Με δεδομένη τη μεγαλύτερη ευχέρεια χρόνου από τα μέσα του Μαρτίου και μετά έχουμε διαβάσει τόσα πολλά για τον ιό που ήρθε και ανέτρεψε κάθε τι που θεωρούσαμε ακλόνητο, μόνιμο και σταθερό επηρεάζοντας όλες τις πτυχές της ζωής μας από τα ζωτικής σημασίας μέχρι και τα πιο ασήμαντα, τα πιο τετριμμένα. Γνώμες, αναλύσεις, προβλέψεις, εκτιμήσεις για το παρόν και το μέλλον μας υπάρχουν παντού και όλοι έχουμε κάτι σχετικό να πούμε.
Όροι όπως κοινωνική αποστασιοποίηση, καραντίνα, πανδημία, απαγόρευση κυκλοφορίας μας είναι πλέον τόσο οικείοι όσο μας ήταν μέχρι πριν από λίγο καιρό οι λέξεις αγκαλιά, φιλί, χειραψία. Συνηθίσαμε στη σκέψη ότι είναι κακό πράγμα να αγγίζουμε ο ένας τον άλλο και παρακολουθούμε καχύποπτα και με μια δόση αποδοκιμασίας όποιον δούμε να πλησιάζει είτε εμάς είτε κάποιον άλλο χωρίς να φοράει γάντια, μάσκα και δεν παίρνει τα απαραίτητα μέτρα προφύλαξης. Για να μην παρεξηγηθώ θέλω να διευκρινίσω ότι δεν το κρίνω, απλά το παρατηρώ. Κάποιος μάλιστα θα πει ότι έτσι πρέπει να κάνουμε γιατί μέσα από την ατομική μας ευθύνη υπηρετούμε το καλό της κοινότητας.
Όμως θυμάμαι κάποτε, σε ανύποπτο χρόνο και χωρίς να είμαι σίγουρος με ποια ακριβώς αφορμή έγραφα σχετικά με την χειρονομία της χειραψίας ως πρακτική της κοινωνικής μας καθημερινότητας.
Περίπου μια δεκαετία μετά ξαναδιαβάζω το κείμενο και προσπαθώ να διαπιστώσω ποια σημεία του εξακολουθούν να παραμένουν εύστοχα και κατά κάποιον τρόπο επίκαιρα και ποια μοιάζουν πλέον ξεπερασμένα, εκτός τόπου και χρόνου βγαλμένα κυριολεκτικά από μια άλλη εποχή. Σε κάποιο σημείο λοιπόν διαβάζω ότι «σήμερα η χειραψία αποτελεί μιας πρώτης τάξεως ευκαιρία δύο άνθρωποι να έρθουν σε επαφή άμεση και πραγματική χωρίς να φοβούνται (ένα φόβο που δεν είναι απαραίτητα συνειδητός) μήπως εκτεθούν, παρεξηγηθούν ή κινδυνέψουν».
Βρίσκω πραγματικά συγκλονιστικό το γεγονός πως ένα απόσπασμα ενός κειμένου που πριν από μόλις εξήντα ή εβδομήντα μέρες περιέγραφε κάτι τόσο δεδομένο για μια συνηθισμένη πτυχή της καθημερινότητάς μας σήμερα να θεωρείται (έστω και προσωρινά;) τόσο παρωχημένο που αγγίζει τα όρια της ειρωνικής φάρσας. Δεν είναι πια μιας πρώτης τάξεως ευκαιρία η χειραψία γιατί ο κόσμος φοβάται πλέον πραγματικά να απλώσει το χέρι του σε κάποιον που βρίσκεται απέναντί του.
Σ’ αυτή την κινηματογραφική δυστοπία που ζούμε τον τελευταίο καιρό είναι κρίμα που έχουμε βρεθεί στη θέση να πρέπει να την αποκλείσουμε από τη ζωή μας.
