώσουν.
Προσέχετε τα κακέκτυπα της λιτότητας και της ελευθερίας : για να επιβιώσουν τα αρρωστημένα κύτταρα (πνεύματα/ψυχές) της κοινωνίας αναμιγνύονται με τα υγιή και σιγά σιγά τα διαβάλλουν, τα διαβρώνουν, εισχωρούν μέσα τους…
Προσέχετε τη καθημερινότητα σας, τις παραχωρήσεις σας, τα «ντάξει μωρέ, δεν πειράζει», προσέξτε τα αδύναμα σημεία σας ,γιατί από αυτά θα πιαστούν για να ανέβουν κάπου ψηλότερα με στόχο τα ουράνια. Μα ο ουρανός, φίλοι μου, ανήκει σε όλους!
