Είναι σκληρά εδώ, και πολύ όμορφα.

Τα στοιχεία δε σ αφήνουν να επαναπαυτείς. Συχνά, κάθε ένα βήμα κόντρα στους ανέμους που τρυπάνε, θέλει προσήλωση και αγώνα [όπως συχνά και στη ζωή]. Δεν έχει τίποτα για να προστατευτείς [όπως συχνά και στη ζωή]. Το βάρος μου ακυρώνεται τόσο εύκολα.

Είναι τόπος για πολεμιστές εδώ, άρα μάλλον είμαι καλά.
Έτσι κι αλλιώς πόλεμο έχουμε πλέον. Όπως είχαμε και πριν’ απλά με λιγότερο προφανή όπλα και πολύ λιγότερο εμφανή θύματα.

Έχει πολύ καθαρό αέρα και καθαρό νερό εδώ. Κάπως σαν διαρκής ανάμνηση της αρχής αυτού του κόσμου, αν και γεωγραφικά τοποθετείται στο τέλος [άκρο] του.

Έτσι κι αλλιώς η αρχή και το τέλος είναι σε μενα όλο και περισσότερο δυσδιάκριτα, αν όχι επαμφοτερίζοντα’ φίδια και βορές.

Το παρελθόν είναι βαρύ σαν τον Μινώταυρο και με καταδιώκει.
Το παρελθόν και οι απουσίες που αυτό φιλοξένησε γίνεται το οξυγόνο μου.
Νέες πληγές ανοίγουν, παλιές πληγές κλείνουν και κάποιες δεν κλείνουν’ όλα καλά.

Δε μ άρεσε αυτός ο τελευταίος άνθρωπος. Τον υπερβαίνω’ αυτόν και τους φόβους του και το βάρος του, στο χιόνι, στον αέρα, στο νερό, βήμα-βήμα, άλμα-άλμα.
Και αν νικήσει στο τέλος, νίκησε, χάρισμα του [τα προδιαγεγραμμένα αποτελέσματα, πάντα μου ήταν πολύ βαρετά].

Τελευταία ζωγραφίζω υπαρξιακούς χάρτες, περίεργων τόπων. Αγόρασα και μια μικρή, εύθραυστη πυξίδα, έτσι για αστείο. Το αν ψάχνω τον εαυτό μου ή αν ψάχνω να χάσω τον εαυτό μου θα το αποφασίσω λέω, στην πορεία.

Άλλωστε υπάρχουν τόσοι δυνατοί τρόποι ώστε κάτι να μην υπάρχει.

Είναι τόπος πολεμιστών εδώ, άρα είμαι καλά [αν και εξακολουθείς να μου λείπεις].

Υ.Γ. Τύχη? Πεπρωμένο? τι είναι αυτό?

*μέρος του τίτλου του τελευταίου βιβλίου του Φ.Νίτσε “Ecce Homo”