*Αυστηρώς ακατάλληλο για ηθικολόγους και γκρινιάρηδες, χωρίς καμία αίσθηση του χιούμορ.
Αγαπώντας τους ανθρώπους, αποδεχόμενη ακόμη και τα πιο σκοτεινά βάθη της ψυχής τους, αφουγκραζόμενη τις ανάγκες της πόλης που ακόμη ζει, δεν μπορώ κατά τη διάρκεια αυτής της πανδημίας να μην μεριμνήσω και να μην σκεφτώ όλους ανεξαιρέτως. Υπάρχουν, λοιπόν, κοινωνικές ομάδες που ζουν στο περιθώριο ακριβώς λόγω αυτής της πανδημίας. Κανείς δε σκέφτεται τις δικές τους ανάγκες και το πόσο άλλαξε η δική τους καθημερινότητα.
Σήμερα μιλάμε για όσα δεν μιλάμε ανοιχτά: τις παράλληλες (και δημόσιες) σχέσεις (που λέει κι ένας φίλος!).
Εδώ θα μου πείτε έχουν πρόβλημα οι κανονικές σχέσεις, δεν θα έχουν οι παράλληλες;
Όμως θα σας διακόψω και θα φωτίσω άλλο ένα κοινωνικό πρόβλημα που αναδύεται: ποιος ορίζει το κανονικό και το μη κανονικό; Αλλά ας μην μπω σε αυτήν την κουβέντα, γιατί δεν θα τελειώσουμε ποτέ.
Επειδή το σταθερό και κινητό μου τηλέφωνο είναι ανοιχτή γραμμή για όποιον έχει πρόβλημα – γκομενικό ή μη – και θέλει να το βγάλει από μέσα του (γνωστή γκουρού ψυχραιμίας, ειλικρίνειας και συμβουλευτικής), ακούω διάφορες ιστορίες τις οποίες και θα πάρω στον τάφο μου (το φέρετρό μου έχει ήδη γεμίσει).
Ακούω, λοιπόν, ανθρώπους που είναι τρίτα πρόσωπα σε μία σχέση ή διατηρούν εκείνοι παράλληλες σχέσεις. Συνάμα, διαβάζω και διάφορα άρθρα συμβουλευτικά του τύπου “όπως έστρωσες να κοιμηθείς” ή πόσο δεν πρέπει να είσαι το τρίτο πρόσωπο ή να διατηρείς παράλληλη σχέση. Και απαντώ. Το ξέρουμε, δεν μας λέτε κάτι καινούργιο. Όμως, πολλές φορές, είναι απλά επιλογή. Δεν θέλεις να το σταματήσεις (είδατε, δε λέω δεν μπορείς!) γιατί κάτι σου προσφέρει. Σεβαστό, ανθρώπινο, ειλικρινές. Συμβαίνει και είναι κομμάτι της πόλης.
Και ερχόμαστε λοιπόν στην πολιτεία. Που δεν μερίμνησε ώστε αυτοί οι άνθρωποι να περάσουν έστω λίγο καλά στην καραντίνα. Από τη μία, τα τρίτα πρόσωπα περνούν το lockdown χωρίς τη συντροφιά και την τρυφερότητα αυτού που έχουν χρίσει ως άνθρωπό τους (κανείς δεν είναι τέλειος!), από την άλλη οι διατηρόντες τρίτες σχέσεις έχουν σκάσει που δεν μπορούν να δουν το αντικείμενο του τρελού και σκοτεινού πόθου τους, ενώ παράλληλα ανέχονται τη γκρίνια, την ειρωνία και τα καυστικά σχόλια (ναι συμβαίνει κι αυτό!) του εν λόγω πόθου! Και καλά να μένεις σε περπατήσιμη απόσταση. Βάζεις ένα Β6 και τελειώνει το θέμα. Αν όμως ο ένας μένει Κηφισιά και ο άλλος Πειραιά, τι κάνεις;
Και όχι, το να απαγορέψεις κατά αυτόν τον τρόπο την κυκλοφορία και τις συναντήσεις, δεν είναι τρόπος να περιοριστεί η πανδημία. Θα σας πω γιατί. Όταν είσαι τρίτο πρόσωπο, καίγεσαι και σιγολιώνεις και δεν θέλεις να πας με άλλον/άλλην. Άρα, έρχεσαι σε επαφή με ένα άτομο και η πανδημία περιορίζεται. Από την άλλη, αν διατηρείς δύο σχέσεις συμβαίνει το εξής: την (κανονική) σχέση την κερατώνεις. Τον γκόμενο ή τη γκόμενα, ποτέ! Νόμος. Άρα, οι επαφές περιορίζονται σε ένα τρίγωνο. Επιστημονικά και μόνο, δεν βλέπω να κινδυνεύει η δημόσια υγεία από τις παράλληλες σχέσεις.
Επιπλέον, με τον περιορισμό αυτόν και τη δυσκολία συνάντησης, βλέπω άλλο ένα μειονέκτημα. Το να απαγορεύεις ακόμη περισσότερο τις συναντήσεις, ενισχύεις την επιθυμία. Το σύνδρομο Romeo and Juliet είναι κάτι που δεν ξεπερνιέται έτσι εύκολα. Κι όσο περισσότερες δυσκολίες βάζεις, τόσο περισσότερο φουντώνει το πάθος.
Σας καταλαβαίνω. Είμαι μαζί σας. Ψηφίζω να προστεθεί η μετακίνηση 7 για προσωπικούς λόγους, χωρίς λεπτομέρειες. Επειδή όμως δεν θα γίνει ποτέ σε αυτήν την κατάφωρα συντηρητική κοινωνία, αν θέλετε να μιλήσετε και να ξεσκάσετε, αναζητήστε με στα κεντρικά γραφεία της εφημερίδος.
